Μπορεί και να ζούμε την μεγαλύτερη εθνική καταστροφή που έχει καταγραφεί ποτέ στην ιστορία του Ελληνισμού...
Ζούμε ημέρες "Αποκάλυψης" κυριολεκτικά και μεταφορικά... Από την μία έχουμε μία «παγκόσμια επικυριαρχία» που αφαιμάζει τον παραγόμενο πλούτο από όλους τους λαούς της γης, συλλέγοντάς τον σε ελάχιστες «τσέπες» (την εξής ..μία!) και οδηγώντας δισεκατομμύρια ανθρώπους σε όλη την γη στην εξαθλίωση και την εξαφάνιση. Από την άλλη έχουμε μία χώρα (Γερμανία), που αφού προσπάθησε, ανεπιτυχώς στο παρελθόν, δύο φορές να επικυριαρχίσει (πάντα στοχεύοντας σε οικονομικό αντικείμενο) με συμβατικό πόλεμο, το κατάφερε την τρίτη (χωρίς να ρίξει ούτε μία «ντουφεκιά»), όντας πλέον το μακρύ χέρι του «παγκόσμιου επικυρίαρχου» και με ασύμβατο πόλεμο... Και έχουμε μία χώρα με ανεπαρκέστατους ηγέτες, κατά πολύ «μικρότερους» των περιστάσεων, που προφανώς αποτελούν «την εικόνα και ομοίωση» του επίσης κατά πολύ «μικρότερου» των (ιστορικών) περιστάσεων Ελληνικού λαού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο τωρινός, που ενώ θα μπορούσε να αναδειχθεί (κυρίως λόγω ιστορικών συγκυριών) σε μία από τις μεγαλύτερες μορφές του Ελληνισμού, προτίμησε να είναι αυτός που θα οδηγήσει τελευταίος το όχημα της Ελλάδας σε αυτό, που ίσως καταγραφεί ιστορικά ως η μεγαλύτερη εθνική καταστροφή…
Είναι πράγματι αλήθεια ότι ζούμε μάλλον την δυσκολότερη και κρισιμότερη ιστορική συγκυρία, που γνώρισε ο Ελληνισμός μετά την μικρασιατική καταστροφή, με δεδομένα καινούργια, που αδυνατούμε να τα διαχειριστούμε. Κι' αυτό, γιατί αυτός ο πόλεμος που ζούμε είναι διαφορετικός, χωρίς να αλληλοσφάζονται στρατοί, να βομβαρδίζονται πόλεις και να καταλαμβάνονται εδάφη από «δυνάμεις κατοχής». Είναι πόλεμος που δεν χαρακτηρίζεται από την «δύναμη πυρός», αλλά από την δύναμη του χρήματος, που σκορπάει με την στέρηση θάνατο, εξευτελισμό και απαξίωση του ανθρώπου γενικά. Παρ’ όλα αυτά, όμως, το διακύβευμα παραμένει το ίδιο, δηλαδή η υποδούλωση των ανθρώπων. Έτσι στην καινούργια αυτή μορφή πολέμου, οι μάχες δίνονται με όπλο το χρήμα, αφού σήμερα υποτάσσεις ένα κράτος όταν το πείσεις να αρχίσει να σου ζητάει δανεικά, όπως ακριβώς κάνεις υποχείριό σου και έναν άνθρωπο, όταν τον εξαρτήσεις από την πρέζα. Είναι γεγονός, λοιπόν, ότι ζούμε, ως Ελληνισμός, την δυσκολότερη και κρισιμότερη για την επιβίωσή μας συγκυρία και δεν φταίει ο «ξένος παράγων» για την καταστροφή και τον εξευτελισμό μας, αλλά εμείς οι ίδιοι που βρεθήκαμε εξαρτημένοι από την «δόση» μας και έρμαια του θανατηφόρου εθισμού μας. Στο κατώφλι ήδη της «Αποκάλυψης» και πριν είναι πολύ αργά, ίσως μένει μόνο μία διέξοδος: Η αφύπνιση, η επανασυνειδητοποίησή μας και η ανάλογη συνειδητοποιημένη αντίδρασή μας..!
