Πολλές οι ευχές που πηγαινοέρχονται αυτές τις ημέρες... Έρχονται και παρέρχονται και αυτές και κάποια στιγμή όλα ξεθωριάζουν στη ζωή... Και τι μένει; Συνήθως δεν έχουμε την αίσθηση του τι ουσιαστικά μένει, βυθισμένοι όπως είμαστε στο πηγάδι της ματαιότητας και είναι πολύ σπουδαίο -θείο δώρο- να διασταυρώνεται κάποιος με αυτή τη βαθύτερη ουσία της ζωής. Εφέτος, αυτές τις γιορτινές ημέρες, είχα αυτή τη τύχη... Δέχτηκα ένα ηλεκτρονικό ευχετήριο μήνυμα από μια άγνωστη κυρία: "Γιατρέ, θέλω να σας πω ένα μεγάλο ευχαριστώ γιατί πριν από πολλά χρόνια μου σώσατε τη ζωή. Εύχομαι ο Θεός να σας έχει πάντα καλά". Την ευχαριστώ που μου έδωσε τη σπάνια ευκαιρία να νοιώσω ότι υπάρχω έξω από τη στενή ατομικότητά μου και ότι από όλη μου τη ζωή και την όποια δράση μου, κάτι μένει και ίσως κάτι θα μείνει, όταν θα πάψω να υπάρχω κι' εγώ σαν ζωντανή ύπαρξη... Γιατί το μεγάλο νόημα της ζωής είναι ένα: Μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να ξεφύγεις από τη περιοριστικότητα του "εγώ" και να ζήσεις ακόμη και έξω από τα στενά όρια της ζωής σου. Όταν περνάς και μεταφέρεσαι στις μνήμες των άλλων, ως "ΑΓΑΘΗ ΜΝΗΜΗ", καλή ανάμνηση για κάτι καλό που έκανες, για κάποια σημαντική προσφορά προς τους άλλους και αξίζει γι' αυτό να σε θυμούνται...
