ΘΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ, ΑΝ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ "ΚΟΣΜΟ" ΜΑΣ...

ΖΟΥΜΕ ΣΕ ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΜΑΣ ΑΦΑΙΡΕΙ ΤΗΝ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΜΑΣ...

Είναι κοινός τόπος πλέον, και από παλιές "φωτισμένες" δοξασίες διαφόρων στοχαστών, αλλά και από αυτά τα δεδομένα που έχουν προσεγγίσει οι νεώτερες επιστήμες μας, ότι ο "κόσμος" που αντιλαμβανόμαστε είναι ένα πάρα πολύ μικρό κομμάτι του "υπάρχοντος" και ότι αυτό το οποίο βιώνουμε με τις αισθήσεις μας, δεν είναι παρά μιά εικονική πραγματικότητα, που οι αισθήσεις μας έχουν "εκπαιδευθεί" να "βλέπουμε" έτσι... Και το κυριότερο, ότι "υπάρχει", στην ουσία, ένα "ασύληπτο" για τον νου μας, αδιόρατο, ισότροπο και ομογενές Σύμπαν, που εμπεριέχει και εμάς. Μήπως λοιπόν αυτά στα οποία στηρίζουμε λίγο-πολύ την γνώση μας, μας "κρατούν μακρυά" από την αληθινή γνώση και διαχωρισμένους από την "αληθινή ουσία" και τον "αληθινό κόσμο"; Βασική απόροια, του τρόπου που "βιώνουμε" τον κόσμο μας, είναι, εκτός των άλλων, ότι ο πολιτισμός μας έχει ως βασική αξία και στόχο την έννοια της ύλης και έτσι στο βωμό της θεοποιημένης ύλης και των παραγώγων της, οι δυτικές κοινωνίες θυσιάζουν το σύνολο των ανθρώπινων αξιών τους, όπως την ελευθερία, τη δικαιοσύνη ακόμη και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Σήμερα, η σύγχρονη επιστήμη μέσω της αποδεικτικής πειραματικής διαδικασίας έχει καταλήξει σε εντελώς διαφορετικά συμπεράσματα για το τι είναι η ύλη και η παραγόμενη απ' αυτήν υλική πραγματικότητα. Για τη σύγχρονη επιστημονική σκέψη, η αισθητή πραγματικότητα σ' οποιοδήποτε επίπεδο αποτελεί ένα Matrix, δηλαδή μια ψεύτικη εικόνα την οποία δημιουργεί η ανθρώπινη φυσιολογία μέσω των εγκεφαλικών διαδικασιών. Με τον τρόπο αυτό, γίνεται φανερή η ουτοπία της θεοποίησης της ύλης και της υπεροχής των υλικών αγαθών απέναντι των ανθρωπίνων αξιών. Η συνειδητοποίηση αυτής της μεγάλης αλήθειας οδηγεί σε κατάρρευση όλο το πολιτισμικό σύστημα σε κοινωνικό, οικονομικό, επιστημονικό και θεολογικό επίπεδο. Με τον τρόπο αυτό γεννιέται η ανάγκη συγκρότησης ενός νέου πολιτισμικού και γνωσιακού ρεύματος εναρμονισμένου όμως με τα νέα επιστημονικά δεδομένα περί ύλης, αλλά και ευρύτερης συνειδητοποίησης σε ότι μας αφορά, έτσι ώστε να αντιμετωπίζουμε τους εαυτούς μας, με άλλες προσεγγίσεις που ξεφεύγουν από τα στενά όρια της ύλης...

Το ότι είναι όμως ψευδής η εικόνα του σύμπαντος, όπως την αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις και τα όργανα μέτρησης, μπορούμε να το αποδείξουμε και με την κλασική φυσική που έχουμε μάθει στο γυμνάσιο και στο λύκειο. Ας αναφερθούμε αρχικά στο αισθητήριο όργανο της όρασης, το μάτι μας. Αυτόν τον ατελέστατο δέκτη ακτινοβολιών, ο οποίος υπόκειται σε τρεις περιορισμούς. Ο πρώτος περιορισμός είναι ότι δεν μπορεί να διακρίνει αντικείμενα τα οποία έχουν έκταση μικρότερη από κάποια ελάχιστη. Ο δεύτερος περιορισμός συνίσταται στο ότι δεν μπορεί να διακρίνει ως ανεξάρτητα δυο αντικείμενα τα οποία βρίσκονται πάρα πολύ κοντά το ένα στο άλλο, δηλαδή, όταν έχουν μεταξύ τους μια απόσταση μικρότερη από μια ελάχιστη. Η τρίτη αδυναμία είναι ότι το μάτι μας λειτουργεί σε μια πολύ μικρή και καθορισμένη φασματική περιοχή, του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος. Βλέπουμε πάρα πολύ καλά το πράσινο και το κίτρινο, δεν βλέπουμε όμως το υπεριώδες ούτε το υπέρυθρο. Αυτό σημαίνει ότι ένας ωκεανός ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας δεν γίνεται αντιληπτός από την όραση μας. Το μάτι μας, δεν μπορεί να διακρίνει αντικείμενα τα οποία έχουν διάμετρο μικρότερη από μια ελάχιστη. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να δει τους κόκκους σκόνης, τα εκατομμύρια μόρια των πτητικών αρωματικών ενώσεων, όπως και τον τεράστιο αριθμό μικροσωματίων που βρίσκονται μεταξύ των αντικειμένων. Έτσι, έχουμε την αίσθηση του κενού μεταξύ όλων των αντικειμένων, ενώ στην πραγματικότητα ο χώρος γύρω μας είναι ασφυκτικά γεμάτος. Ένας απέραντος υλικός κόσμος τον οποίον δεν αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας απλώνεται παντού. Το πυκνό αυτό υλικό δεν μας χωρίζει αλλά μας ενώνει. Αν η όραση μας, δεν παρουσίαζε αυτή την αδυναμία, θα αντιλαμβανόμαστε ένα πυκνότατο ρευστό που μέσα του θα έπλεαν τα διάφορα αντικείμενα. Το ότι η διακριτική ικανότητα του ματιού μας, είναι πάρα πολύ μικρή, σημαίνει ότι όταν δυο αντικείμενα είναι πάρα πολύ κοντά το ένα στο άλλο, δεν μπορεί το μάτι μας να τα δει σαν δυο και τα αντιλαμβάνεται σαν ένα. Αν μπορούσαμε να δούμε ανεξάρτητα τα σωμάτια ή τα αντικείμενα, όσο κοντά κι αν αυτά βρισκόταν, δε θα βλέπαμε μεμονωμένα και ξεχωριστά ένα τραπέζι, έναν άνθρωπο, ένα άλλο αντικείμενο. Θα μπορούσαμε να δούμε τα μόρια τους σαν ανεξάρτητα μεταξύ τους. Δεν θα βλέπαμε μόνο τα μόρια τους αλλά και τα άτομα των μορίων και ακόμα πάρα πέρα, θα βλέπαμε τα ηλεκτρόνια, τα πρωτόνια, τα νετρόνια αλλά και τα στοιχειώδη σωμάτια που απαρτίζουν αυτή την ενότητα. Επειδή όμως τα στοιχειώδη σωμάτια είναι ρεύματα ενέργειας θα βλέπαμε όλο το σύμπαν σαν ένα χυλό ενέργειας. Τίποτα δεν θα διακρινόταν από το άλλο γιατί τα στοιχειώδη σωμάτια που φτιάχνουν ένα τραπέζι, είναι ομοειδή με τα στοιχειώδη σωμάτια που φτιάχνουν όλα τα άλλα αντικείμενα. Όλο το σύμπαν θα ήταν ένας χυλός τεράστιας κοχλάζουσας ενέργειας και μέσα σ' αυτόν το χυλό, αυτό που σήμερα ονομάζουμε αντικείμενο, θα ήταν πιθανότατα ένας χώρος ελάχιστα πιο μεγάλης πυκνότητας, ενιαίος όμως.

Μετά απ' όλες αυτές τις νέες ιδέες της σύγχρονης φυσικής, το ερώτημα είναι: τι είναι στην πραγματικότητα αυτό που εμείς οι απλοί άνθρωποι, αντιλαμβανόμαστε σαν υλη; Ας δούμε τι αναφέρει ο Τσαρλς Μιούζες στο βιβλίο του "Συνείδηση και πραγματικότητα", πάνω σ' αυτό το θέμα. Ένα δέντρο, ένα τραπέζι, ένα σύννεφο, μια πέτρα. Όλα αυτά διαλύονται από την επιστήμη του 20ου αιώνα σε κάτι που συνίσταται από το ίδιο ακριβώς υλικό. Αυτό το κάτι, είναι ένα συνονθύλευμα στροβιλιζόμενων σωματιδίων, που υπακούουν στους νόμους της κβαντικής φυσικής. Όλα τα αντικείμενα του κόσμου είναι τρισδιάστατες εικόνες που σχηματίζονται με ηλεκτρομαγνητικό τρόπο. Αυτή είναι σήμερα η έννοια της ύλης στη σύγχρονη φυσική. Σε επιστημονικό επίπεδο, μέσω των αισθήσεων μας δεχόμαστε απλά ηλεκτρομαγνητικά κύματα διαφορετικών συχνοτήτων, τα οποία όμως ο εγκέφαλος μας τα μετασχηματίζει και έτσι τα αντιλαμβανόμαστε σαν χρώματα. Ομοίως δεχόμαστε κύματα πίεσης άλλα τα συγκεκριμενοποιούμαι ως λέξεις. Προσλαμβάνουμε χημικές ενώσεις από τον αέρα και το νερό αλλά αισθανόμαστε οσμές και γεύσεις. Όλα αυτά τα χρώματα, οι ήχοι, οι οσμές, οι γεύσεις δεν υπάρχουν αφ’ εαυτά αλλά δημιουργούνται νοητικά στον εγκέφαλο μέσα από μια επεξεργασία. Άρα μπορούμε να πούμε ότι ένα αντικείμενο που πέφτει κάτω, δε δημιουργεί ήχο αλλά κύματα πίεσης. Ο ήχος δημιουργείται μόνον όταν τα κύματα πίεσης μετασχηματιστούν από έναν ζωντανό οργανισμό. Το 1826, ο Γιοχάνες Μίλερ υποστήριξε ότι το κάθε είδος ανθρώπινης αίσθησης, είναι αποτέλεσμα των ιδιοτήτων κάποιας συγκεκριμένης νευρικής ίνας, η οποία μεταφέρει τα ερεθίσματα των αισθητηρίων οργάνων σε διαφορετικά καταληκτικά σημεία του εγκεφάλου. Με τον τρόπο αυτό για κάθε αίσθηση, έχουμε αρχικά το όργανο που λαμβάνει πληροφορίες από τον έξω κόσμο, μέσω κάποιων κύτταρων, που ονομάζονται αισθητικοί υποδοχείς. Το καθένα από αυτά τα κύτταρα, έχει ευαισθησία σε μια μόνο μορφή φυσικής ενέργειας. Σε μια δεύτερη φάση, τα ενεργειακά ερεθίσματα που μαζεύουν τα αισθητήρια όργανα μετασχηματίζονται σε ηλεκτροχημική ενέργεια. Η ενέργεια αυτή στη συνέχεια, μετατρέπεται σε ένα νευρικό ενεργειακό σήμα, που μέσω των νευρώνων μεταφέρεται στον εγκέφαλο. Έτσι οι πληροφορίες που μεταφέρονται στον εγκέφαλο, δεν καθορίζονται από τον τύπο του σήματος αλλά από τον δρόμο που θα ακολουθήσει το ηλεκτρικό σήμα, προκειμένου να φτάσει στον εγκέφαλο. Τελικά, ο εγκέφαλος είναι εκείνος, που θα αναλύσει και θα ερμηνεύσει τα σχεδία των εισερχόμενων ηλεκτρικών σημάτων και θα δημιουργήσει την αντίληψη. Μια άλλη ενδιαφέρουσα ιδιότητα, των διατεινόμενων μέσω των ανθρώπινων νευρώνων ενεργειακών σημάτων, είναι το ενεργειακό κατώφλι. Αυτό σημαίνει ότι για κάθε άνθρωπο, αν το ενεργειακό ερέθισμα που προσλαμβάνει ένα αισθητήριο όργανο, δεν ξεπερνά ένα συγκεκριμένο ποσό ενέργειας, δεν μπορεί να δημιουργήσει ένα ενεργειακό σήμα και έτσι η ανθρώπινη φυσιολογία το αγνοεί ως μη υπάρχον.

Με βάση τα προηγούμενα, γίνεται κατανοητό ότι αυτό το οποίο αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας, το μάτι, το αυτί μας, η όσφρηση μας, δεν είναι η πραγματικότητα αλλά μια πλάνη των αισθήσεων μας. Η πραγματικότητα των αισθήσεων μας, αυτό το δημιούργημα το οποίο ονομάζουμε φύση ή κόσμο, δεν έχει καμιά υπόσταση για τη σύγχρονη φυσική. Το αντιλαμβανόμαστε έτσι, γιατί κατ' αυτόν τον τρόπο, έχουν δομηθεί οι αισθήσεις μας. Εάν είχαν δομηθεί διαφορετικά, θα είχαμε μια τελείως διαφορετική οπτική γωνία. Συνεπώς κυρίαρχο ρόλο παίζει το πώς έχει δομηθεί ο νους μας, το μυαλό μας, ο εγκέφαλος μας, για να καταλάβουμε το σύμπαν που μας περιβάλει. Ας δούμε όμως μερικά παραδείγματα, τα οποία πιστοποιούν όλα τα προηγούμενα. Στις θερμές περιοχές, παρατηρείται ένα παράξενο φαινόμενο. Ο αντικατοπτρισμός. Το φαινόμενο αυτό, μας κάνει να βλέπουμε αντικείμενα που δεν υπάρχουν, θεωρώντας μάλιστα ότι βρίσκονται πολύ κοντά μας. Έτσι πολλοί ταξιδιώτες μέσα στην έρημο, κουρασμένοι, βλέπουν στο βάθος του ορίζοντα, μια όαση και νερά να κυλάνε. Τρέχουν να πιούν νερό και μόλις φτάνουν κοντά, αντιλαμβάνονται ότι η όαση που ήταν τόσο βέβαιοι ότι υπάρχει, ήταν μια ψευδαίσθηση της όρασης τους, που δημιουργήθηκε με βάση το φαινόμενο του αντικατοπτρισμού. Θα πρέπει να πούμε ότι υπάρχει μια σημαντική διάκριση μεταξύ οπτικής ψευδαίσθησης και οφθαλμαπάτης. Η οπτική ψευδαίσθηση, συντελείται στον εξωτερικό κόσμο, ενώ η οφθαλμαπάτη συντελείται μέσα στο μυαλό μας. Η πρώτη έχει να κάνει με τις φυσικές ιδιότητες του φωτός, ενώ η δεύτερη είναι μια κατασκευή του εγκεφάλου. Πολλοί άνθρωποι βλέπουν την οφθαλμαπάτη ως σφάλμα της αντίληψης μας. Αυτό όμως δεν ισχύει. Οι οφθαλμαπάτες, βασικά αντανακλούν τον τρόπο με τον οποίο ο εγκέφαλος μας επεξεργάζεται τις πληροφορίες και κατασκευάζει την αίσθηση μας και τη πραγματικότητα. Η πραγματικότητα έτσι όπως την αντιλαμβανόμαστε σπάνια ταιριάζει με τον κόσμο εκεί έξω. Το μεγαλύτερο μέρος της αντίληψης μας, είναι απατηλό. Ο εγκέφαλος στην πραγματικότητα κατασκευάζει το μεγαλύτερο μέρος της οπτικής εμπειρίας μας. Ας δώσουμε και ένα δεύτερο παράδειγμα που έχει να κάνει με το φαινόμενο της όρασης. Οι ακτίνες, όπως έρχονται από τα φωτιζόμενα αντικείμενα φτάνουν στην κυρτή επιφάνεια του ματιού μας, περνάνε από την κόρη και εστιάζονται στον αμφιβληστροειδή χιτώνα. Είναι γνωστό ότι εκεί τα αντικείμενα εμφανίζονται ανάποδα και ανάστροφα. Δηλαδή, το πάνω κάτω και το δεξιά αριστερά. Γεννιέται τώρα το ερώτημα, γιατί αφού τα πράγματα εμφανίζεται στον αμφιβληστροειδή χιτώνα μας ανάστροφα, εμείς τα βλέπουμε ορθά; Αυτό συμβαίνει επειδή ο εγκέφαλος μας έχει εκπαιδευτεί έτσι ώστε να βλέπει αυτά τα αντικείμενα όπως τα βλέπουμε. Δηλαδή το πάνω, πάνω και το κάτω, κάτω - το δεξιά, δεξιά και το αριστερά, αριστερά. Ο Τζωρτζ Στράτον γνωστός αμερικανός ψυχολόγος, έκανε το εξής πείραμα: σφράγισε το ένα του μάτι καλά, ενώ στο άλλο του μάτι, προσάρμοσε ένα φακό, ο οποίος είχε την ιδιότητα να αντιστρέφει όλα τα αντικείμενα. Για μέρες ολόκληρες ο Στράτον έβλεπε όλα τα αντικείμενα αντεστραμμένα. Γρήγορα όμως ο εγκέφαλος προσαρμόστηκε στα καινούργια αυτά δεδομένα, και ενώ μέσω του φακού στην αρχή έβλεπε αντεστραμμένα τα αντικείμενα, με την προσαρμογή του εγκεφάλου του τα έβλεπε πάλι κανονικά, σα να μη φόραγε το φακό. Μετά από λίγες ημέρες ο Στράτον, αφαιρώντας αυτόν το φακό, με έκπληξη διαπίστωσε ότι έβλεπε τα πάντα γύρω του αντεστραμμένα. Μέχρις ότου με την πάροδο των ημερών ο εγκέφαλος του προσαρμόστηκε και πάλι στα καινούργια δεδομένα και άρχισε να βλέπει τα πράγματα κανονικά. Αυτό αποδεικνύει ότι το μάτι μας δεν βλέπει ακριβώς αυτό το οποίο συμβαίνει αλλά βλέπει αυτό που ο εγκέφαλος μας το διατάζει να βλέπει. Ένα άλλο παράξενο φαινόμενο της αντίληψης, είναι το φαινόμενο της συναισθησίας. Ερευνητές από το πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ, πειραματιστήκαν πάνω σε ανθρώπους, που πραγματικά παρουσίαζαν μια περίεργη ιδιομορφία. Ένα μεγάλο μέρος των οπτικών νευρώνων τους, αντί να καταλήγει στο οπτικό κέντρο του εγκεφάλου, είχε εγκατασταθεί στο ακουστικό κέντρο. Και αντιστρόφως ένα μεγάλο μέρος των ακουστικών νευρώνων, αντί να καταλήγουν στο ακουστικό κέντρο, βρισκόταν στο οπτικό κέντρο. Λόγο αυτής της ιδιομορφίας, οι άνθρωποι αυτοί άκουγαν τα χρώματα και έβλεπαν τους ήχους. Αυτό είναι το φαινόμενο της συναισθησίας, που κάποιοι άνθρωποι δεν το παρουσιάζουν μόνιμα, αλλά περιστασιακά. Έτσι γνωρίζουμε ότι οι άνθρωποι οι οποίοι παίρνουν LSD, για όσο διαρκεί η ενέργεια του σκευάσματος, παρουσιάζουν φαινόμενα συναισθησίας. Γι' αυτόν τον λόγο θέλουν να βιώνουν σκοτεινούς χώρους, με πολύ έντονη μουσική, την οποία αντιλαμβάνονται σαν μια πανδαισία χρωμάτων, που τους έλκει και τους κάνει να νιώθουν ότι βρίσκονται σε ένα κόσμο έξω από την πραγματικότητα.

Τα προηγούμενα οδηγούν την σύγχρονη επιστημονική σκέψη στο συμπέρασμα ότι η αισθητή πραγματικότητα, σε οποιοδήποτε επίπεδο, αποτελεί ένα "Matrix", όπως αποτυπώνεται αλληγορικά και στην ομότιτλη ταινία. Δηλαδή μια ψεύτικη εικόνα την οποία δημιουργεί η ανθρώπινη φυσιολογία μέσω των εγκεφαλικών διαδικασιών. Στην πραγματικότητα τα πάντα μέσα στο σύμπαν είναι ενιαία. Εκεί έξω στο συμπαντικό χώρο, δεν υπάρχει η έννοια της διαίρεσης, της ατομικότητας, του εγώ και του έχω. Όλα είναι ένα. Κάθε δράση σε κάποιο σημείο του χώρου, επηρεάζει το σύνολο του χώρου - αλλά και κάθε δράση, έχει σαν αποτέλεσμα μια ίση αντίδραση. Η επιστημονική αυτή αλήθεια, μπορεί να μπολιάσει το νέο δυτικό πολιτισμικό ρεύμα και ειδικότερα την κοινωνική τους συγκρότηση με νέες αξίες και πρακτικές. Ο άνθρωπος ως ύλη αποτελεί και αυτός συστατικό της ενιαίας και αδιατάρακτης συμπαντικής πραγματικότητας. Η έννοια της ατομικότητας, του εγώ και του έχω, δεν αποτελούν παρά πλαστές εικόνες των ανθρώπινων αισθήσεων. Κάθε κακή δράση του ανθρώπου πάνω σε κάποιον άλλο άνθρωπο ή ακόμα πάνω στη φύση, έχει επίδραση στο σύνολο της δημιουργίας άρα και στον ίδιο τον άνθρωπο που την προκάλεσε. Το γεγονός αυτό μας οδηγεί στη συνειδητοποίηση μιας μεγάλης κοινωνικής αλήθειας, που θα πρέπει να χαρακτηρίζει το νέο πολιτισμικό ρεύμα. Η αγάπη, η ελευθερία, η αλληλεγγύη, η ισότητα και η δικαιοσύνη δεν είναι πράξεις παραχώρησης προς τους άλλους ανθρώπους. Είναι μια επιβεβλημένη κοσμική ιδιότητα. Μια πράξη αυτοσυντήρησης που διασφαλίζει σε μας τους ίδιους, τα παιδιά και τα εγγόνια μας την αδιατάρακτη και ευτυχή ύπαρξη μας μέσα στη συμπαντική ενότητα. Ας δούμε όμως και μία άλλη διάσταση, ιδιαίτερα σημαντική στην εποχή που ζούμε, για τον τρόπο αυτόν που λειτουργούμε, ως ανθρώπινα όντα... Υποθέτουμε πως αυτό που βλέπουμε μπροστά μας είναι και πραγματικό. Το ότι μπορούμε, όμως, να δούμε, νοιώσουμε, αγγίξουμε, μυρίσουμε και ακούσουμε διάφορα πράγματα γύρω μας, δε πάει να πει πως είναι και αληθινά. Οι πλείστοι από εμάς είμαστε σαν υπνωτισμένοι και δεν έχουμε την ικανότητα να δούμε έξω απ΄ το σημερινό ρεύμα σκέψης. Έχουμε την τάση να πιστεύουμε πως αυτά που βλέπουμε στην τηλεόραση είναι αλήθειες. Πιστεύουμε, για παράδειγμα, πως το οικονομικό σύστημα είναι αληθινό, ή πιστεύουμε πως το χρήμα είναι αληθινό. Αυτά που πιστεύουμε καθορίζουν τις ζωές μας, και μας κινούν σε διάφορες κατευθύνσεις, πολλές φορές επιζήμιες εάν το επιτρέψουμε. Το "Μάτριξ" είναι παντού, όταν πηγαίνεις στη δουλειά, όταν πληρώνεις τους φόρους σου, όταν πηγαίνεις στην εκκλησία και όταν βλέπεις τηλεόραση. Είναι ο κόσμος που σου έχουν κατεβάσει μπροστά απ’τα μάτια σου, για να σε τυφλώσουν απ’την αλήθεια. Πολλοί άνθρωποι έχουν χαθεί ή παγιδευτεί μέσα στη δικιά τους αντίληψη της πραγματικότητας, και τους τρομάζει να ανακαλύψουν την αλήθεια. Φοβούνται να αποδεχτούν πως το οικονομικό σύστημα είναι μια ψευδαίσθηση ώστε να μας έχουν σε μία μόνιμη μάχη για πόρους, γη και να μαχόμαστε μεταξύ μας. Οι άνθρωποι που ζουν μέσα στο Μάτριξ είναι ο ταχυδρόμος σου, η νοσοκόμα, ο αστυφύλακας, ο πολιτικός, το Αφεντικό σου. Είναι τα άτομα που εργάζονται μέσα στο ίδιο το σύστημα ώστε να είναι υπαρκτό και να λειτουργεί. Αυτά τα άτομα είναι σαν εσένα κι εμένα, όμως δεν θέλουν ν’αλλάξουν, φοβούνται να ξυπνήσουν. Κι έτσι, συχνά πολεμούν τους άλλους, τους επιτίθενται, απλά για να διατηρήσουν την ψευδαίσθηση υπαρκτή. Πολλοί άνθρωποι που είναι εκεί έξω, προσδοκούν να έχουν δύναμη πάνω σε άλλους, και άλλοι απλά θέλουν να κλέψουν όσο πλούτο μπορούν από άλλους. Η αλήθεια είναι, πως δεν ζούμε σ΄ένα καλό σύμπαν ενάντιων στο κακό. Ζούμε σ’ένα σύμπαν όπου ότι κάνεις σε σένα και στους άλλους, σου επιστρέφεται δεκαπλάσιο. Η μεγάλη αλήθεια είναι, πως φοβόμαστε να δεχτούμε πως είμαστε όλοι σκλάβοι του παρόντος οικονομικού και τραπεζικού συστήματος. Είμαστε σκλάβοι των πιστεύω μας και των πεποιθήσεών μας, όπως και στους νόμους που μας κυβερνούν. Είμαστε όλοι σκλάβοι κάποιας κυβέρνησης, και στην οργανωμένη συμμορία κακοποιών, που θέλουν να βλάψουν άλλους ώστε να κρατήσουν τη δική τους δομημένη μορφή εξουσίας. Επιτρέψαμε στους εαυτούς μας να χαθούμε μέσα στο "Μάτριξ" για πάρα πολύ καιρό. Έχουμε απορροφηθεί στις καθημερινότητες μας, στη ρουτίνα και στα δράματα μας. Ένα μικρό ποσοστό ατόμων πάνω σ’αυτόν το πλανήτη γνωρίζουν καλά πως να ξεγελάσουν το 99,9% των ανθρώπων σε υποταγή και στην σκλαβιά. Γνωρίζουν πως να κατευθύνουν τις μάζες (σαν πρόβατα) προς όποια κατεύθυνση επιλέξουν. Ενα από τα μέσα που χρησιμοποιούν αυτοί "οι λίγοι", είναι τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, γεμίζοντας έτσι τα κεφάλια μας με ψέμματα και προπαγάνδα, ώστε να παραμένουμε τρομοκρατημένοι και γεμάτοι φόβο σε κάποια αντιληπτή χειριστική απειλή. Να μας κρατήσουν σε άγνοια, λήθαργο και ανοησία... Οι Θρησκείες είναι ένα άλλο μέσο που χρησιμοποιούν ώστε να μας κρατούν σε άγνοια και μοιρασμένους εδώ και χιλιάδες χρόνια... Το κυρίαρχο όλων όμως και κυρίως υπεύθυνο για την σημερινή ζοφερή μας πραγματικότητα, είναι το νομισματικό σύστημα, το οποίο κρατάει ανθρώπους σε τέτοια πείνα και φτώχεια ώστε να είναι αναγκασμένοι να κοιμούνται σε χαρτοκιβώτια στα πεζοδρόμια ενώ άλλοι κοιμούνται σε βίλες και επαύλεις. Η ανισότητα ανάμεσα στους φτωχούς και τους πλούσιους είναι τόσο υπερβολική που πολλοί από εμας δεν έχουμε ιδέα για το πως είναι να είμαστε αληθινά σε μια κατάσταση ευδαιμονίας και ελευθερίας. Η απληστία για το χρήμα και τη δύναμη έχουν δηλητηριάσει τον νου και τη νοημοσύνη μας με τόσους πολλούς τρόπους, και έχει χρησιμοποιηθεί για να κρατάνε το κόσμο χαμένο και παγιδευμένο μέσα στο "Μάτριξ". Εμείς οι άνθρωποι, έχουμε πολλές δυνατότητες, τόσες ώστε να μπορούμε να δημιουργήσουμε τον παράδεισο στη γη και το διάστημα, όμως επιλέγουμε να μη το κάνουμε από άγνοια για την αλήθεια. Γραπωνόμαστε πάνω στα πιστεύω μας, τις συνήθειές μας και τους εθισμούς μας. Φοβόμαστε να ενωθούμε σαν μια οικογένεια για έναν ανώτερο σκοπό. Ανταγωνιζόμαστε ο ένας τον άλλον αντί να συνεργαζόμαστε και λατρεύουμε τις διαμάχες μας, γιατί μας φορτίζουν με περισσότερο πόνο. Είναι φανερό ότι πλέον χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε, σε ατομικό και μαζικό επίπεδο, τι πραγματικά συμβαίνει, για να μπορέσουμε κάποτε να αλλάξουμε την ύπαρξή μας προς το καλύτερο...