Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟ 1981 ΕΩΣ ΣΗΜΕΡΑ, ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΧΕΙ ΣΥΜΒΕΙ ΚΑΙ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ...
Αφού παρέλαβε από την "Χούντα" σχεδόν μηδενικό χρέος, το 1981 η Νέα Δημοκρατία παρέδωσε το χρέος στο 34,5% στον Ανδρέα
Παπανδρέου. Το 1988, τελευταία ολόκληρη χρονιά που ο Ανδρέας Παπανδρέου
άσκησε την εξουσία, το δημόσιο χρέος ήταν πάνω από 30 ολόκληρες
εκατοστιαίες μονάδες υψηλότερο και είχε φτάσει στο 66,8% του ΑΕΠ. Το 1990 ο
Κωνσταντίνος Μητσοτάκης το παρέλαβε στο ύψος του 69,9% του ΑΕΠ. Το
απογείωσε, παραδίδοντάς το πάνω από 40
εκατοστιαίες μονάδες υψηλότερο, στο 111,6% του ΑΕΠ, το 1993.Το 1994 και
το 1995, που κυβέρνησε πάλι ο Ανδρέας Παπανδρέου, το δημόσιο χρέος
μειώθηκε οριακά στο 109,3% και 110,1% του ΑΕΠ. Την οκταετία του Κώστα
Σημίτη (1996-2003) το δημόσιο χρέος της Ελλάδας παρέμεινε σταθερό σε
αυτό το ύψος. Παραδόθηκε ελαφρώς μειωμένο το 2003, στο 107,8% του ΑΕΠ,
έχοντας φτάσει στο μέγιστο το 2001, με 114,1% του ΑΕΠ, και στο ελάχιστο
το 1999, με 104,6% του ΑΕΠ. Ο Κώστας Καραμανλής το παρέλαβε, λοιπόν, στο
ύψος του 107,8% το 2004 και το παρέδωσε γύρω στο 115% του ΑΕΠ στα τέλη
Σεπτεμβρίου, με το τελικό ύψος του για το 2009 –έπειτα από τρεις μήνες
διακυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου και πολλές λαθροχειρίες της
Στατιστικής Υπηρεσίας– να ανέρχεται στο 129,7% του ΑΕΠ! Κατά τη
μνημονιακή πενταετία 2010-2014, με τον Γιώργο Παπανδρέου πρωθυπουργό τα
δύο πρώτα χρόνια και τους Λουκά Παπαδήμο και Αντώνη Σαμαρά στη συνέχεια,
το ελληνικό δημόσιο χρέος από το 130% εκτινάχθηκε σχεδόν στο 180% του
ΑΕΠ. Αυξήθηκε, δηλαδή, κατά 50 εκατοστιαίες μονάδες μέσα στην ολέθρια
πενταετία του Μνημονίου και, μάλιστα, με «κούρεμά» του κατά 53% με το
PSI, όπου και καταληστεύθηκαν τα ασφαλιστικά ταμεία. Όλα αυτά ως συνέπεια μιας πολιτικής που εξουθένωσε τους Έλληνες
δήθεν για να… μειωθεί το χρέος! Το αποτέλεσμα ξεκάθαρο... Με πρόσχημα την δήθεν μείωση του χρέους, το χρέος υπερδιογκώθηκε και ο Ελληνικός λαός υποδουλώθηκε, αφού πρώτα εξαθλιώθηκε.
Εξ άλλου όπως αποκαλύπτεται σε δημοσίευμα της Γαλλικής l’Humanité της 12 Μαρτίου 2015, το 56% του χρέους (και μάλιστα αυτού που δημιουργήθηκε πριν την κρίση) είναι παράνομο! Κατά το δημοσίευμα και σύμφωνα με το γαλλικό Συλλογικό Όργανο για τον λογιστικό έλεγχο του χρέους (CAC), το ελληνικό δημόσιο χρέος πριν από την κρίση είναι προϊόν γάμου από δύο κακά που γεννήθηκαν το ένα μετά το άλλο: τα υπέρογκα επιτόκια κατά τη δεκαετία του 1980 και η μείωση των κρατικών εσόδων στις αρχές της δεκαετίας του 2000.
Πριν από δέκα ημέρες, το ελληνικό κοινοβούλιο ανακοίνωσε τη
δημιουργία μιας Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του Χρέους της χώρας για να
γίνει διάκριση του νόμιμου μέρους από το παράνομο. Με αυτό το εργαλείο, η πρόεδρος της Βουλή Ζωή Κωνσταντοπούλου ελπίζει ότι «θα αποκαταστήσει μια μεγάλη αδικία εις βάρος του ελληνικού λαού και θα διευκρινίσει το πώς η χώρα έφτασε εκεί» Δυο εβδομάδες αργότερα, φτάνουν οι πρώτες απαντήσεις σε αυτό το κρίσιμο ζήτημα. Το γαλλικό Συλλογικό Όργανο για τον λογιστικό έλεγχο του χρέους (CAC), κυκλοφόρησε σήμερα την τελική έκδοση της «συμβολής στον λογιστικό έλεγχο του ελληνικού χρέους». Και είναι σαφές ότι τα λεπτομερή συμπεράσματα του σημειώματος δεν
πηγαίνουν προς την κατεύθυνση των ιερέων του υπερ-φιλελευθερισμού. «Η άνοδος του ελληνικού χρέους πριν από την κρίση οφείλεται σε
μεγάλο βαθμό στα εξωφρενικά επιτόκια (μεταξύ 1988 και 2000) και στη
μείωση των δημόσιων εσόδων που προκλήθηκαν από τα δώρα και τις
φορολογικές αμνηστίες μετά το 2000» , βεβαιώνει η έκθεση του συλλογικού οργάνου. Χωρίς αυτές τις παρεκκλίσεις, δεν θα αντιπροσώπευε παρά μόνο το 45% του ΑΕΠ το 2007, αντί του 103%. Από αυτές τις διαπιστώσεις, μπορεί κανείς να συμπεράνει ότι το 56% του ελληνικού χρέους που διαμορφώθηκε πριν από την κρίση ήταν παράνομο.
Καθαρά και χωρίς καμία αμφιβολία. Το αίτημα της ελληνικής κυβέρνησης για λογιστικό έλεγχο του χρέους
έλαβε ήδη την πρώτη απάντηση από τους υποστηρικτές της φιλελεύθερης
ορθοδοξίας υπό το σχήμα μιας τρύπας στο νερό. Βεβαίως, πρέπει να ειπωθεί ότι δεν ήταν η παρθενική βολή του γαλλικού Συλλογικού Οργάνου για τον λογιστικό έλεγχο του χρέους (CAC), που
αποτελείται από μέλη των εμβρόντητων οικονομολόγων, της Attac και άλλων
κριτικών στοχαστών της φιλελεύθερης ορθοδοξίας. Ήδη το περασμένο έτος, η
ίδια γαλλική ομάδα είχε ασχοληθεί με το χρέος της Γαλλίας,
χρησιμοποιώντας τις ίδιες μεθόδους. Τότε, μάθαμε ότι το 59% του γαλλικού
δημόσιου χρέους δεν ήταν νόμιμο.
Ποιοι είναι, όμως, οι λόγοι γι’ αυτό το άλμα του ελληνικού χρέους; Για το ελληνικό πρόβλημα, η ιδέα ήταν απλή: να ξαναπάμε στις πηγές
του χρέους. Γιατί αν έχει γίνει δεκτό ότι η έκρηξη του Ελληνικού χρέους
(σήμερα στο 175% του ΑΕΠ) οφείλεται κυρίως στις πολιτικές λιτότητας με
αναγκαστική πορεία υπό τη καθοδήγηση της τρόικας (ΔΝΤ, ΕΚΤ, Ευρωπαϊκή
Επιτροπή), δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτό το ίδιο το χρέος είχε ήδη
σκαρφαλώσει στο 103% του ΑΕΠ το 2007, δηλαδή στην αυγή της οικονομικής
κρίσης. Σύμφωνα με την συνήθη οικονομική και μιντιατική Βουλγκάτα,
τα δημόσια ελλείμματα προέρχονται από μια «πληθωρική διοίκηση, 7% του
ΑΕΠ, έναντι 3% στην υπόλοιπη Ευρώπη», και από μια «δυσκολία συλλογής των
φόρων και έλεγχου των δαπανών», υπενθυμίζει ο
οικονομολόγος MichelHusson, ένας από τους κύριους συντελεστές της
παρούσας έκθεσης, στον οποίον αρέσει να αμφισβητεί αυτό το μοιρολόι. Βασισμένο σε μελέτη σε βάθος των εθνικών αναθεωρημένων από
τηνEurostat λογαριασμών της Ελλάδας, η έκθεση της CAC προσφέρει νέα
επιχειρήματα και θέτει νέα ερωτήματα. Πώς, αλήθεια, μπορεί το χρέος μιας χώρας από το 20% του ΑΕΠ το 1980
να περάσει στο 103% του ΑΕΠ στις αρχές της δεκαετίας του 2000, ήτοι
οκτώ χρόνια πριν από την οικονομική κρίση; Η απάντηση του συλλογικού οργάνου είναι σαφής: «Παρά την απότομη
αύξηση της φορολογίας στη δεκαετία του 1990, η εκτίναξη του ελληνικού
χρέους πριν από την κρίση οφείλεται στα υπέρογκα επιτόκια (μεταξύ 1988
και 2000) και τη μείωση σε μεγάλο βαθμό των κρατικών εσόδων που
προκλήθηκαν από τις φοροαπαλλαγές μετά το 2000» βεβαιώνει η έκθεση της CAC, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι το 56% του ελληνικού χρέους είναι παράνομο. Για την περίοδο μεταξύ 1980 και 1993 η μελέτη της CAC σημειώνει
ότι τα επιτόκια (μέσος όρος 12% έως 13%) συνέβαλλαν στην αύξηση του
χρέους κατά 57%, ένα ποσοστό που έφτασε ακόμη και το 65% μεταξύ του 1988
και του 1993. «Αυτή η επιβάρυνση από τόκους αντιστοιχεί σε μεγάλο βαθμό στο
φαινόμενο χιονοστιβάδας που προκαλείται όταν το επιτόκιο είναι υψηλότερο
από το ρυθμό αύξησης του ΑΕΠ», λέει ο Michel Husson.
Αλλά τότε ποιοι είναι οι λόγοι για αυτό το άλμα του ελληνικού χρέους κατά τα έτη 1980-1990; Ο Θωμάς Coutrot, μέλος των εμβρόντητων οικονομολόγων και
συμπρόεδρος της Attac, βάζει στο στόχαστρο τον επιζήμιο ρόλο των
χρηματοπιστωτικών αγορών και των τραπεζών. «Η κύρια αιτία αυτού του άλματος του ελληνικού χρέους είναι η
νομισματική κρίση της δεκαετίας του 1990, όταν πολλές χώρες
ετοιμάζονταν τότε να υιοθετήσουν το ευρώ», δήλωσε ο οικονομολόγος στηνHumanité. Η κερδοσκοπία επάνω στα ευρωπαϊκά νομίσματα είχαν καταστροφικές συνέπειες. Και
τριάντα χρόνια αργότερα συνεχίζουμε να πληρώσουμε ακριβά αυτήν τη
κερδοσκοπική κρίση, η οποία αντιπροσωπεύει περίπου το 30% του σημερινού
χρέους της Ελλάδα κάτι που ισχύει εξάλλου και για τη Γαλλία. Για να καταλάβουμε καλά την έκταση της ζημίας, το κείμενο δείχνει πόσο θα έπρεπε να είναι το «κανονικό» ποσοστό του ελληνικού χρέους, παίρνοντας ως αναφορά ένα ρεαλιστικό επιτόκιο κάτω του 3%. Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους: «Αν το επιτόκιο του χρέους δεν
είχε γλιστρήσει μεταξύ του 1988 και του 2000, ο λόγος χρέους / ΑΕΠ θα
ήταν το 2007: 64,4% αντί του 103, 1%, ήτοι μια διαφορά 38,7 ποσοστιαίων
μονάδων». Με άλλα λόγια, ένας μέσος όρος τεσσάρων μονάδων λιγότερος κάθε χρόνο!
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό! εκτός από το φαινόμενο της χιονοστιβάδας
που προκαλείται από τα αθέμιτα επιτόκια, η Ελλάδα υποφέρει επίσης από
μια σκληρή έλλειψη εσόδων μετά την είσοδο της χώρας στην ευρωζώνη. «Τα δημόσια έσοδα, πάντα σε ποσοστό του ΑΕΠ, άρχισαν να πέφτουν με τον ίδιο ρυθμό με τον οποίον είχαν αυξηθεί. Από το 2005 και μετά, η αύξηση των δαπανών συνεχίστηκε με αυξανόμενο ρυθμό», δηλώνει οMichel Husson. Αν τα δημόσια έσοδα δεν είχαν μειωθεί από το 2000, το ελληνικό
δημόσιο χρέος θα αντιπροσώπευε το 86,2% του ΑΕΠ αντί του 103,1%, μια
διαφορά 16,9 ποσοστιαίων μονάδων του ΑΕΠ. Συμπέρασμα, αν τα επιτόκια που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα είχαν
παραμείνει λογικά (περίπου 3%), και τα έσοδα είχαν διατηρηθεί σταθερά,
τότε… το ελληνικό χρέος θα αντιπροσώπευε μόνο το 45,3% του ΑΕΠ αντί του
103,1%, ήτοι μια διαφορά του 57,8% του ΑΕΠ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου