ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ-ΠΟΙΗΣΗ

Το φιλοσοφικό θεώρημα...

Ο άνθρωπος είναι "καταδικασμένος" να είναι αποκομένος από τον συμπαντικό κόσμο και να ζει "φυλακισμένος" σε έναν ψευδαισθητικό φυσικό κόσμο... Ολόκληρος ο φυσικός κόσμος μας είναι απλά και μόνο μία ψευδαίσθηση, δημιούργημα των ατελών αισθήσεών μας και του "εκπαιδευμένου" να αντιλαμβάνεται έτσι την "πραγματικότητα" εγκεφάλου μας. Ο κόσμος αυτός, όπως γίνεται αντιληπτός από τον άνθρωπο, υφίσταται σε τέσσερις ψευδαισθητικές διαστάσεις, τις τρείς του χώρου και τη τέταρτη του χρόνου, μέσω των οποίων το άπειρο και άχρονο Όλον "υλοποιείται" σε αισθητό κόσμο και το άτμητο και αδιαίρετο χωροχρονικό συνεχές της Συμπαντικής Ολότητας, γίνεται η ψευδαίσθηση της υλικής ύπαρξης.  Αυτό δηλαδή που οι ανθρώπινες  αισθήσεις μας, αντιλαμβάνονται ως ύλη, δεν είναι τίποτα άλλο παρά το πάντρεμα των δύο ψευδαισθήσεων που έχουμε, του χώρου και του  χρόνου. Έτσι χώρος, χρόνος και ύλη δεν είναι τίποτα διαφορετικό από ένα όνειρο, που διαρκεί όσο αυτό που  ονομάζουμε διαδρομή μιας ζωής, με τις αισθήσεις μας να αποτελούν τα όργανα που συντηρούν την προβολή του ονείρου μας. Αλλά η ύλη, υπακούοντας κι' αυτή στην συμπαντική νομοτέλεια της περιοδικότητας, σταδιακά ξεθωριάζει σαν όλες τις ονειρικές εικόνες και μαζί της σβήνουν και οι αισθήσεις που τις συντηρούν, με το όνειρο κάποτε να τελειώνει και εμάς να παραδινόμαστε και πάλι στην άχρονη και άπειρη αγκαλιά του ακατάλυτου και μόνου πραγματικού Σύμπαντος. 'Όπως άλλωστε έχουν αποδείξει οι νεώτερες φυσικές επιστήμες και τα νεώτερα μαθηματικά, κυρίως μέσα από την γνωστή θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν, το κύριο συστατικό της κλασικής φυσικής, η ύλη, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η καμπύλωση του κύριου συστατικού του κόσμου των μαθηματικών, δηλαδή του χώρου. Και όταν μιλάμε για καμπύλωση του συμπαντικού χώρου, που αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας, εννοούμε μια κύρτωση του χώρου προς τη διάσταση του χρόνου, με την αισθητή πλέον ύλη να είναι ένας καμπυλωμένος τρισδιάστατος χώρος προς τη διάσταση χρόνος. Τότε, η αυξομείωση αυτής της καμπυλότητας μιας περιοχής ενός τρισδιάστατου χώρου σηματοδοτεί τη γέννηση, την εξέλιξη και το θάνατο μιας υλικής ύπαρξης. Με ολιστικούς, άλλωστε, όρους η καμπυλότητα μιας περιοχής εκφράζει ουσιαστικά τη πυκνότητα της ενέργειας, πράγμα που σημαίνει πως αντί να πούμε πως ύλη είναι η καμπύλωση του χώρου, μπορούμε να πούμε ότι ύλη είναι μια περιοχή με μεγάλη πυκνότητα ενέργειας και εν τέλει μπορούμε να κατανοήσουμε τότε, ότι η εξέλιξη μιας υλικής ύπαρξης εξαρτάται απλά και μόνο από τις μεταβολές της πυκνότητας της ενέργειάς της και ότι οι έννοιες ζωή και θάνατος πραγματώνονται μέσα από την αυξομείωση αυτής της ενεργειακής πυκνότητας.

                                                                                     (Ιωάννης Δαύρος  viosyn.gr )

..Και το επιγνωσιακό ποίημα...

Παιδί της νύχτας είμαι,
της σκοτεινής ενέργειας
και του χάους δημιούργημα...
Μιά ζωή κάθε φορά ζω
και σε δυό όνειρα υπάρχω...
Η νύχτα άχρονη
και τ' ονειρό της αληθινό
μα πάντα ξεχασμένο,
η μέρα σημασμένη με το χρόνο
και τ' όνειρό της ζωντανό
μα πάντα ανυποψίαστα ψεύτικο...
Κι' εγώ νυχτωμένος ταξιδιώτης
σε ηλιόλουστη μέρα να ονειρεύομαι,
δικούς μου κόσμους να χτίζω
και χίμαιρες να κυνηγώ...
Μιά ζωή περιορισμένη ν' ασφυκτιά
φυλακισμένη σε λειψά οράματα,
παραπλανητικές ταμπέλες φράζουν
τους περιούσιους δρόμους,
κάλπικες πεποιθήσεις ορθώνονται
σαν αξεπέραστοι τείχοι,
τοπίο με τεχνητούς ορίζοντες
σε περίκλειστα σύνορα...
Κι' όλοι εμείς να πορευόμαστε
σε διαδρομές καλά σχεδιασμένες
που πάντα μας αιφνιδιάζουν...
Σκόρπιες στο δρόμο συναντήσεις,
φευγαλέες αναμνήσεις
του ξεχασμένου ονείρου,
χαράζουν την τελική μας πορεία...
Σαν όνειρο μέσα στο όνειρο
η ίδια η μήτρα της ύπαρξής μας...

(Ποίηση Ι. Δαύρου "ΕΝΑΣ ΠΟΙΗΤΗΣ" )

ΑΣ ΑΡΘΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΗ ΛΗΘΗ ΣΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ..!

Ο μεγάλος σύγχρονος διανοητής Δημήτρης Λιαντίνης μας δείχνει τον δρόμο: Πρέπει να αναδυθούμε από τον χώρο της οντολογικής λήθης στον χώρο της αλήθειας και από τη ζωή στην ύπαρξη..!

''Το ότι όρισε, λοιπόν, η φύση τη ζωή μας να την κατέχει η μέριμνα είναι εύκολο να το καταλάβουμε. Αρκεί να ρίξουμε ένα βλέμμα στους σκοπούς και τους στόχους που θέτει ο καθένας μας. Από τη στιγμή που θα νοήσει ως τη στιγμή που θα τα κλείσει, περνά τη ζωή του μέσα σε στόχους. Κάθε φορά που θα πετύχουμε το στόχο που έχουμε, αμέσως έχει εμφανισθεί στον ορίζοντα καινούργιος. Η ζωή μας είναι μια παραπομπή σε συνεχώς εμφανιζόμενους στόχους, κατά το ακόλουθο σχήμα.
Πρώτο επίπεδο. Να τελειώσω το Λύκειο - να πετύχω στις πανελλήνιες· να λάβω το πτυχίο - να βρω δουλειά - να παντρευτώ - να γεννήσω ένα ή δύο παιδιά - να χτίσω σπίτι - ν'αγοράσω αυτοκίνητο - να κάνω διακοπές στη Σιθωνία.
Δεύτερο επίπεδο. Να χτίσω και εξοχικό - να βελτιώσω τους τροχούς μου από τη Φάου-Βε στη Μπι-Εμ-Τάμπλιγιου - να κάνωδιακοπές στην Καζαμπλάνκα - να γραφτώ και στους μασόνους.
Τρίτο επίπεδο. Ν' αποχτήσω κοινωνική επιφάνεια - να δημοσιογραφήσω στον κίτρινο τύπο - να ιδούν ο κόσμος τη μουσούδα μου και στο τελεβίζιο, να θαγμάξουν - να διασκεδάσω στο καμπαρέ του Παρισιού «Λατινικός Παράδεισος».
Τέταρτο επίπεδο. Εδώ οι γεύσεις είναι ντελικάτες, οι επιδόσεις ανώτερες, και η τεχνολογία προηγμένη. Να διχτυωθώ σε διασυνδέσεις διεθνείς· να γίνω μέλος της Ακαδημίας των αθάνατων κρανίων, της ζωντανής κοκαλίστρας αλλιώς· νά 'χω οδηγό στη λιμουζίνα μου· νά 'χω και τη φρουρά μου από γορίλλες και χωροφυλάκους· να δοκιμάσω και τη λεγόμενη «δημιουργική μοιχεία», μέσω ειδικών πολυτελών γραφείων. Τον περίφημο Schöpferischen Ehebruch, που λένε οι Γερμανοί.
Μ' ένα λόγο, οι συνεχώς εμφανιζόμενοι νέοι στόχοι κάνουν τη ζωή μας κάπως όμοια με την Ανάβαση των Μυρίων από τις Σάρδεις στα Κούναξα, και από τα Κούναξα στο «θάλαττα θάλαττα» του Ξενοφώντα. Κάθε στόχος στην πορεία μας είναι κι ένας σταθμός. Και η απόσταση ανάμεσα στους σταθμούς μετριέται με παρασάγγες. Τριάντα στάδια ο καθένας. Ήγουν χιλιόμετρα πέντε κόμμα τέσσερα. Έρχεται, λοιπόν, μια ωραία πρωΐα στις δυσμές του βίου μας, κι έχουμε θέσει ακόμη ένα σκοπό. Όμως ο σκοπός αυτός βρίσκεται στην αντίπερα όχθη. Γκρεμιζόμαστε απότομα μέσα στον άπατο χάνδακα του θανάτου μας, κι έχουμε καρφωμένα τα μάτια μας αντίκρα. Τι τύφλωση! Πεθαίνουμε, δηλαδή, χωρίς να καταλάβουμε ότι πεθάναμε. Όπως ακριβώς εζήσαμε, χωρίς να υπάρξουμε. (Ζει το ζώο, υπάρχει ο άνθρωπος). Μ' ερωτάς πώς έζησα χωρίς να υπάρξω; Μα είναι απλό. Γιατί στην προσπάθεια και στον αγώνα μου να πετύχω όλους τους στόχους που συνεχώς έθετα, ήμουν τόσο απορροφημένος από τη φροντίδα τους, ώστε δεν είχα μάτια για τίποτα βαθύτερο. Και αυτό είναι το νόημα των λόγων που είπε ο Κρόνος στη Μέριμνα: «Κι εσύ, Μέριμνα, θα τον κατέχεις και θα τον δυναστεύεις όσο ζει». Αλλά εδώ ακριβώς είναι το στίγμα και η στιγμή, που εμφανίζεται το σύμπτωμα του υποστασιακού μας καρκίνου. Κοιτάζει ο στοχαστής γιατρός την ακτινογραφία του πνευματικού μας θώρακα, και με μια μελαγχολική ηρεμία ψιθυρίζει σιγά:
- Μωρέ μπράβο σου! Που το 'κονόμησες ετούτο το παράσημο; Κι είσαι μόλις δεκαοχτώ χρονώ!
Η παραβολή σημαίνει: Απορροφημένοι από τους στόχους και τη μέριμνα να τους πετύχουμε, λησμονούμε πως η ζωή μας είναι και κάτι άλλο. Κάτι περισσότερο από μια κίνηση μπίλιας σε λεία επιφάνεια. Και μη νομίζεις ότι, αν πας στην Επίδαυρο να ιδείς Αισχύλο, ή αν ακούς τα βράδυα μουσική δωματίου, κυλάς έξω από αυτή τη λεία επιφάνεια. Η μέριμνα δε μας αφήνει να σκεφθούμε πάνω σε κάποια ερωτήματα ουσίας και βάσης: Ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε, για πού τραβάμε; Γιατί πεθαίνουμε; Τι θα γίνουμε όταν πεθάνουμε; Ποιος όρισε τέτοια τη φύση και τη μοίρα της ζωή μας; Και τι λογής είναι αυτός που την όρισε τέτοια; Γιατί υπάρχει το φυσικό κακό και το ηθικό κακό; To malum physicum και το malum morale, που λένε; Πώς ημπορούμε να βοηθήσουμε αποτελεσματικά τον άνθρωπο με βάση τη γνώση, και όχι με βάση την ψευτιά και το δόλο των παπάδων; Μήπως η ζωή μας γίνεται να γίνει αλλιώτικη; Και τι πρέπει να κάνουμε για να πετύχουμε αυτό το έργο της ανάγκης; Αυτά τα βαθύτερα προβλήματα τα βλέπουμε όλοι και τα βρίσκουμε απλά. Όπως βλέπουμε συνηθισμένη την κορυφή του 'Εβερεστ με μάτι τόσο αυτονόητο. Για δοκίμασε όμως, παλικαρά μου, να την ανεβείς! Και αυτό είναι το κακό. Η δυσκολία τους μας σπρώχνει να τα προσπερνάμε. Ή να τα λύνουμε με μια μονοκοντυλιά. Εννοώ ότι υιοθετούμε αμέσως και αβασάνιστα τις ακαταμέτρητα γελοίες παραστάσεις που φυτεύουν μέσα μας οι θρησκείες. Και ο δόλος τους βέβαια.
Συμπέρασμα. Η αδιάκοπη μέριμνα να πραγματώσουμε τους στόχους που θέτουμε, σκεπάζει τη ζωή μας έτσι, ώστε όλα τα βαθύτερα της να βυθίζουνται στο σκότος. Μπαίνουμε σ' ένα είδος οντολογικής ομίχλης, που κρύβει το τοπίο της ύπαρξης μας. Και να ζεις μες στη λήθη σημαίνει ότι δε ζεις στην α-λήθεια. Τι είναι η αλήθεια; Είναι εκείνο που βλέπεις και ζεις, όταν αναδυθείς από τη λήθη. Το α- είναι στερητικό. Η αλήθεια είναι το έξω από τη λήθη, που μέσα της μας βυθίζει συνέχεια η μέριμνα να πραγματώσουμε τους στόχους μας. Ζώντας μέσα στην οντολογική λήθη ζούμε σαν πεθαμένοι. Τούτη τη ζοφερή πραγματικότητα οι ποιητές την ιστόρησαν ανάγλυφα και ζαλιστικά. Θυμηθείτε τον Έλιοτ της Έρημης Χώρας. Κάθεται σ' ένα γιοφύρι του Τάμεση, παρατηρεί όλους αυτούς που τρέχουν στη δουλειά τους με τη φροντίδα της, και βλέπει νεκρούς να περπατάνε. Για την Αθήνα μας, λ.χ., με το ανάλογο μάτι θά 'βλεπες στην οδό Πανεπιστημίου μέρα νύχτα στρατιές από κυλιόμενα φέρετρα''.


Δείτε σχετικά στον παρακάτω σύνδεσμο:

Ο ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ Δ. ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΟΝ ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

ΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ ΠΑΡΑΝΟΙΑ!

Αν θελήσουμε με ειλικρίνεια να κάνουμε μια ουσιαστική αποτίμηση της σημερινής πραγματικότητας για εμάς τους Έλληνες, θα οδηγηθούμε σε μερικά κρίσιμα συμπεράσματα, που δείχνουν και το μέγεθος της ιδιαίτερα δυσμενούς θέσεως που έχουμε περιέλθει. Γενικώς η Ελλάδα έχει ηττηθεί κατά κράτος σε όλα τα επίπεδα και οδηγείται σε ένα πολιτικό αδιέξοδο, ενώ ο λαός της έχει πλέον χάσει κάθε πιθανότητα για να κερδίσει τη μάχη, αφού έχασε και το τελευταίο όπλο που του είχε απομείνει, δηλαδή την ελπίδα. Ας δούμε όμως τις κύριες επιμέρους παραμέτρους αυτού του, θα μπορούσαμε να πούμε, παρανοϊκού σκηνικού...

 

Η κυβέρνηση, όταν εξελέγη για πρώτη φορά, απεδείχθη ανέτοιμη έως επικίνδυνα ανεπαρκής (άπειρη κατά δική της δήλωση) και αυτό βέβαια κρίνεται ασυγχώρητο εξ αρχής, για κάποιους που διεκδικούν να κυβερνήσουν την χώρα. Πόσο καταλυτικά δυσμενώς επέδρασε αυτό στην όλη υπόθεσή μας, φαίνεται και από τις πρόσφατες δηλώσεις του επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν Κλωντ Γιούνκερ, που δήλωσε ότι δεν μπορούσε να διακρίνει «σχέδιο» πίσω από τις κινήσεις των Ελλήνων πολιτικών κατά τις διαπραγματεύσεις, «πως η ελληνική κυβέρνηση δεν είχε στρατηγική, αλλά την σχεδίαζε μέρα με τη μέρα» και χαρακτηρίζει την κυβέρνηση εκ των υστέρων «κυνική», καθώς όπως λέει απέρριψε την δική του πρόταση, οδήγησε τον ελληνικό λαό σε ένα δημοψήφισμα με «φόντο μια αντιευρωπαϊκή προπαγάνδα» και ένα μήνα αργότερα πρότεινε η ίδια μια πολύ χειρότερη συμφωνία με τους εταίρους. Στη συνέχεια όλων αυτών, η κυβέρνηση δεν τιμωρήθηκε για τα πολιτικά της εγκλήματα, όπως για τα μεγάλα ψέματά της και τις κενές προεκλογικές υποσχέσεις της, για την απίστευτη επτάμηνη καταστροφή στην οικονομία της χώρας και για το κλείσιμο των τραπεζών, καθώς επίσης και για την υπογραφή, χωρίς τη συμφωνία των πολιτών (μετά το πανηγυρικό ΟΧΙ), ενός τρίτου μνημονίου, το οποίο ξεπερνάει σε σκληρότητα όλα τα προηγούμενα. Παραδόξως συνέβη ακριβώς το αντίθετο, αμείφθηκε, δηλαδή, με την αποδοχή της από την εκλογική πλειοψηφία, καθώς επίσης και με τη μετέπειτα ανοχή των Ελλήνων στα συνεχή μέτρα που ανακοινώνει, όπως νέους φόρους, μειώσεις συντάξεων, κατασχέσεις, πλειστηριασμούς κλπ. Έτσι αποδεικνύεται, για άλλη μία φορά, ότι το έγκλημα χωρίς τιμωρία είναι ένα έγκλημα που πληρώνεται συνήθως πολύ ακριβά (και θα πληρωθεί ακόμη ακριβότερα στη συνέχεια) απ' όλους εμάς.
Η αλήθεια είναι ότι αυτό που βιώνουμε σήμερα αποτελεί την απόλυτη παράνοια! Μας κυβερνά ένα κόμμα που σκέφτεται αριστερά, αλλά ενεργεί δεξιά και αγωνίζεται να επιβάλλει γρήγορα το τρίτο μνημόνιο, με το οποίο όμως δεν συμφωνεί, θεωρώντας το ταυτόχρονα μακράν το καλύτερο από όλα τα προηγούμενα, παρά τις αντικείμενες στην ιδεολογία του ιδιωτικοποιήσεις, κατασχέσεις από ξένα κερδοσκοπικά κεφάλαια, μειώσεις μισθών και συντάξεων, φοροεπιδρομές κ.α., που το συνοδεύουν! Η κατ' εξοχήν, όμως, παραδοξότητα είναι το ξεπούλημα της (πάμπλουτης όντως) Ελλάδας, έναντι δανείων της τάξης των 230 δις € (συν τα 86 δις € που πρόκειται να πάρει), τα οποία δεν θα εισπράξει καν, αλλά θα τα επιστρέψει με τόκους, ακόμη και αν της εγκριθούν περισσότερα χρόνια για την εξόφληση τους! Και αν σε όλα αυτά λάβουμε υπ' όψη μας, τα 2 τρις € που χάθηκαν λόγω της πτώσης των τιμών της ακίνητης περιουσίας, τα 200 δις € του χρηματιστηρίου, τις τρομακτικές μειώσεις των μισθών και των συντάξεων, το κλείσιμο εκατοντάδων χιλιάδων επιχειρήσεων, τις μαζικές αυτοκτονίες και την εξαθλίωση μεγάλων μερίδων του πληθυσμού, θα συνειδητοποιήσουμε πως μόνο ένας παρανοϊκός λαός μπορεί να συνεχίζει να τα ανέχεται, ο συγκεκριμένος δηλαδή ελληνικός λαός (όπως έχει καταντήσει), που πουλάει επί πλέον την πάμπλουτη χώρα του έναντι δανείων μόλις 316 δις €, τα οποία μάλιστα δεν εισπράττει καν, αλλά πρέπει να τα επιστρέψει έντοκα, επιβαρύνοντας ακόμη και τα παιδιά των παιδιών του!
Και πάνω απ' όλα το πιο εξωφρενικό είναι ότι οι σημερινοί απόγονοι τόσων και τόσων γενεών ηρώων, που συνεχώς και αδιαλείπτως πολεμούσαν για την ελευθερία τους, αποτελώντας παγκόσμιο φάρο πολιτισμού και ανεξαρτησίας, έχουν παραδώσει αμαχητί την εθνική τους κυριαρχία στους δανειστές! Και αν αμφιβάλλετε γι' αυτό, δεν έχετε παρά να δείτε το τρίτο μνημόνιο, τον νόμο δηλαδή 4336/14-8-2015 (ΦΕΚ 94). Εκεί και στο άρθρο 3 παρ. γ, περιλαμβάνεται το κείμενο του Μνημονίου Συνεννόησης και στον αριθμό 1 παρ. β (σελίδα 1014), αναφέρεται κατά λέξη το εξής: «Η κυβέρνηση δεσμεύεται να διαβουλεύεται και να συμφωνεί με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για όλες τις ενέργειες που αφορούν την επίτευξη των στόχων του Μνημονίου Συνεννόησης, πριν από την οριστικοποίηση και τη νομική έγκρισή τους». Ξεκάθαρα δηλαδή, ο ελληνικός λαός (μέσω των αντιπροσώπων του) δεν μπορεί πλέον να νομοθετήσει, για οποιοδήποτε θέμα, χωρίς να συμφωνούν απόλυτα και οι δανειστές, μετατρέποντας έτσι μία υπερήφανη και ελεύθερη χώρα σε ένα εξευτελισμένο προτεκτοράτο..!

ΑΣ ΔΟΥΜΕ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΘΕΤΙΚΑ!

Την δύσκολη αυτή εποχή των μνημονίων και της κρίσης, το μείζον πρόβλημα που κυριαρχεί στη ζωή όλων μας, είναι η απαισιοδοξία, η συνεχής ανακύκλωσή μας σε μια σειρά από όλο και περισσότερα προβλήματα, που συνήθως νοιώθουμε αδύναμοι να τα αντιμετωπίσουμε, καθώς και οι αρνητικές σκέψεις, που σχεδόν μονοπωλούν τον εσωτερικό μας κόσμο. Αν σε αυτά προσθέσουμε και το ότι για τους περισσότερους από εμάς, η ελπίδα για κάτι καλύτερο έχει χαθεί και ακόμη χειρότερα νοιώθουμε ότι είναι σχεδόν μάταιο να αγωνιστούμε, μήπως και κάτι βελτιωθεί, τότε είναι εύκολο κάποιος να αντιληφθεί, πώς ο ορίζοντάς μας από μαύρος γίνεται κατάμαυρος! Κι’ όμως, όλο αυτό το δυσοίωνο για μας σκηνικό θα μπορούσε να αλλάξει και η ζωή μας να ξαναμπεί σε τροχιά θετική και να μας φέρει και πάλι ευτυχία και προσωπική ευημερία… Το μόνο που χρειάζεται είναι να εμβαπτισθούμε στην «πηγή της αυτογνωσίας»..!

Από εδώ και εμπρός λοιπόν αναλογισθείτε μερικές βασικές και πολύ σημαντικές αλήθειες: Όταν σκέπτεστε κάτι έντονα και φορτισμένα με πολύ συναίσθημα, δημιουργείτε τον "καμβά" που πάνω του θα "πάρει σάρκα και οστά" μία πραγματικότητα, που θα είναι η υλοποίηση αυτής ακριβώς της σκέψης σας και η ένταση ακριβώς του συναισθήματος, με την οποία την επενδύετε, είναι ο πιο σημαντικός παράγοντας, που καθορίζει την υλοποίησή της. Είναι ξεκάθαρο λοιπόν ότι ο κόσμος μας υλοποιείται από την σκέψη μας και στον βαθμό που επιμένουμε σε μία σκέψη και επιθυμούμε βαθειά την πραγματοποίησή της, αυξάνουμε κατά πολύ την πιθανότητα πραγματοποίησής της. Εδώ προκύπτει το ερώτημα όμως, για το πως μπορούμε να ελέγχουμε τις σκέψεις μας και να επιτρέπουμε μόνο στις θετικές σκέψεις να αναδεικνύονται... Αυτό ακριβώς είναι και το σημαντικότερο μυστικό της ζωής, διότι εφ’ όσον οι σκέψεις μας καθορίζουν απόλυτα τη ζωή μας, αν βρούμε έναν τρόπο να τις ελέγχουμε, τότε θα ζήσουμε, είναι αλήθεια, απόλυτα ευτυχισμένοι και επιτυχημένοι.

Η "λυδία λίθος" της ποιότητας των σκέψεων μας είναι αυτά καθ' εαυτά τα συναισθήματά μας. Αν αισθανόμαστε ωραία με κάτι και είμαστε ευχαριστημένοι, τότε παλλόμαστε σε ανώτερες ενεργειακές συχνότητες, όλα για μας είναι όμορφα και ο νους μας σκέπτεται θετικά, δημιουργικά, είναι αισιόδοξος και επικεντρώνεται σ’ αυτά που θέλουμε να μας συμβούν. Όταν όμως αισθανόμαστε άσχημα, νιώθουμε αρνητικά συναισθήματα, παλλόμαστε σε κατώτερες συχνότητες και είναι σίγουρο τότε ότι ο νους μας κάνει αρνητικές σκέψεις. Το πιο μεγάλο κακό όμως είναι, ότι όταν κάνουμε αρνητικές σκέψεις, ή όταν αισθανόμαστε άσχημα, σκεπτόμαστε και συγκεντρώνουμε την προσοχή μας στο αντίθετο από αυτό που θέλουμε να μας συμβεί. Και επιπλέον αμφιβάλλουμε για την θετική έκβαση των στόχων και των επιθυμιών μας και κατ’ αυτό τον τρόπο συγκεντρώνουμε την προσοχή μας σ’ αυτό που φοβόμαστε, δηλαδή στη μη πραγματοποίησή τους. Άρα το συμπέρασμα είναι, ότι πρέπει αισθανόμαστε πάντα ωραία, να μην επιτρέπουμε σε κανένα να μας κάνει να αισθανθούμε άσχημα, να σκεπτόμαστε πάντα το καλό, να αποφεύγουμε να εμπλακούμε στην όποια κριτική και να έχουμε πάντα στο νου μας το καλό και τη δημιουργία. Αν συνηθίσουμε να κάνουμε συνεχώς θετικές σκέψεις, θα παρατηρήσουμε ότι τα διαστήματα που είμαστε χαρούμενοι θα είναι μεγαλύτερα κι όσο μεγαλώνουν τα διαστήματα που είμαστε χαρούμενοι, τόσο περισσότερο θα κάνουμε θετικές σκέψεις, τόσο περισσότερο θα επικεντρώνουμε τις σκέψεις μας και την προσοχή μας, σ’ αυτά που θέλουμε να μας συμβούν και  έτσι όλο και πιο συχνά τα όνειρα μας θα γίνονται πραγματικότητα.

Εκείνο όμως που κάνει πιο δυνατή ακόμη τη σκέψη μας, για να γίνει πραγματικότητα, είναι η προσδοκία μας και η βεβαιότητά μας ότι η σκέψη μας αυτή θα υλοποιηθεί. Πρέπει να γνωρίζουμε όμως ότι συνείδησή μας μπορεί να επιθυμεί διακαώς κάτι, αλλά αν το υποσυνείδητό μας είναι αντίθετο, με δεδομένο ότι αυτό πάντα κυριαρχεί, δεν πρόκειται να επιτύχουμε τίποτα. Όλη η προσπάθειά μας λοιπόν έγκειται στο να επαναπρογραμματίσουμε το υποσυνείδητό μας και να το εναρμονίσουμε με τους νέους στόχους μας, για μια νέα ζωή, γεμάτη νόημα, ευεξία, ευημερία και ευτυχία.

ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ!

Η αναγνώριση και κατανόηση των λεγόμενων "Επτά Συμπαντικών Αρχών" απετέλεσε ιδιαίτερο αντικείμενο των φιλοσόφων από τους αρχαίους χρόνους μέχρι σήμερα και εξακολουθεί να παραμένει ένα σημαντικό αντικείμενο γι' αυτούς που αναζητούν την επίγνωση.

Σύμφωνα με στοιχεία που περιέχονται σε ένα έργο-μνημείο της εσωτερικής φιλοσοφικής παράδοσης, το "Κυμβάλιον" (διασωθέν πιθανόν από την πυρκαγιά της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας), που είναι από τα πιο διαδεδομένα και γνωστά έργα της Ερμητικής Φιλοσοφίας και που η παράδοση αποδίδει στον Ερμή τον Τρισμέγιστο (Θεό Θώτ κατά τους  Αιγυπτίους και Θεό της Σοφίας κατά τους Νεοπλατωνικούς Φιλοσόφους), το αόρατο και ορατό Σύμπαν μας διέπεται από τους Επτά Παγκόσμιους Νόμους ή Επτά Αρχές της Αλήθειας. Αυτές είναι:

1.  Η Αρχή της Νοητικότητας, που ορίζει ότι τα πάντα είναι Νους («Έν το πάν» κατά τους αρχαίους Έλληνες Φιλοσόφους). Βάσει αυτής, ακόμη και η ύλη είναι νοητικής (ενεργειακής) φύσης, όπως αποδεικνύεται άλλωστε και από τις νεώτερες φυσικές επιστήμες και έτσι όλα όσα βλέπουμε δεν είναι παρά μια πλάνη των αισθήσεων, μια ψευδαίσθηση που δημιουργεί ο νους κρύβοντας την αληθινή ουσία.
2. Η Αρχή της Αναλογίας. Αυτή η αρχή δηλώνει ότι υπάρχει μια αναλογία και αρμονία μεταξύ των διαφόρων επιπέδων των πάντων. «Αυτό που βρίσκεται κάτω (μικρόκοσμος), είναι όμοιο με το επάνω (μακρόκοσμος) και αυτό που βρίσκεται επάνω είναι όμοιο με το κάτω», κατά την Ερμητική φιλοσοφία και τις Ινδικές «Αγιουρβέδες». Είναι σχετικά εύκολο να κατανοήσουμε αυτή την αρχή βλέποντας τη δομή και τη λειτουργία ενός ηλιακού συστήματος, ενός κυττάρου και ενός ατόμου. Καταλαβαίνουμε έτσι ότι η μόνη διαφορά μεταξύ τους βρίσκεται μόνο στο μέγεθος.
3. Η Αρχή του Παλμού, ή της Δόνησης. Κατά την αρχή αυτή τίποτα δεν ησυχάζει, όλα βρίσκονται σε κίνηση και πάλλονται, ή αλλοιώς δονούνται και επιπλέον οι διαφορές στα διάφορα επίπεδα των πάντων δεν είναι παρά διαφορές δονήσεων, ή όπως λέμε στη γλώσσα της φυσικής διαφορές συχνοτήτων. Η σύγχρονη επιστήμη, άλλωστε, αποδεικνύει ότι οι διαφορές ανάμεσα σε αυτό που λέμε ύλη και ενέργεια, ή ύλη και πνεύμα, δεν είναι παρά διαφορές στη συχνότητα στην οποία δονούνται. Έτσι τα διάφορα (ενεργειακά) επίπεδα της ύλης, που παραμένουν φυλακισμένα κάτω από την επιρροή των μορίων και των ατόμων, τείνουν να απελευθερωθούν σε ανώτερα νοητικά επίπεδα και να ακολουθήσουν τον δρόμο της επιστροφής τους προς το Πνεύμα, δηλαδή προς την Ολότητα. Κάθε σκέψη, κάθε συναίσθημα και κάθε πράξη του ανθρώπου έχει διαβάθμιση στην συχνότητα δόνησης και όσο πιο πολύ τείνει προς αυτήν του Παντός, τόσο περισσότερο εναρμονίζεται προς αυτό, δρώντας θετικά προς την Ολότητα και τον ίδιο. Εξ άλλου, όλα απορρέουν από το Πνεύμα και όλα καλούνται, βάσει ενός απώτερου σχεδίου εξέλιξης, να επιστρέψουν σε αυτό.
4. Η Αρχή της Πολικότητας.  Τα πάντα είναι διπλά και το κάθε πράγμα έχει δυο πόλους, ή δυο άκρες. Οι αντίθετοι πόλοι έχουν την ίδια φύση, αλλά διαφορετική υφή. Στη ζωή παρατηρούμε φαινόμενα, ή καταστάσεις να παρουσιάζονται ως αντίθετα, αλλά στην ουσία δεν είναι παρά οι δυο όψεις του ιδίου πράγματος. Έτσι για να υπάρχει κάτι ως οντότητα, υπάρχει εμπεριέχοντας δυο αντίθετες υποστάσεις. Για παράδειγμα η θερμότητα δεν υπάρχει ως απόλυτα ζεστό ή κρύο, αλλά υπάρχει εμπεριέχοντας και τους δυο πόλους σε μια ενδιάμεση διαβάθμιση. Το ίδιο, άλλωστε, συμβαίνει και με αυτό που ονομάζουμε καλό και κακό, αφού απόλυτο καλό, ή κακό δεν υπάρχει, γιατί αν υπήρχε το απόλυτο καλό, τότε δεν θα υπήρχε το κακό. Και όπως όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά, η ζωή και ο θάνατος δεν είναι παρά οι δυο όψεις της μιας και μοναδικής ζωής. Στην αρχαία Ινδική φιλοσοφία αυτή η αλήθεια εκφράζεται πολύ καλά με την έννοια του Γιν και Γιάνγκ, που αναφέρεται σε αυτήν ακριβώς την εναλλαγή των δύο κοσμικών ενεργειών ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι και υποδηλώνει μια υπέρτερη πραγματικότητα, που στην κινέζικη φιλοσοφία ονομάστηκε "Ταο" και στην Ερμητική φιλοσοφία "Παν". Η χρησιμότητα αυτής της αρχής είναι πραγματικά πολύ σημαντική, γιατί αν την κατανοήσουμε αληθινά, μπορούμε να ...αναποδογυρίσουμε τα πάντα, αφού όπου βρίσκεται ένα πράγμα, βρίσκεται και το αντίθετό του. Για παράδειγμα μπορούμε, αν το αποφασίσουμε, να κάνουμε τα δύσκολα ...εύκολα, να μετατρέψουμε την ηττοπάθεια σε μαχητικότητα και το φόβο σε θάρρος, την κακία σε καλοσύνη και την απογοήτευση και την παραίτηση σε θετική και αισιόδοξη στάση ζωής!
5. Η Αρχή του Γένους. Σε όλα τα πράγματα υπάρχει ένα γένος, αυτό που συνηθίζουμε να λέμε αρσενικό ή θηλυκό. Στο φυσικό επίπεδο αυτό το διακρίνουμε με τον διαχωρισμό των φύλων σε αρσενικό και θηλυκό και στο ενεργειακό επίπεδο στην ύπαρξη θετικών και αρνητικών σωματιδίων, όπου παρατηρούμε ότι η ύπαρξη των θηλυκών (αρνητικών) ηλεκτρονίων και η ένωση τους με αρσενικά (θετικά) σωματίδια δημιουργεί τα άτομα και από τους συνδυασμούς τους εκδηλώνονται διάφορες μορφές ενέργειας, όπως ο ηλεκτρισμός, ο μαγνητισμός, η θερμότητα και το φως.
6. Η Αρχή του Ρυθμού. Αυτή ορίζει, ότι όλα διατρέχουν κύκλους, έρχονται και φεύγουν, εξελίσσονται και εκφυλίζονται και κατά μία έννοια ταλαντώνονται μία προς την μία και μία προς την άλλη μεριά. Όλα γεννιούνται, μεγαλώνουν, ωριμάζουν, πεθαίνουν και ξαναγεννιούνται. Έτσι όλα ρέουν, όλα λειτουργούν με έναν ρυθμό έντονης εκδήλωσης και απόσυρσης, όπως η δημιουργία και η καταστροφή των κόσμων, η ακμή και η πτώση των πολιτισμών και η εναλλαγή των εποχών, της μέρας και της νύχτας, του ύπνου και του ξύπνιου, ακόμη και της εισπνοής και εκπνοής που μας κρατούν στη ζωή.
7. Η Αρχή της Αιτίας και του Αποτελέσματος. Σύμφωνα με αυτή, κάθε αιτία έχει το αποτέλεσμά της και κάθε αποτέλεσμα έχει την αιτία του. Η Αρχή αυτή υποδηλώνει ότι στην πραγματικότητα το τυχαίο δεν υφίσταται, αλλά πάντα υπάρχει μια αιτία που δεν έχουμε συνειδητοποιήσει και ότι δεν υπάρχει τίποτα που να ενεργεί μέσα στο Σύμπαν και να είναι ανεξάρτητο από τους νόμους και την τάξη που το διατηρούν σε ισορροπία και αταλάντευτη ενότητα. Επίσης η Αρχή αυτή αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό του γνωστού σε όλους «νόμου του Κάρμα» και έχει αναγνωρισθεί ως κυρίαρχη μέσα από την σύγχρονη επιστημονική θεώρηση της λεγόμενης «θεωρίας του Χάους», όπου απαντάται ως «το φαινόμενο της πεταλούδας» (το πέταγμα μιας πεταλούδας στο Τόκιο, σταδιακά πολλαπλασιαζόμενο, υποκείμενο σε ένα είδος αυτομεγενθυνόμενου παλμού, μπορεί να προκαλέσει τυφώνα στη Νέα Υόρκη).

ΜΕΡΙΚΕΣ ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΛΛΑ ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΠΟΥ ΞΕΧΝΑΜΕ...

Σοφά λόγια από τον μεγάλο δάσκαλο Δαλάϊ Λάμα που συνεισφέρουν στην αυτογνωσία μας και είναι χρήσιμο να τα σκεπτόμαστε...

 

 

 

Η ΕΛΛΑΔΑ ΟΔΗΓΕΙΤΑΙ ΣΚΟΠΙΜΑ ΣΤΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗ!

Κορυφαίοι διανοούμενοι υποστηρίζουν ότι οργανωμένα μας οδηγούν στην καταστροφή και δεν μένει άλλος δρόμος από το να αντιδράσουμε, πριν να είναι πολύ αργά...

Ο κορυφαίος Αμερικανός διανοητής Νόαμ Τσόμσκι, σε συνέντευξή του, υποστηρίζει ότι υπάρχει οργανωμένο σχέδιο από ΔΝΤ και ΕΕ, με σκοπό την καταστροφή της Ελλάδας και την τελική υποδούλωσή της, η οποία θα χρησιμεύσει σαν «μάθημα» σε οποιονδήποτε πιστεύει ότι μπορεί να αντισταθεί. Με τον Νόαμ Τσόμσκι συντάσσεται και o καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Μισούρι, Μάικλ Χάντσον, ο οποίος κρίνει ότι η παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ θα οδηγήσει το Βερολίνο στην επίτευξη του στόχου του, που δεν είναι άλλος από το να συντρίψει την Ελλάδα και ότι η μόνη οδός διαφυγής είναι να προσφύγει η Ελλάδα νομικά στο Διεθνές Δικαστήριο καταγγέλλοντας το χρέος ως απεχθές και στο διάστημα μέχρι να βγει η απόφαση, να προετοιμαστεί για την έξοδό της από το ευρώ. Αυτά και άλλα ιδιαίτερα αποκαλυπτικά υποστηρίζει ο τελευταίος, σε βαρυσήμαντη συνέντευξή του, που ακολουθεί παρακάτω.

"• Ποια είναι η αποτίμησή σας για τη συμφωνία ανάμεσα στην ελληνική κυβέρνηση και τους δανειστές;

Μοιάζει σαν η Ελλάδα να παραδόθηκε έπειτα από μια στρατιωτική επέμβαση, η οποία έχει στόχο τα εδάφη σας, τα «ασημικά» σας, αλλά και τον δημόσιο τομέα. Το δίλημμα ήταν «παραδοθείτε τώρα, διότι αργότερα θα είναι χειρότερα». Ετσι, ο Τσίπρας παραδόθηκε ολοκληρωτικά.

Ομως δεν έπρεπε να το κάνει αυτό. Πίστευε ότι θα ήταν πολύ δύσκολο να εγκαταλείψει το ευρώ. Ωστόσο, όπως του έλεγαν ο Βαρουφάκης και ο Αμερικανός σύμβουλός του, Τζέιμς Γκαλμπρέιθ, δεν ήταν τόσο δύσκολο να βγείτε από το ευρώ. Θα υπήρχε μια μεταβατική περίοδος, στη διάρκεια της οποίας η ελληνική κυβέρνηση θα έπρεπε να αναλάβει τον έλεγχο των τραπεζών που θα κατέρρεαν. Η ανάληψη αυτού του ελέγχου δεν είναι καθόλου κακή ιδέα.

Εάν η κυβέρνηση το είχε κάνει και τις είχε εθνικοποιήσει, τότε θα είχε εξασφαλίσει τα μέσα πληρωμής κατά τη διάρκεια μετάβασης και έτσι θα έσωζε τον δημόσιο τομέα, τις συντάξεις και την περιουσία της χώρας. Επρεπε να πει (στους δανειστές), «εάν δεν καταλήξουμε σε συμφωνία, θα αποκηρύξουμε το χρέος προς το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και την τρόικα».

Αυτό το χρέος ήταν απεχθές, όπως είπε και η Επιτροπή Αλήθειας για το Χρέος που συστάθηκε από τη Βουλή. Το ΔΝΤ παραδέχτηκε ότι η συμφωνία για το δάνειο του 2010 δεν θα έπρεπε να έχει υπογραφεί. Η διεφθαρμένη ηγεσία του ΔΝΤ και ο Στρος-Καν παρέκαμψαν τους δικούς του κανόνες και η ελληνική κυβέρνηση έπρεπε να υποστηρίξει ότι αυτό ήταν λάθος και εξαιτίας αυτού ο λαός υπέφερε πολλά δεινά.

• Δεδομένου ότι η πρόσφατη έκθεση του ΔΝΤ αποδεικνύει ότι η συνέχιση της λιτότητας κάνει τα πράγματα χειρότερα, πιστεύετε ότι η Ελλάδα θα βρεθεί και πάλι αντιμέτωπη με μια κρίση χρέους;

Θα είναι μια πολύ χειρότερη κρίση από την προηγούμενη. Το κόστος ζωής θα αυξηθεί για τους Ελληνες περί το 30%, οι φόροι θα αυξηθούν επιπλέον γύρω στο 20% και το στύψιμο αυτό θα αναγκάσει σχεδόν το ένα πέμπτο του πληθυσμού να μεταναστεύσει πολύ γρήγορα.

Πρόθεση της Ευρώπης είναι να συντρίψει παντελώς την Ελλάδα. Ισως και ένα εκατομμύριο Ελληνες εργάτες θα αναγκαστούν να πάνε στη Γερμανία και σε άλλες χώρες και θα συμβάλουν στην πτώση των μισθών πανευρωπαϊκά. Είναι ένας ταξικός πόλεμος ενάντια στους εργαζόμενους της Ευρώπης.

• Τι σημαίνει αυτό για τη δημοκρατία στην Ευρώπη;

Προφανώς, με τους όρους αυτής της διάσωσης, η δημοκρατία είναι απλά σκουπίδια, όπως γράφτηκε σ’ ένα πρόσφατο άρθρο. Θυμάστε πως όταν ο Παπανδρέου ήταν να θέσει τους όρους για το πρώτο δάνειο σε δημοψήφισμα, αμέσως η Μέρκελ και ο Σαρκοζί του είπαν ότι δεν μπορεί να το κάνει, διότι όλοι (οι δανειστές) ήταν ενάντια.

Αυτός είναι ένας επιπλέον λόγος που κάνει το χρέος απεχθές, διότι η κυβέρνηση πήρε το δάνειο χωρίς να ρωτήσει τους πολίτες, οι οποίοι εκείνη την περίοδο ήταν στους δρόμους και διαμαρτύρονταν. Η Ελλάδα θα έπρεπε να το κυνηγήσει αυτό και νομικά. Δηλαδή ότι δεν πρέπει να πληρώσει την τρόικα. Η υπόθεση θα χρειαστεί από πέντε έως δέκα χρόνια στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.

Σ’ αυτό το διάστημα η Ελλάδα θα έχει τον χρόνο να προετοιμαστεί για να εγκαταλείψει το ευρώ και να ανακτήσει τις δυνάμεις της και την ανάπτυξή της. Τώρα όμως δεν υπάρχει καμία ελπίδα ανάκαμψης, καθώς έχεις μια ξένη χώρα η οποία έρχεται και σου αφαιρεί περιουσία και δημόσια αγαθά και μετατρέπει τις υποδομές σου και τις υπηρεσίες σου σε είδη προς πώληση. Είναι προφανές ότι οι ξένοι επενδυτές θέλουν να αγοράσουν προϊόντα όπως η εταιρεία ηλεκτρισμού, προκειμένου να κάνουν αυξήσεις και να έχουν κέρδη.

Το κόστος ζωής στην Ελλάδα θα αυξηθεί δραματικά. Αυτή είναι η κατεύθυνση πανευρωπαϊκά. Δεν είναι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ. Και άλλα αριστερόστροφα κόμματα οδηγούνται σε προγράμματα που μας γυρίζουν στον περασμένο αιώνα. Αυτή είναι η επιλογή των Γερμανών και της τρόικας μέσω των μαζικών ιδιωτικοποιήσεων. Πρόκειται για λεηλασία του δημόσιου πλούτου.

• Πιστεύετε ότι η γερμανική ηγεσία, με την παρούσα τακτική της ταπείνωσης της Ελλάδας, αναβιώνει, κατά κάποιον τρόπο, τη Συνθήκη των Βερσαλιών, η οποία επέβαλε βαρύτατους όρους στη Γερμανία;

Αυτό συνέβη τη δεκαετία του 1920. Η διαφορά είναι ότι από το 1929 όλος ο κόσμος αναγνώριζε ότι η Γερμανία δεν μπορούσε να πληρώσει τις πολεμικές επανορθώσεις. Ετσι, η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών και οι Σύμμαχοι αποφάσισαν ότι δεν μπορούσαν να αναγκάσουν μια χώρα να πληρώσει πάνω από τις δυνάμεις της. Σήμερα αυτή η βασική αρχή απορρίπτεται και αγνοείται το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν έχει τα αναγκαία έσοδα ώστε να αποπληρώσει τα δάνεια. Ετσι της λένε: «Εάν δεν έχετε να πληρώσετε, δεν πειράζει. Να δώσετε την περιουσία σας».

Ομως, σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, κανένα κυρίαρχο κράτος δεν μπορεί να στερηθεί την περιουσία του. Εδώ δεν είναι μόνο το ότι γίνεται υπέρβαση της δημοκρατίας, αλλά απορρίπτεται ο ίδιος ο ορισμός του κυρίαρχου κράτους σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο. Αρα είναι κάτι πολύ πιο σοβαρό από μια επίθεση στη δημοκρατία. Είναι ένας διευρωπαϊκός πόλεμος. Και ο Τσίπρας δεν το αντιλαμβάνεται αυτό, όπως και η Αριστερά σε άλλες χώρες, π.χ. στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, ακόμα και στην ίδια τη Γερμανία. Δεν αντιλαμβάνονται ότι πρόκειται για έναν οικονομικό πόλεμο.

• Ποιος είναι ο ρόλος της ΕΚΤ και του Μάριο Ντράγκι στη διάρκεια της χρηματοπιστωτικής κρίσης και κυρίως στο «ελληνικό πρόβλημα»;

 Ο ρόλος της ΕΚΤ είναι να εκπροσωπεί το συμβούλιο των προέδρων των εμπορικών τραπεζών, οι οποίες δίνουν δάνεια σε ανθρώπους που ενδιαφέρονται να αγοράσουν τις ελληνικές υποδομές που θα ξεπουληθούν. Ετσι, η ΕΚΤ προσπαθεί να δημιουργήσει μια αγορά για τους πελάτες της. Είναι ο μόνος κοινός ευρωπαϊκός οικονομικός οργανισμός. Δεν υπάρχει άλλος κοινός νομοθετικός ή φορολογικός οργανισμός. Αυτό σημαίνει ότι η Ε.Ε. διοικείται από τους τραπεζίτες. Περνάει η δική τους αντίληψη για το πώς λειτουργεί η οικονομία.

Πιστεύουν ότι το όποιο δάνειο μπορεί να αποπληρωθεί μόνο κόβοντας τους μισθούς. Αυτό κάνουν και στην Ελλάδα και έτσι ενισχύουν τη μετανάστευση. Είναι η ίδια πολιτική που ακολουθήθηκε και τη δεκαετία του 1920 και οι θεωρίες που απορρίφθηκαν από τον Τζον Μέιναρντ Κέινς. Ολα σήμερα υποτάσσονται στη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών.

Ο νεοφιλελευθερισμός είναι μέρος της πλύσης εγκεφάλου που μας επιβάλλουν. Η ΕΚΤ έχει τη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία της μείωσης των μισθών για την αποπληρωμή των χρεών και της αύξησης των επιτοκίων, ώστε αυτά να γίνεται αδύνατο να αποπληρωθούν. Και όλο αυτό μέχρι να αναγκαστούν οι Ελληνες να δουλεύουν σχεδόν τσάμπα, άρα να μην μπορούν να αποπληρώσουν το χρέος.

• Πιστεύετε ότι υπάρχει ελπίδα να επανακτήσει η πολιτική τον έλεγχο από το χρηματοπιστωτικό σύστημα;

Οχι, διότι, για παράδειγμα, οι πολιτικοί των Βαλτικών Χωρών έχουν μεταφέρει τις προεκλογικές συζητήσεις από τα οικονομικά θέματα στις εθνικιστικές ταυτότητες. Έχουν στρέψει τους Λιθουανούς ή τους Λετονούς και τους Εσθονούς εναντίον των Ρώσων, μετατρέποντας τη συζήτηση σε μια μάχη κατά του σταλινισμού. Ετσι, οι λαοί δεν ασχολούνται με τον νεοφιλελευθερισμό και δεν αντιλαμβάνονται τι φταίει για τη μετανάστευση. Περίπου το 20% των Λετονών έχουν μεταναστεύσει."

Με τις απόψεις αυτές που εκτέθηκαν παραπάνω φαίνεται να συγκλίνουν και τα όσα απεκάλυψε ο Γιάνης Βαρουφάκης σε γαλλική εκπομπή, από τα παρασκήνια των διαπραγματεύσεων της χώρας με τους δανειστές, υποστηρίζοντας ότι ο Σόιμπλε του είπε πως ξέρει ότι το νέο μνημόνιο θα αποτύχει! «Θα μοιραστώ μαζί σας μια συνομιλία που είχα με τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, όταν ήμουν ακόμα υπουργός. Είπα, "Βόλφγκανγκ, αυτό το μνημόνιο θα μας φέρει στην ίδια κατάσταση που είμαστε σήμερα μέσα σε έξι μήνες, είναι ένα ακόμη πρόγραμμα καταδικασμένο να αποτύχει", και μου απάντησε: Nαι. Αυτό είναι ένα πρόγραμμα που θα αποτύχει, είναι σχεδιασμένο να αποτύχει». Ο κ. Βαρουφάκης μίλησε επίσης για τη σχέση του με τον Τσίπρα και τους λόγους της παραίτησης του από το υπουργείο Οικονομικών: «Στα τέλη Απριλίου με αρχές Μαΐου, είδα τον Αλέξη “γονατισμένο” από την πίεση. Είχε κάνει παραχωρήσεις που δεν ήθελε να κάνει. Μόλις κάνεις παραχωρήσεις και ο αντίπαλός σου δεν κάνει ανάλογες, εκεί αρχίζει η παραίτηση και η παράδοση. Η δεύτερη σημαντική στιγμή της απογοήτευσης πραγματοποιήθηκε μετά το δημοψήφισμα. Ήλπιζα ότι η έκβαση του δημοψηφίσματος θα ενισχύσει την θέση της Ελλάδας. Ομως τη νύχτα του δημοψηφίσματος, μπήκα στο γραφείο του Αλέξη Τσίπρα και ήταν εντελώς αποθαρρυμένος, ήταν σε κατάθλιψη, ενώ εγώ ήμουν ενθουσιασμένος. Οι Έλληνες ήταν θαρραλέοι και είπαν όχι στην τρόικα, παρά το κλείσιμο των τραπεζών και παρά την προπαγάνδα των μέσων ενημέρωσης. Απογοητεύτηκα και γι΄ αυτό παραιτήθηκα». Σε ερώτηση για τη στάση της Γαλλίας στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων ο πρώην υπουργός υποστήριξε ουσιαστικά ότι η Γαλλία δεν έκανε τίποτα. «Θα είμαι διπλωμάτης λέγοντας ότι ο ρόλος της Γαλλίας δεν ήταν ιδιαίτερα ισχυρός στις συζητήσεις… ο Γάλλος υπουργός Οικονομικών έχει πολύ λίγη δύναμη για να μιλήσει για θέματα τόσο σημαντικά!», είπε...Και "ο νοών νοείτω"!

ΚΑΙ ΕΠΙΣΗΜΩΣ ΠΑΡΑΝΟΜΟ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ, ΑΛΛΑ ΠΟΙΟΣ ΑΚΟΥΕΙ;

Το Πόρισμά της για το Τρίτο Μνημόνιο έδωσε στη δημοσιότητα η Επιτροπή Αλήθειας Δημοσίου Χρέους. Ελάχιστες ώρες πριν από την παράδοση του αξιώματος του Προέδρου της Βουλής στον κ. Νίκο Βούτση, η απερχόμενη Πρόεδρος Ζ. Κωνσταντοπούλου έδωσε στη δημοσιότητα το κείμενο, που επικρίνει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ για την υπογραφή του τρίτου μνημονίου.

Στα συμπεράσματα του πορίσματος αναφέρονται, μεταξύ άλλων, τα εξής:

«Το Τρίτο Μνημόνιο Κατανόησης, όπως και η δανειακή σύμβαση που υπογράφτηκε τον Αύγουστο του 2015, είναι παράνομα, αθέμιτα και απεχθή, γιατί αποτυγχάνουν να αναγνωρίσουν τον παράνομο, αθέμιτο και απεχθή χαρακτήρα του υφιστάμενου ελληνικού χρέους, καθώς και την απεχθή, παράνομη και αθέμιτη φύση των μέσων με τα οποία χρηματοδοτήθηκε το χρέος από το 2010 μέχρι τις αρχές του 2015» και συνεχίζει «Το Τρίτο Μνημόνιο Κατανόησης, όπως και η δανειακή σύμβαση που υπογράφτηκε τον Αύγουστο του 2015, παραβιάζουν τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα του ελληνικού λαού (τόσο τα αστικά και πολιτικά, όσο και τα κοινωνικοοικονομικά δικαιώματα), όπως αυτά καθορίζονται στο ελληνικό Σύνταγμα και στο Διεθνές Δίκαιο (συμβατικό και εθιμικό).

Από την άνοδο στην εξουσία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛΛ μέχρι τη συμφωνία με τους πιστωτές της Ελλάδας, υπήρξε ένας άνευ προηγουμένου εξαναγκασμός και άμεση παρέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις της Ελλάδας (συμπεριλαμβανομένων και απειλών εναντίον του ελληνικού λαού), με σκοπό τον εκφοβισμό της ελληνικής κυβέρνησης και του ελληνικού λαού προκειμένου να δεχτούν τους όρους των πιστωτών. Αυτές οι παρεμβάσεις και ο εξαναγκασμός καθιστούν άκυρη κάθε συμφωνία και ανοιχτή σε μονομερή καταγγελία από μελλοντικές κυβερνήσεις.

Επιπλέον, οι πρακτικές αυτές αποδεικνύουν την απουσία ηθικής υπόστασης και αλληλεγγύης από τους ηγέτες των κρατών-μελών της ΕΕ και των θεσμικών οργάνων της και καταδεικνύουν ότι η ευημερία του ιδιωτικού τραπεζικού συστήματος αποτελεί τη μεγαλύτερη προτεραιότητα της πολιτικής της ΕΕ. Η Επιτροπή Αλήθειας Δημόσιο Χρέους θα ήθελε να εκφράσει τη βαθιά απογοήτευσή της για το γεγονός ότι η κυβέρνηση Τσίπρα δεν έλαβε υπόψη ούτε στο ελάχιστο τα συμπεράσματα της δημοσιευθείσας από τον Ιούνιο 2015 προκαταρκτικής έκθεσης της Επιτροπής κατά τις διαπραγματεύσεις της με τους πιστωτές. Μάλιστα, ο Πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, συμφώνησε ότι δε θα γίνει κούρεμα στο χρέος παρ' ότι γνώριζε πολύ καλά τον απεχθή, παράνομο και αθέμιτο χαρακτήρα του χρέους της χώρας.»

ΕΙΜΑΣΤΕ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ!

Ο γνωστός φιλόσοφος Κορνήλιος Καστοριάδης, σε μία συνέντευξή του, δίνει ένα μάθημα αυτογνωσίας σε όλους μας...

Ερώτηση Δημοσιογράφου: Συχνά λέγεται ότι η Ελλάδα είναι «προβληματική», στην Ελλάδα «όλα γίνονται στον αέρα», «χωρίς προγραμματισμό», «χωρίς βάρος». Με τέτοιες διαπιστώσεις συμφωνούν πολλοί. Αλλά περιορίζονται συνήθως μόνο στις διαπιστώσεις. Γνωρίζω ότι η ελληνική κατάσταση σας απασχολεί βαθιά. Ποια είναι η ερμηνεία σας για όσα συμβαίνουν; Γιατί συμβαίνουν έτσι τα πράγματα στην Ελλάδα; Ποιες οι βαθύτερες αιτίες;

Καστοριάδης: Πρώτον, δεν ξέρω. Δεύτερον, στο μέτρο που μπορώ να ξέρω κάτι, είναι ότι η πολιτική ζωή του ελληνικού λαού τελειώνει περίπου το 404 π.χ.
Δημοσιογράφος: Νομίζω ότι θα ενοχλήσει πολύ αυτή η διατύπωσή σας.
Καστοριάδης: Τι να κάνουμε. Μιλώ για την πραγματική πολιτική ζωή του λαού ως αυτόνομου παράγοντα. Δεν μιλώ για μάχες, για αυτοκράτορες, για Μεγαλέξανδρους και Βασίλειους Βουλγαροκτόνους. Μετά τον πέμπτο π.Χ. αιώνα και την αυτοκυβέρνηση του λαού στις δημοκρατικές πόλεις -και πάντως, μετά τον περίεργο τέταρτο π.Χ. αιώνα- η ελληνική ελευθερία πεθαίνει. Οι ελληνικές πόλεις γίνονται υποχείριες των βασιλέων της Μακεδονίας. Βεβαίως, ο Αλέξανδρος και οι διάδοχοί του παίζουν έναν κοσμοϊστορικό ρόλο. Κατακτούν την Ασία και την Αίγυπτο. Διαδίδουν την ελληνική γλώσσα και παιδεία. Αλλά πολιτική ζωή, πλέον, δεν υπάρχει. Τα βασίλεια των διαδόχων του Αλεξάνδρου, ως πολιτική συγκρότηση, είναι ουσιαστικά μοναρχίες. Εξάλλου, καθώς ξέρουμε, ο ίδιος ο Αλέξανδρος αντιμετώπισε στασιασμό των Ελλήνων που είχε πάρει μαζί του, διότι ήθελε να τους υποχρεώσει να γονυπετούν μπροστά του, όπως οι Πέρσες μπροστά στο Μεγάλο Βασιλέα - πράγμα ανθελληνικότατο. Σε όλη τη διάρκεια της ελληνιστικής εποχής οι ελληνικές πόλεις, με λίγες περιθωριακές και παροδικές εξαιρέσεις, αποτελούν παιχνίδια στα χέρια των ελληνιστικών δυναστειών. Ακολουθεί η ρωμαϊκή κατάκτηση, κάτω από την οποία οι ελληνικές πόλεις δεν έχουν παρά μόνον κοινοτική ζωή. Κατόπιν, έρχεται η βυζαντινή αυτοκρατορία. Το Βυζάντιο είναι μια ανατολική, θεοκρατική μοναρχία. Στο Βυζάντιο η πολιτική ζωή περιορίζεται στις ίντριγκες της Κωνσταντινούπολης, του αυτοκράτορα, των "δυνατών" και των ευνούχων της αυλής. Και βεβαίως, τα σχολικά μας βιβλία δεν αναφέρουν ότι στη βυζαντινή αυλή υπήρχαν ευνούχοι, όπως σ' αυτήν του Πεκίνου.

Δημοσιογράφος: Όλα αυτά αφορούν ένα πολύ μακρινό ιστορικό παρελθόν. Η Ελλάδα ως σύγχρονο νεοελληνικό κράτος έχει, ήδη, ιστορία εκατόν εβδομήντα ετών. Θα θέλατε να επικεντρώσετε σ' αυτή την περίοδο;

Καστοριάδης: Μα, αυτή η περίοδος είναι ακατανόητη χωρίς τους είκοσι έναν αιώνες ανελευθερίας που προηγήθηκαν. Λοιπόν, μετά το Βυζάντιο έρχεται η τουρκοκρατία. Μην ανησυχείτε, δεν θα μπω σε λεπτομέρειες. Θα αναφέρω μόνο ότι επί τουρκοκρατίας όση εξουσία δεν ασκείται απευθείας από τους Τούρκους, ασκείται από τους κοτζαμπάσηδες (τους εντολοδόχους των Τούρκων), οι οποίοι κρατούν τους χωριάτες υποχείριους. Συνεπώς, ούτε σ' αυτή την περίοδο μπορούμε να μιλήσουμε για πολιτική ζωή. Όταν αρχίζει η Επανάσταση του 1821, διαπιστώνουμε από τη μια μεριά τον ηρωισμό του λαού και από την άλλη, σχεδόν αμέσως, την τεράστια αδυναμία να συγκροτηθεί μια πολιτική κοινωνία. Την επομένη της πτώσης της Τριπολιτσάς αρχίζουν οι εμφύλιοι πόλεμοι.

Δημοσιογράφος: Πού οφείλεται αυτή η «τεράστια αδυναμία να συγκροτηθεί μια πολιτική κοινωνία»; Ποιοι είναι οι λόγοι;

Καστοριάδης:   Ουδείς μπορεί να δώσει απάντηση στην ερώτησή σας για ποιο λόγο, κάποιος, σε μιαν ορισμένη στιγμή, δεν δημιούργησε κάτι. Η συγκρότηση ενός λαού σε πολιτική κοινωνία δεν είναι δεδομένη, δεν είναι κάτι που χαρίζεται, αλλά κάτι που δημιουργείται. Μπορούμε απλώς να διαπιστώσουμε ότι, όταν απουσιάζει μια τέτοια δημιουργία, τα χαρακτηριστικά της προηγούμενης κατάστασης διατηρούνται ή αλλάζουν μόνο μορφή.

Δημοσιογράφος: Και ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτά στην ελληνική περίπτωση;

Καστοριάδης: Ορισμένα τα εντοπίζουμε, ήδη, στους εμφύλιους πολέμους της Επανάστασης του 1821. Βλέπουμε, για παράδειγμα, ότι η νομιμοφροσύνη και η αλληλεγγύη έχουν τοπικό ή τοπικιστικό χαρακτήρα, ισχυρότερο συχνά από τον εθνικό. Βλέπουμε, επίσης, ότι οι πολιτικές κατατάξεις και διαιρέσεις είναι συχνά σχετικές με τα πρόσωπα των «αρχηγών» και όχι με ιδέες, με προγράμματα, ούτε καν με "ταξικά" συμφέροντα. Ένα ακόμη χαρακτηριστικό είναι η στάση απέναντι στην εξουσία. Στην Ελλάδα, μέχρι και σήμερα, το κράτος εξακολουθεί να παίζει τον ρόλο του ντοβλετιού, δηλαδή μιας αρχής ξένης και μακρινής, απέναντι στην οποία είμαστε ραγιάδες και όχι πολίτες. Δεν υπάρχει κράτος νόμου και κράτος δικαίου, ούτε απρόσωπη διοίκηση που έχει μπροστά της κυρίαρχους πολίτες. Το αποτέλεσμα είναι η φαυλοκρατία ως μόνιμο χαρακτηριστικό. Η φαυλοκρατία συνεχίζει την αιωνόβια παράδοση της αυθαιρεσίας των κυρίαρχων και των «δυνατών»: ελληνιστικοί ηγεμόνες, Ρωμαίοι ανθύπατοι, Βυζαντινοί αυτοκράτορες, Τούρκοι πασάδες, κοτζαμπάσηδες, Μαυρομιχάληδες, Κωλέττης, Δηλιγιάννης.

Δημοσιογράφος: Εξαιρέσεις δεν βλέπετε να υπάρχουν; Εξαιρέσεις εντοπισμένες κυρίως στον 19ο και στον 20ό αιώνα;

Καστοριάδης: Ε, υπάρχουν δυο-τρεις εξαιρέσεις: ο Τρικούπης, ο Κουμουνδούρος, το βενιζελικό κίνημα στην πρώτη περίοδό του. Αλλά τα όποια αποτελέσματά τους καταστράφηκαν από τη δικτατορία του Μεταξά, την Κατοχή, τον Εμφύλιο, τον ρόλο του παλατιού, τη δικτατορία της 21ης Απριλίου, την πασοκοκρατία. Στο μεταξύ, μεσολάβησε ο σταλινισμός που κατόρθωσε να διαφθείρει και να καταστρέψει αυτό που πήγαινε να δημιουργηθεί ως εργατικό και λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα. Τα αποτελέσματα τα πληρώνουμε ακόμη. Μου ζητάτε να σας εξηγήσω. Μπορείτε να μου εξηγήσετε εσείς, γιατί οι Έλληνες, που σκοτώνονταν εννέα χρόνια, για να απελευθερωθούν από τους Τούρκους, θέλησαν αμέσως μετά ένα βασιλιά; Και γιατί, αφού έδιωξαν τον Όθωνα, έφεραν τον Γεώργιο; Και γιατί μετά ζητούσαν “ελιά, ελιά και Κώτσο βασιλιά”;

Δημοσιογράφος: Μα, οι δικές σας απαντήσεις ενδιαφέρουν ιδίως όταν αφορούν ερωτήματα που εσείς θέτετε. Θα θέλατε, λοιπόν, να διατυπώσετε τις απόψεις σας;

Καστοριάδης: Σύμφωνα με την παραδοσιακή «αριστερή» άποψη, όλα αυτά τα επέβαλαν η Δεξιά, οι κυρίαρχες τάξεις και η μαύρη αντίδραση. Μπορούμε όμως να πούμε ότι όλα αυτά τα επέβαλαν στον ελληνικό λαό ερήμην του ελληνικού λαού; Μπορούμε να πούμε ότι ο ελληνικός λαός δεν καταλάβαινε τι έκανε; Δεν ήξερε τι ήθελε, τι ψήφιζε, τι ανεχόταν; Σε μιαν τέτοια περίπτωση αυτός ο λαός θα ήταν ένα νήπιο. Εάν όμως είναι νήπιο, τότε ας μη μιλάμε για δημοκρατία. Εάν ο ελληνικός λαός δεν είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, τότε, ας του ορίσουμε έναν κηδεμόνα. Εγώ λέω ότι ο ελληνικός λαός -όπως και κάθε λαός- είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, συνεπώς, είναι υπεύθυνος και για την κατάσταση, στην οποία βρίσκεται σήμερα.

Δημοσιογράφος: Πώς την εννοείτε αυτή την ευθύνη;

Καστοριάδης: Δεν δικάζουμε κανέναν. Μιλάμε για ιστορική και πολιτική ευθύνη. Ο ελληνικός λαός δεν μπόρεσε έως τώρα να δημιουργήσει μια στοιχειώδη πολιτική κοινωνία. Μια πολιτική κοινωνία, στην οποία, ως ένα μίνιμουμ, να θεσμισθούν και να κατοχυρωθούν στην πράξη τα δημοκρατικά δικαιώματα τόσο των ατόμων όσο και των συλλογικοτήτων.

Δημοσιογράφος: Θέλετε να πείτε ότι -αντιθέτως- σε άλλες χώρες, στη Δυτική Ευρώπη.

Καστοριάδης: Εκεί, αυτό έγινε! Ο μακαρίτης ο Γιώργος Καρτάλης έλεγε κάνοντάς μου καζούρα στο Παρίσι το 1956:«Κορνήλιε, ξεχνάς ότι στην Ελλάδα δεν έγινε Γαλλική Επανάσταση». Πράγματι, στην Ελλάδα δεν έχει υπάρξει εποχή που ο λαός να έχει επιβάλει, έστω και στοιχειωδώς, τα δικαιώματά του. Και η ευθύνη, για την οποία μίλησα, εκφράζεται με την ανευθυνότητα της παροιμιώδους φράσης: «εγώ θα διορθώσω το ρωμέικο;». -Ναι, κύριε, εσύ θα διορθώσεις το ρωμέικο, στο χώρο και στον τομέα όπου βρίσκεσαι.

                                                                               Πηγή : http://infognomonpolitics.blogspot.com

Γ. ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗΣ: ΕΛΛΗΝΕΣ, ΕΙΣΤΕ ΕΤΑΙΡΟΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΥΠΗΚΟΟΙ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ!

Σχολίασε την πολιτική επικαιρότητα και άσκησε δριμεία κριτική στο πολιτικό σύστημα. σε συνέντευξή του στο Ράδιο 9,84 και τον Γ. Σαχίνη, ο καθηγητής Γιώργος Κοντογιώργης, καλώντας ταυτόχρονα τον Ελληνικό λαό να αφυπνισθεί.

Δείτε παρακάτω απομαγνητοφωνημένη την εμπνευσμένη συνέντευξη και ακούστε το ηχητικό ντοκουμέντο.

"Μέχρι να ανέβει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, ο πολύς κόσμος, ο κοινός λαός, εκτιμούσε ότι υπάρχει βρε αδερφέ και κάτι που δε δοκιμάστηκε και μπορεί να μας δώσει κάτι καινούριο. Ήρθε λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ και διαπιστώσαμε, είναι ηλίου φαεινότερο, ότι πραγματοποίησε μία οβιδιακού τύπου μεταβολή για να εγκατασταθεί εκεί που ήταν προηγουμένως η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Να μας πει δηλαδή ότι αυτός είναι καλύτερος για να κάνει όσα έκανε μέχρι τώρα η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Αυτή είναι η τραγωδία του πράγματος. Κάλεσε μια ολόκληρη κοινωνία να ψηφίσει εναντίον των μνημονίων για να τα σχίσει, τον εξουσιοδότησε να τα σχίσει και κάλεσε στη συνέχεια την ίδια κοινωνία να ψηφίσει αυτά που της έφεραν οι προηγούμενοι, αλλά σε χειρότερη μορφή. Πραγματοποίησε ένα δημοψήφισμα απόλυτης απάτης, διότι και με το Ναι και με το Όχι, αυτό που έκανε ήτανε να υπόσχεται ένα πολύ κακό μνημόνιο. Διότι και το Όχι δεν υπενοείτο αυτό που συνελάμβανε η κοινωνία που ψήφιζε, δηλαδή την άρνηση στο μνημόνιο, αλλά ένα νέο μνημόνιο. Μας ερωτούσε ουσιαστικά εάν θέλαμε το δικό του μνημόνιο, ή του Γιούνκερ. Η διαφορά μεταξύ των δύο αυτών μνημονίων ήταν ανύπαρκτη. Και προφανώς δεν υπήρχε μια διαφορετική προσέγγιση του πράγματος. Και αν υποθέσουμε πως ψήφισε ο ελληνικός λαός κατά του μνημονίου του κ. Γιούνκερ και υπέρ του μνημονίου του κ. Τσίπρα, γιατί δεν εφήρμοσε την πολιτική που αποφάσισε ο ελληνικός λαός; Γιατί υπέγραψε ένα μνημόνιο πιο βαρύ ακόμη και από αυτό του Γιούνκερ; Και αφού τα δημοψηφίσματα είναι δεσμευτικά όπως ξέρουμε που έγραψε την ετυμηγορία του λαού;
Μετέβαλε τη χώρα σε πρόβλημα της Κουμουνδούρου, δηλαδή η χώρα κλήθηκε να λύσει τα προβλήματα του Τσίπρα και όχι το αντίθετο. Και συνεχίζουμε στην ίδια κατεύθυνση. Εγώ δεν θα ήθελα να δω κάποιον από αυτούς που επήγαν και ψήφισαν οποιοδήποτε κόμμα, να έρθει να διαμαρτυρηθεί για αυτά που θα υποστεί τώρα. Δεν έχει απολύτως καμία δικαιολογία ούτε δικαίωμα. Διότι γνώριζε και όφειλε –μάλλον- να γνωρίζει, ότι είτε ψήφιζε είτε δεν ψήφιζε, είτε ψήφιζε τον έναν είτε ψήφιζε τον άλλον, το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο. Και μάλιστα με την ψήφο του δέσμευσε και εκείνους που αρνήθηκαν να παράσχουν νομιμοποίηση στους εξαπατητές τους. Προσωπικά δεν μπαίνω στη διαδικασία του Ναι ή Όχι στην ψήφο. Διότι είναι άνευ σημασίας και περιέχει και ένα στοιχείο το οποίο είναι απολύτως προσβλητικό για την ίδια την κοινωνία: να νομιμοποιούν τις ανομίες της πολιτικής τάξης, με την ψήφο των πολιτών. Πρέπει λοιπόν η κοινωνία να σταθεί απέναντι. Απέναντι σε όλους αυτούς που λειτουργούν ως δυνάστες της, σε σύσσωμη την πολιτική τάξη, και να ζητήσει ένα άλλο πολιτικό σύστημα. Δεν γίνεται τα κομματικά σαπρόφυτα, που εκφράζουν ότι χειρότερο έχει να επιδείξει η κοινωνία, να ανεβαίνουν στην κορυφή χάρη στην εύνοια της κομματικής νομενκλατούρας και των συγκατανευσιφάγων της και να διατείνονται με το δάχτυλο απέναντι στην κοινωνία, ότι αυτοί ξέρουν και οι πολίτες δεν ξέρουν το συμφέρον τους.
Ας ξεκινήσουμε από το πολύ απλό. Είχε η παρούσα κυβέρνηση επτά μήνες να κάνει το απολύτως στοιχειώδες. Να προσαγάγει στη δικαιοσύνη εκείνους οι οποίοι κατέστρεψαν και κατέκλεψαν τη χώρα στο παρελθόν και συγχρόνως να καταργήσει όλη τη νομοθεσία που οικοδομεί τη διαπλοκή και τη διαφθορά. Ξεκινώντας από το πολιτικό σύστημα, να καταργήσει τους νόμους που τους θέτουν υπεράνω της δικαιοσύνης, ως Λουδοβίκους. Τι έκανε η κυβέρνηση Τσίπρα; Παρακάλεσε λέει τους βουλευτές οι οποίοι μας κοστίζουν 600.000 ευρώ το χρόνο με όλα όσα απολαμβάνουν, εκτός από αυτά που τους προσφέρει η βουλή, τους παρακάλεσε να μην πάρουν αυτοκίνητο και επήραν όλοι. Με παρακλήσεις πολιτεύεται κανείς ως πρωθυπουργός, που κατέχει την απόλυτη εξουσία, ως απόλυτος μονάρχης; Και στο τέλος για να δείξει ότι κάτι έκανε, δήλωσε ότι θα μείωνε το αφορολόγητο των βουλευτών. Μας δουλεύουν…..
Είναι δυνατόν οι άνθρωποι οι οποίοι έχουν δομηθεί διανοητικά και εκπαιδευτεί μέσα στον σκοτεινό και απεχθή κομματικό σωλήνα, να κυβερνήσουν μια χώρα που σβήνει; Τι ξέρουν και τι θέλουν να κάνουν από αυτά που οφείλουν να κάνουν; Αντιμετωπίζουν τις πολιτικές που πρέπει να ακολουθήσουν, υπό το πρίσμα μιας έννοιας του πολιτικού κόστους, η οποία αναφέρεται στα εσωτερικά προβλήματα και τις φιλοδοξίες όλων αυτών των αρουραίων της κομματοκρατίας και συγχρόνως όσων τριγύρω τους –οι συγκατανευσιφάγοι- αναμένουν να καταλάβουν θέσεις νομής του κράτους. Δεν έχει αναφορά στην κοινωνία η έννοια του πολιτικού κόστους. Πώς θα πολιτευθούν λοιπόν με δημόσιες πολιτικές όταν ξέρουν ότι την κοινωνία την έχουν γραμμένη διότι δεν αποτελεί συλλογικότητα και επομένως πολιτική δύναμη, ενώ οι ίδιοι δεν υπέχουν καμία ευθύνη για όποια πολιτική ασκήσουν ή για όποια πολιτική οφείλουν να ασκήσουν και δεν την ασκούν; Γι ‘αυτό και τους βλέπετε ότι έχουν βολευτεί όλοι μαζί και η παρούσα κυβέρνηση, στο να διαχειρίζονται αποκλειστικά τους όρους του μνημονίου, δηλαδή τους όρους της υποτέλειας και της εξαθλίωσης που επέβαλαν οι δανειστές. Αυτό σημαίνει ότι είναι μακριά από τα πραγματικά προβλήματα της χώρας. Όταν εγώ λέω ότι πρέπει να χτυπήσουμε την αιτία, δηλαδή το πολιτικό σύστημα, το κράτος και τη νομοθεσία που οικοδομεί τη διαπλοκή και τη διαφθορά, δεν είναι μόνο για να λειτουργήσει σε αντιστοιχία προς την κοινωνία ή με όρους διαφάνειας το πολιτικό σύστημα. Είναι για να υπάρξουν και πολιτικές ανασύνταξης της χώρας. Δεν μπορεί να βγει η χώρα μέσα από τον στενό και περιοριστικό ορίζοντα των μνημονίων . Πρέπει να υπερβούμε τις πολιτικές των μνημονίων. Να βγούμε μπροστά. Αυτά που μπορούν να κάμουν για να βγει η χώρα από τα μνημόνια, δεν συνεπάγονται κόστος. Δεν συνεπάγεται κόστος το να φτιάξουν μια δημόσια διοίκηση που να δουλεύει παραγωγικά υπέρ της κοινωνίας, να δημιουργεί όρους ασφάλειας σε αυτόν που θέλει να φέρει τα χρήματά του να επενδύσει στην Ελλάδα.. Δεν συνεπάγεται κόστος η επιλογή των διευθυντών διαφόρων τομέων της Δημόσιας Διοίκησης με κριτήριο την ποιότητά τους και όχι την κομματική τους ένταξη και να αξιολογείται η επίδοσή τους με μέτρο το δημόσιο και όχι το κομματικό συμφέρον. Δεν συνεπάγεται κόστος να θέσει ως όρο για να λειτουργούν οι υπάλληλοι , οι επιτροπές, αυτό το πρόσχημα για να μη λαμβάνονται αποφάσεις και να μη δουλεύει τίποτα, την προσωπική ευθύνη του υπαλλήλου ή των μελών των επιτροπών για τη ζημία που υφίσταται ο πολίτης. Να πληρώνουν από την τσέπη τους ή να απολύονται αυτοί οι οποίοι είναι υπόλογοι απέναντι στον πολίτη. Οι υπάλληλοι είναι και τίμιοι και έχουν και προδιαγραφές ποιότητας. Το σύστημα είναι που τους κάνει κομματικά ενεργούμενα, ή που τους ενθαρρύνει να δημιουργούν θύλακες διαφθοράς και ευνοιοκρατίας για να κάνουν τις δουλειές τους και όχι τις δουλειές της κοινωνίας.
Ποιος θα τα κάνει αυτά; Γιατί επιλέγει ο κ.πρωθυπουργός τα ανύπαρκτα αυτά άτομα του κομματικού σωλήνα για να κυβερνήσει ; Γιατί είναι προσωπικά ενεργούμενα, κόλακες που συμπεριφέρονται ως καραγωγείς ή προσκυνητές, που τον κολακεύουν και του δημιουργούν ασφάλεια. Αντιπροσωπεύει ο καθένας από αυτούς, ένα μικρό κεφάλαιο, της συνολικής προσωπικότητας του ηγέτη που είναι και αυτός ένας υποπροϊόν του κομματικού σωλήνα. Διαφορετικά θα είχε ανοιχτεί στην κοινωνία και θα είχε ήδη επεξεργασθεί πολιτικές ή θα είχε καλέσει αξιόλογους ανθρώπους για να εισφέρουν με τη γνώση τους. Υπάρχουν άνθρωποι σε αυτήν την κοινωνία που μπορούν να πάρουν τους τομείς της οικονομίας, της πολιτικής, του κράτους και να το φέρουν σε κλάσμα χρόνου, σε άλλη εποχή. Να δούμε οικονομική ανάπτυξη, οικονομική ανασυγκρότηση, πολιτικές που θα εκπορεύονται από το ίδιο το κράτος, που θα οργανώνουν την οικονομία και θα την τρέχουν στο μέλλον. Αυτή η επιλογή δεν υπάρχει στο μυαλό των ανθρώπων αυτών, του παρόντος πρωθυπουργού και των άλλων που φιλοδοξούν να μας κυβερνήσουν. Είναι άτομα της κομματοκρατίας που σκέφτονται με τους όρους της κομματοκρατίας. Γι αυτό και βλέπουμε στις εσχατιές της καταστροφής της χώρας, να επιλέγονται τα βωθρολήμματα της κομματικής νομενκλατούρας ως συνεργάτες του.
Αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση έχει την πλειοψηφία του 18% στον ελληνικό λαό, δεν έχει το 35% που υποτίθεται ότι έλαβε. Είναι μία έσχατη μειοψηφία, η οποία μάλιστα τον ψήφισε ευρέως κατ'οικονομίαν. Ωστόσο, δεν έχει καμία πρόθεση, όπως και οι άλλες πολιτικές δυνάμεις –υπάρχει ομοφωνία σ’ αυτό- να συνεκτιμήσει και να αλλάξει το πολιτικό σύστημα ούτε τις πολιτικές της επιλογές και πρακτικές. Γιατί εάν θα άλλαζε το πολιτικό σύστημα, η χώρα θα εξήρχετο από τον καιάδα που την έχουν ρίξει και συγχρόνως οι πολιτικοί θα είχαν άλλο ρόλο να παίξουν. Ο οποίος δεν συνάδει με αυτόν που διδάχθηκαν στους σκοτεινούς θαλάμους της κομματοκρατίας. Συγχρόνως, το μισό σώμα της βουλής και πάρα πολλοί από αυτούς που δεν είναι πια βουλευτές, θα έπρεπε να έχουν μπει φυλακή. Οι μεν γιατί έχουν διαπράξει σκάνδαλα τύπου "Τσοχατζόπουλου", μικρά ή μεγάλα, και οι δε, γιατί έχουν ψηφίσει όλες τις ανομίες , τους ανήθικους νόμους, προκειμένου να τα συγκαλύψουν.
Ο πολίτης πρέπει να πάψει να ελπίζει στον επόμενο δυνάστη του. Όποιος και να είναι, ό,τι και να του υπόσχεται, θα κάνει ό,τι και ο προηγούμενος, θα παραδώσει στο τέλος της θητείας του μια Ελλάδα μικρότερη. Ο πολίτης οφείλει να αντιληφθεί, ότι όπως στο σπίτι του δεν βάζει ξένο νοικοκύρη, έτσι δεν πρέπει να βάζει ξένο νοικοκύρη στα ζητήματα της χώρας του και εν πάση περιπτώσει, να μην επιτρέπει σε κανέναν να είναι εν λευκώ, ανεξέλεγκτος νοικοκύρης του σπιτιού του. Είναι απολύτως αναγκαίο να αξιώσει να τον ελέγχει πραγματικά και να μπορεί να τον στείλει εν ανάγκη και στη δικαιοσύνη. Να σκεφθεί επομένως θεσμούς που θα εξαρτούν τον πολιτικό από τον πολίτη και όχι το αντίθετο. Να αξιώσει να γίνει εταίρος της πολιτείας για να πάψει να είναι αυτός υπήκοος."

Δείτε παρακάτω το σχετικό βίντεο με το ηχητικό ντοκουμέντο.
 

ΓΡΗΓΟΡΑ ΞΕΧΝΟΥΝ ΟΙ "ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ"...

Οι σημερινοί "Ευρωπαίοι", που εύκολα κλείνουν τα σύνορά τους στους αναξιοπαθούντες Σύριους πρόσφυγες, ξέχασαν που μόλις στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο διακινδύνευαν για να φυγαδευθούν στην Βόρεια Αφρική, ή θαλασσοπνίγονταν για να διασωθούν από στυγνά καθεστώτα και άλλα δεινά..! Ξεχνούν επίσης ότι λαοί που λησμονούν την ιστορία τους είναι καταδικασμένοι να την ξαναζήσουν...

 

Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΠΕΙΛΗ ΕΙΝΑΙ Η ΙΔΙΑ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΑΞΗ..!

Στις 27/4/2012 δύο διακεκριμένοι πολίτες αυτής της χώρας, οι Σταύρος Ξαρχάκος και Γιώργος Κοντογιώργης, απέστηλαν μία πραγματικά εμπνευσμένη επιστολή στους συμπολίτες τους και αναδεικνύουν ως μέγιστη απειλή για τη χώρα μας το ίδιο το πολιτικό σύστημα..!

Δείτε την παρακάτω αξίζει τον κόπο!

Ανοιχτή επιστολή προς τους συμπολίτες μας,

Αισθανόμαστε ότι έχουμε χρέος ως πολίτες αυτής της χώρας, να απευθυνθούμε στους συμπολίτες μας, να τους διατυπώσουμε τη γνώμη μας και να τους καλέσουμε να συνειδητοποιήσουν ότι το ελληνικό πρόβλημα έχει ως πρωτογενή αιτία το ιδιοτελές όσο και δυναστικό κράτος, που εγκατέστησε το κομματικό σύστημα στη χώρα από τη δεκαετία του 1980. Ότι δηλαδή η έξοδος από την κρίση προϋποθέτει την άρση των πυλώνων που οδήγησαν στην καταστροφή: Οι οποίοι είναι: η κομματική ιδιοποίηση του πολιτικού συστήματος, το δυναστικό και εκφαυλισμένο κράτος και η νομοθεσία που θεσμοθετεί τη διαπλοκή και τη διαφθορά. Να αντιληφθούν, επομένως, ότι η λύση δεν βρίσκεται στην εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία, αφού η πολιτική τάξη εξάντλησε τα όριά της: ούτε θέλει ούτε μπορεί να αλλάξει και μάλιστα να υπερβεί τον εαυτό της.
Δύο χρόνια από τη στιγμή που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έριξε τη χώρα στο λάκκο των λεόντων, η πολιτική τάξη δεν έπραξε το παραμικρό όχι μόνο για να άρει τα αίτια της κρίσης, που στο σύνολό της δημιούργησε, αλλά και για να δείξει την παραμικρή διάθεση μεταμέλειας και αλλαγής πορείας. Διαγκωνίζεται πάνω στα συντρίμμια της χώρας για να υφαρπάσει τη λαϊκή νομιμοποίηση με ψευδή διλήμματα του τύπου "μνημόνιο ή χρεωκοπία", "ευρώ ή δραχμή", "σταθερότητα ή ακυβερνησία", ενώ είναι απολύτως βέβαιο ότι η χώρα δεν θα αποφύγει ούτε τη χρεωκοπία ούτε ίσως την επάνοδο στη δραχμή, εάν δεν αρθούν τα αίτια της κρίσης.
Η Ελλάδα της δημιουργίας και του πολιτισμού είναι όμηρος των ολιγαρχικών συμμοριών που ύφανε η πολιτική τάξη στο σύνολο του κράτους, οι οποίες τη λυμαίνονται και τη σπιλώνουν. Συνένοχες στον κατήφορο αυτό, είναι τόσο οι "μνημονιακές" δυνάμεις, που έριξαν τη χώρα βορά στη διεθνή των αγορών, όσο και οι "αντι-μνημονιακές" δυνάμεις, το σύνολο σχεδόν της πολιτικής τάξης.
Η ελληνική κοινωνία παρίσταται μάρτυρας μιας άγονης αντιπαράθεσης των πολιτικών δυνάμεων, που επικεντρώνεται στο σύμπτωμα -στα υπέρ ή κατά του μνημονίου-, προκειμένου να αντιπαρέλθουν το πραγματικό πρόβλημα, δηλαδή την άρνησή τους να εναρμονισθούν με το συμφέρον της κοινωνίας και της χώρας. Υπεραμύνονται με πάθος τα προκλητικά τους προνόμια, τις ευφάνταστες ασυλίες τους, το "δικαίωμά" τους να μην υπάγονται στη δικαιοσύνη, να διαπλέκονται με σκοπό τη διαφθορά, να μην αγγίζουν τη δημόσια διοίκηση και τη δικαιοσύνη για να την χρησιμοποιούν προς όφελος των ιδίων και της "πολιτικής τους πελατείας", με την κάλυψη του ίδιου του Συντάγματος. Η κοινωνία των πολιτών έχει αναδειχθεί στον πρωταρχικό και μείζονα εχθρό του συνόλου της πολιτικής τάξης.
Έχοντας επίγνωση της εμμονής αυτής της πολιτικής τάξης να μην αγγίξει, μέχρι σήμερα, το απεχθές της σύστημα, η ελληνική κοινωνία δεν έχει άλλη επιλογή παρά να αναζητήσει τρόπους ώστε πολιτικοί και κράτος να αισθάνονται καθημερινά την ανάσα της. Να πιστέψει ότι η αλλαγή του μίγματος της ακολουθούμενης πολιτικής, θα διέλθει, σε πρώτη φάση, μόνο από τον εξαναγκασμό της πολιτικής τάξης να εναρμονισθεί με το κοινό συμφέρον, δηλαδή με την κατάλυση του λεηλατικού της καθεστώτος. Και στη συνέχεια, με την ανάκτηση μέρους, τουλάχιστον, της πολιτικής της κυριαρχίας, με την θεσμική συνεκτίμηση της βούλησής της στο πολιτικό σύστημα, με την καθιέρωση του "ελέγχειν" και του "ευθύνειν" του πολιτικού προσωπικού, για τα πεπραγμένα του. Να αντιληφθεί, τελικά, ότι η παντοδυναμία της κομματοκρατίας και των αγορών συναρτάται άμεσα από τον δικό της αποκλεισμό από το πολιτικό σύστημα. Σε τελική ανάλυση, η κοινωνία είναι ο λόγος ύπαρξης και της πολιτικής τάξης και των αγορών.
Οι εκλογές, παρόλον ότι γίνονται με σημαδεμένα χαρτιά και με προκλητικά αντισυνταγματικές μεθοδεύσεις, δίνουν τη μοναδική δυνατότητα στην κοινωνία των πολιτών να εξαφανίσει τους πολιτικούς πρωταίτιους της καταστροφής, να εξαναγκάσει την πολιτική τάξη, θέτοντάς την σε κατ'οίκον περιορισμό, να αλλάξει άρδην ή, εάν όπως όλα δείχνουν, επιλέξει την αντίσταση, να την οδηγήσει στην κατάρρευση, προκειμένου, πριν να είναι αργά, να έρθουν στο προσκήνιο δυνάμεις που θα οδηγήσουν στην υπέρβαση του δυναστικού καθεστώτος.
Είναι προφανές πια ότι η πολιτική τάξη αποτελεί την μείζονα απειλή. Η παραμονή μας στην Ευρωπαϊκή 'Ενωση και στο ευρώ, η αποτροπή της περαιτέρω εξαθλίωσης και της ταπείνωσης της κοινωνίας, η ίδια η ύπαρξη της χώρας, διέρχονται αποκλειστικά από την υπέρβαση του συστήματος που θεσμοθετεί την κομματοκρατία και το δυναστικό κράτος.
Η χώρα έχει επείγουσα ανάγκη από ένα μνημόνιο εναντίον του κράτους και όχι εναντίον της κοινωνίας. Διότι εάν αυτό δεν συμβεί, ακόμη και αν η ελληνική κοινωνία προσφέρει δωρεάν την εργασία της ή τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας, ουδείς θα αποδεχθεί να επενδύσει στο μέτρο που θα γνωρίζει ότι τον αναμένουν τα πιράνχας της γραφειοκρατικής ιδιοποίησης, της διαπλοκής και της διαφθοράς να τον κατασπαράξουν. Εκτός και αν η Ελλάδα μεταβληθεί σε "μη χώρα", σε ομοίωμα κράτους, χρήσιμο ως προνομιακή χωματερή της διεθνούς των αγορών, για τις ενδο-ευρωπαϊκές ηγεμονικές διεργασίες και ως "χώρος" πρόσφορος στα διεθνή παίγνια.
Η ελληνική κοινωνία οφείλει να γνωρίζει ότι, στο πλαίσιο αυτό, θα έχει να επιλέξει ανάμεσα σε μια νέα προσφυγιά και στην οριστική της εξαθλίωση και υποτέλεια.
Αθήνα, 27/4/2012
Οι υπογράφοντες
Σταύρος Ξαρχάκος, Γιώργος Κοντογιώργης
Συνθέτης, Καθηγητής