Όλες οι ανθρώπινες έννοιες είναι
προβολές του ανθρώπινου πνεύματος
γι' αυτό σε τελική ανάλυση πολλές φορές είναι απατηλές. Δεν βλέπουμε την
πραγματικότητα
, την αντιλαμβανόμαστε (όπως νομίζουμε εμείς πως είναι).
Ο,τι βλέπουμε είναι μια ερμηνεία της πραγματικότητας, που βασίζεται σε
υποκειμενικά, ελαττωματικά ή προκατειλημμένα παραδείγματα. Αυτό έχει
επιπτώσεις όχι μόνο στο πώς καταλαβαίνουμε τον κόσμο, αλλά και πώς
καταλαβαίνουμε τους ανθρώπους... Όταν κάποτε ρώτησαν τον Ηράκλειτο πώς
γνωρίζει όσα γνωρίζει απάντησε: «ερεύνησα τον εαυτό μου». Όμως δεν αρκεί
μόνο η αυτογνωσία, χρειάζεται και η εμπάθεια... O Σωκράτης, μέσω της
μεθόδου διαλόγου που είχε αναπτύξει, εκμαίευε (εξ ου και Μαιευτική
Μέθοδος) από τον συνομιλητή του την
αλήθεια/γνώση
που είχε μέσα του αλλά δεν γνώριζε. Ο άνθρωπος δε μπορεί να αναζητά αυτό που δε γνωρίζει γιατί τότε δεν ξέρει τί να αναζητήσει
αλλά ούτε αυτό που γνωρίζει μπορεί να αναζητά γιατί το ξέρει ήδη. Ο
άνθρωπος τίποτε νέο δε μαθαίνει, παρά μόνο παίρνει συνείδηση των όσων
ήδη γνωρίζει. Η
γνώση (μάθηση)
είναι
ανάμνηση (ενθύμιση), υπάρχει λοιπόν η
ανάμνηση
μέσα μας και αυτή είναι η αλήθεια, αφού αλήθεια ετυμολογικά είναι η μη λήθη (α στερητικό και λήθη).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου