ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ-ΠΟΙΗΣΗ

Το φιλοσοφικό θεώρημα...

Ο άνθρωπος είναι "καταδικασμένος" να είναι αποκομένος από τον συμπαντικό κόσμο και να ζει "φυλακισμένος" σε έναν ψευδαισθητικό φυσικό κόσμο... Ολόκληρος ο φυσικός κόσμος μας είναι απλά και μόνο μία ψευδαίσθηση, δημιούργημα των ατελών αισθήσεών μας και του "εκπαιδευμένου" να αντιλαμβάνεται έτσι την "πραγματικότητα" εγκεφάλου μας. Ο κόσμος αυτός, όπως γίνεται αντιληπτός από τον άνθρωπο, υφίσταται σε τέσσερις ψευδαισθητικές διαστάσεις, τις τρείς του χώρου και τη τέταρτη του χρόνου, μέσω των οποίων το άπειρο και άχρονο Όλον "υλοποιείται" σε αισθητό κόσμο και το άτμητο και αδιαίρετο χωροχρονικό συνεχές της Συμπαντικής Ολότητας, γίνεται η ψευδαίσθηση της υλικής ύπαρξης.  Αυτό δηλαδή που οι ανθρώπινες  αισθήσεις μας, αντιλαμβάνονται ως ύλη, δεν είναι τίποτα άλλο παρά το πάντρεμα των δύο ψευδαισθήσεων που έχουμε, του χώρου και του  χρόνου. Έτσι χώρος, χρόνος και ύλη δεν είναι τίποτα διαφορετικό από ένα όνειρο, που διαρκεί όσο αυτό που  ονομάζουμε διαδρομή μιας ζωής, με τις αισθήσεις μας να αποτελούν τα όργανα που συντηρούν την προβολή του ονείρου μας. Αλλά η ύλη, υπακούοντας κι' αυτή στην συμπαντική νομοτέλεια της περιοδικότητας, σταδιακά ξεθωριάζει σαν όλες τις ονειρικές εικόνες και μαζί της σβήνουν και οι αισθήσεις που τις συντηρούν, με το όνειρο κάποτε να τελειώνει και εμάς να παραδινόμαστε και πάλι στην άχρονη και άπειρη αγκαλιά του ακατάλυτου και μόνου πραγματικού Σύμπαντος. 'Όπως άλλωστε έχουν αποδείξει οι νεώτερες φυσικές επιστήμες και τα νεώτερα μαθηματικά, κυρίως μέσα από την γνωστή θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν, το κύριο συστατικό της κλασικής φυσικής, η ύλη, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η καμπύλωση του κύριου συστατικού του κόσμου των μαθηματικών, δηλαδή του χώρου. Και όταν μιλάμε για καμπύλωση του συμπαντικού χώρου, που αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας, εννοούμε μια κύρτωση του χώρου προς τη διάσταση του χρόνου, με την αισθητή πλέον ύλη να είναι ένας καμπυλωμένος τρισδιάστατος χώρος προς τη διάσταση χρόνος. Τότε, η αυξομείωση αυτής της καμπυλότητας μιας περιοχής ενός τρισδιάστατου χώρου σηματοδοτεί τη γέννηση, την εξέλιξη και το θάνατο μιας υλικής ύπαρξης. Με ολιστικούς, άλλωστε, όρους η καμπυλότητα μιας περιοχής εκφράζει ουσιαστικά τη πυκνότητα της ενέργειας, πράγμα που σημαίνει πως αντί να πούμε πως ύλη είναι η καμπύλωση του χώρου, μπορούμε να πούμε ότι ύλη είναι μια περιοχή με μεγάλη πυκνότητα ενέργειας και εν τέλει μπορούμε να κατανοήσουμε τότε, ότι η εξέλιξη μιας υλικής ύπαρξης εξαρτάται απλά και μόνο από τις μεταβολές της πυκνότητας της ενέργειάς της και ότι οι έννοιες ζωή και θάνατος πραγματώνονται μέσα από την αυξομείωση αυτής της ενεργειακής πυκνότητας.

                                                                                     (Ιωάννης Δαύρος  viosyn.gr )

..Και το επιγνωσιακό ποίημα...

Παιδί της νύχτας είμαι,
της σκοτεινής ενέργειας
και του χάους δημιούργημα...
Μιά ζωή κάθε φορά ζω
και σε δυό όνειρα υπάρχω...
Η νύχτα άχρονη
και τ' ονειρό της αληθινό
μα πάντα ξεχασμένο,
η μέρα σημασμένη με το χρόνο
και τ' όνειρό της ζωντανό
μα πάντα ανυποψίαστα ψεύτικο...
Κι' εγώ νυχτωμένος ταξιδιώτης
σε ηλιόλουστη μέρα να ονειρεύομαι,
δικούς μου κόσμους να χτίζω
και χίμαιρες να κυνηγώ...
Μιά ζωή περιορισμένη ν' ασφυκτιά
φυλακισμένη σε λειψά οράματα,
παραπλανητικές ταμπέλες φράζουν
τους περιούσιους δρόμους,
κάλπικες πεποιθήσεις ορθώνονται
σαν αξεπέραστοι τείχοι,
τοπίο με τεχνητούς ορίζοντες
σε περίκλειστα σύνορα...
Κι' όλοι εμείς να πορευόμαστε
σε διαδρομές καλά σχεδιασμένες
που πάντα μας αιφνιδιάζουν...
Σκόρπιες στο δρόμο συναντήσεις,
φευγαλέες αναμνήσεις
του ξεχασμένου ονείρου,
χαράζουν την τελική μας πορεία...
Σαν όνειρο μέσα στο όνειρο
η ίδια η μήτρα της ύπαρξής μας...

(Ποίηση Ι. Δαύρου "ΕΝΑΣ ΠΟΙΗΤΗΣ" )