MΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΓΙΑΤΡΟΣ ΠΟΥ ΤΙΜΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ!

 

Η ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΓΙΑΤΡΟΣ ΠΑΤΡΑ ΚΩΛΕΤΣΗ ΤΙΜΑ, ΟΣΟ ΛΙΓΟΙ, ΤΟ ΙΑΤΡΙΚΟ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΜΑ, ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ!

Ας ακούσουμε την ίδια να μας περιγράφει την αξιοθαύμαστη δράση της:

 

Ονομάζομαι Πάτρα Κωλέτση και είμαι παιδίατρος. Διάλεξα αυτή την ειδικότητα όταν διάβασα πριν χρόνια σε ένα δημοσίευμα των Γιατρών Χωρίς Σύνορα ότι στη Σιέρρα Λεόνε δεν υπήρχε ούτε ένας παιδίατρος. Ολόκληρη χώρα χωρίς ειδικευμένο ιατρό και η παιδική και βρεφική θνησιμότητα σε ασύλληπτα υψηλά επίπεδα.
Με το που τέλειωσα την ειδικότητά μου, βρέθηκα με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα στο Νότιο Σουδάν, ακόμη μία χώρα βασανισμένη από έναν εμφύλιο πόλεμο που κράτησε 22 χρόνια, και προσπαθεί να σταθεί όρθια με τεράστια δυσκολία. Παρέμεινα 7 μήνες στο Γιάμπιο, σε ένα κρατικό νοσοκομείο που υποστηρίζεται πλήρως από τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, παλεύοντας με την ελονοσία, τον υποσιτισμό, το AIDS, τη μηνιγγίτιδα, τη λοιμώδη διάρροια και άλλες ασθένειες οι οποίες τρομάζουν και προκαλούν το θάνατο. Η έλλειψη γιατρών και ιατροφαρμακευτικού εξοπλισμού είναι εξαιρετικά μεγάλη και σε αυτή τη χώρα της Αφρικής.

Τα εξωτερικά μας ιατρεία πλημμύριζαν από χιλιάδες μητέρες με τα βρέφη τους γιατί είχαν μάθει πως οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα θα τους βοηθούσαν χωρίς κανένα αντίτιμο. Είναι πολύ δύσκολο να κερδίσεις την εμπιστοσύνη αυτού του λαού μετά από τόσες κακουχίες και χρόνιο αλληλοσπαραγμό αλλά και να νικήσεις την άγνοια σχετικά με την ασθένεια και τους τρόπους μετάδοσής της. Δίναμε μάχη λοιπόν, με τα φάρμακα και τους ορούς του φαρμακείου μας για να κρατήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερα παιδιά στη ζωή.
Εγώ έδινα τη δική μου μάχη μέσα στους θαλάμους νοσηλείας και στις σκηνές που είχαμε στήσει για να βοηθήσω τα παιδιά, τα βρέφη και τα νεογνά που ήταν σε κρίσιμη κατάσταση. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το χαμόγελο των μαμάδων που με υποδέχονταν κάθε πρωί στο θάλαμο γιατί τα παιδιά τους, ό,τι πολυτιμότερο είχαν στον κόσμο, άνοιξαν τα ματάκια τους και έγιναν καλά.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ το μικρό αγόρι από τη Μονάδα Υποσιτισμού που έπασχε από AIDS. Ήταν 2 χρονών, ζύγιζε μόλις 7 κιλά και ήταν πάντα κλαψιάρικο και νωθρό και αρνιόταν να φάει. Του ξεκίνησα θεραπεία με αντιβιοτικά, αντιρετροϊκά φάρμακα και θεραπευτική τροφή και μετά από ένα μήνα χαμογελούσε και ζητούσε από μόνο του φαγητό. Η μαμά του με αγκάλιαζε και μου έσφιγγε τα χέρια και μου έφερνε φρούτα για να φάω, γιατί είχα χάσει κι εγώ μερικά κιλά στον αγώνα για την επιβίωσή του.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ ούτε τον Άιζακ που έπασχε από φυματίωση και τον έφεραν σε πολύ άσχημη κατάσταση. Αφού πήρε τα πάνω του και κάθε μέρα με υποδεχόταν με γέλια και χαρές, μία μέρα με είδε κι άρχισε να κλαίει. Λέω «ρωτήστε τον γιατί κλαίει, τι θέλει;» κι αυτός απάντησε με λυγμούς: «θέλω να φάω κρέας».

Τα αγαπώ τόσο πολύ τα παιδιά και όταν πονούν, πονάω κι εγώ μαζί τους. Και στις περιοχές όπου δρούμε τα παιδιά έχουν τόσους λόγους να υποφέρουν αλλά όταν είναι καλά ξεκαρδίζονται στα γέλια και σε κάνουν κι εσένα τόσο χαρούμενο που ξεχνάς μαζί τους όλα τα βάσανα.
Ανάμεσα στα γέλια και τα κλάματα κυλά η ζωή τους. Κάποια είναι αρκετά τυχερά ώστε να καταφέρουν να μεγαλώσουν. Κάποια άλλα όμως δεν θα προλάβουν να πάνε σχολείο. Δεν θα προλάβουν να παίξουν. Δεν θα προλάβουν να ζήσουν…