ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ!

Η αναγνώριση και κατανόηση των λεγόμενων "Επτά Συμπαντικών Αρχών" απετέλεσε ιδιαίτερο αντικείμενο των φιλοσόφων από τους αρχαίους χρόνους μέχρι σήμερα και εξακολουθεί να παραμένει ένα σημαντικό αντικείμενο γι' αυτούς που αναζητούν την επίγνωση.

Σύμφωνα με στοιχεία που περιέχονται σε ένα έργο-μνημείο της εσωτερικής φιλοσοφικής παράδοσης, το "Κυμβάλιον" (διασωθέν πιθανόν από την πυρκαγιά της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας), που είναι από τα πιο διαδεδομένα και γνωστά έργα της Ερμητικής Φιλοσοφίας και που η παράδοση αποδίδει στον Ερμή τον Τρισμέγιστο (Θεό Θώτ κατά τους  Αιγυπτίους και Θεό της Σοφίας κατά τους Νεοπλατωνικούς Φιλοσόφους), το αόρατο και ορατό Σύμπαν μας διέπεται από τους Επτά Παγκόσμιους Νόμους ή Επτά Αρχές της Αλήθειας. Αυτές είναι:

1.  Η Αρχή της Νοητικότητας, που ορίζει ότι τα πάντα είναι Νους («Έν το πάν» κατά τους αρχαίους Έλληνες Φιλοσόφους). Βάσει αυτής, ακόμη και η ύλη είναι νοητικής (ενεργειακής) φύσης, όπως αποδεικνύεται άλλωστε και από τις νεώτερες φυσικές επιστήμες και έτσι όλα όσα βλέπουμε δεν είναι παρά μια πλάνη των αισθήσεων, μια ψευδαίσθηση που δημιουργεί ο νους κρύβοντας την αληθινή ουσία.
2. Η Αρχή της Αναλογίας. Αυτή η αρχή δηλώνει ότι υπάρχει μια αναλογία και αρμονία μεταξύ των διαφόρων επιπέδων των πάντων. «Αυτό που βρίσκεται κάτω (μικρόκοσμος), είναι όμοιο με το επάνω (μακρόκοσμος) και αυτό που βρίσκεται επάνω είναι όμοιο με το κάτω», κατά την Ερμητική φιλοσοφία και τις Ινδικές «Αγιουρβέδες». Είναι σχετικά εύκολο να κατανοήσουμε αυτή την αρχή βλέποντας τη δομή και τη λειτουργία ενός ηλιακού συστήματος, ενός κυττάρου και ενός ατόμου. Καταλαβαίνουμε έτσι ότι η μόνη διαφορά μεταξύ τους βρίσκεται μόνο στο μέγεθος.
3. Η Αρχή του Παλμού, ή της Δόνησης. Κατά την αρχή αυτή τίποτα δεν ησυχάζει, όλα βρίσκονται σε κίνηση και πάλλονται, ή αλλοιώς δονούνται και επιπλέον οι διαφορές στα διάφορα επίπεδα των πάντων δεν είναι παρά διαφορές δονήσεων, ή όπως λέμε στη γλώσσα της φυσικής διαφορές συχνοτήτων. Η σύγχρονη επιστήμη, άλλωστε, αποδεικνύει ότι οι διαφορές ανάμεσα σε αυτό που λέμε ύλη και ενέργεια, ή ύλη και πνεύμα, δεν είναι παρά διαφορές στη συχνότητα στην οποία δονούνται. Έτσι τα διάφορα (ενεργειακά) επίπεδα της ύλης, που παραμένουν φυλακισμένα κάτω από την επιρροή των μορίων και των ατόμων, τείνουν να απελευθερωθούν σε ανώτερα νοητικά επίπεδα και να ακολουθήσουν τον δρόμο της επιστροφής τους προς το Πνεύμα, δηλαδή προς την Ολότητα. Κάθε σκέψη, κάθε συναίσθημα και κάθε πράξη του ανθρώπου έχει διαβάθμιση στην συχνότητα δόνησης και όσο πιο πολύ τείνει προς αυτήν του Παντός, τόσο περισσότερο εναρμονίζεται προς αυτό, δρώντας θετικά προς την Ολότητα και τον ίδιο. Εξ άλλου, όλα απορρέουν από το Πνεύμα και όλα καλούνται, βάσει ενός απώτερου σχεδίου εξέλιξης, να επιστρέψουν σε αυτό.
4. Η Αρχή της Πολικότητας.  Τα πάντα είναι διπλά και το κάθε πράγμα έχει δυο πόλους, ή δυο άκρες. Οι αντίθετοι πόλοι έχουν την ίδια φύση, αλλά διαφορετική υφή. Στη ζωή παρατηρούμε φαινόμενα, ή καταστάσεις να παρουσιάζονται ως αντίθετα, αλλά στην ουσία δεν είναι παρά οι δυο όψεις του ιδίου πράγματος. Έτσι για να υπάρχει κάτι ως οντότητα, υπάρχει εμπεριέχοντας δυο αντίθετες υποστάσεις. Για παράδειγμα η θερμότητα δεν υπάρχει ως απόλυτα ζεστό ή κρύο, αλλά υπάρχει εμπεριέχοντας και τους δυο πόλους σε μια ενδιάμεση διαβάθμιση. Το ίδιο, άλλωστε, συμβαίνει και με αυτό που ονομάζουμε καλό και κακό, αφού απόλυτο καλό, ή κακό δεν υπάρχει, γιατί αν υπήρχε το απόλυτο καλό, τότε δεν θα υπήρχε το κακό. Και όπως όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά, η ζωή και ο θάνατος δεν είναι παρά οι δυο όψεις της μιας και μοναδικής ζωής. Στην αρχαία Ινδική φιλοσοφία αυτή η αλήθεια εκφράζεται πολύ καλά με την έννοια του Γιν και Γιάνγκ, που αναφέρεται σε αυτήν ακριβώς την εναλλαγή των δύο κοσμικών ενεργειών ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι και υποδηλώνει μια υπέρτερη πραγματικότητα, που στην κινέζικη φιλοσοφία ονομάστηκε "Ταο" και στην Ερμητική φιλοσοφία "Παν". Η χρησιμότητα αυτής της αρχής είναι πραγματικά πολύ σημαντική, γιατί αν την κατανοήσουμε αληθινά, μπορούμε να ...αναποδογυρίσουμε τα πάντα, αφού όπου βρίσκεται ένα πράγμα, βρίσκεται και το αντίθετό του. Για παράδειγμα μπορούμε, αν το αποφασίσουμε, να κάνουμε τα δύσκολα ...εύκολα, να μετατρέψουμε την ηττοπάθεια σε μαχητικότητα και το φόβο σε θάρρος, την κακία σε καλοσύνη και την απογοήτευση και την παραίτηση σε θετική και αισιόδοξη στάση ζωής!
5. Η Αρχή του Γένους. Σε όλα τα πράγματα υπάρχει ένα γένος, αυτό που συνηθίζουμε να λέμε αρσενικό ή θηλυκό. Στο φυσικό επίπεδο αυτό το διακρίνουμε με τον διαχωρισμό των φύλων σε αρσενικό και θηλυκό και στο ενεργειακό επίπεδο στην ύπαρξη θετικών και αρνητικών σωματιδίων, όπου παρατηρούμε ότι η ύπαρξη των θηλυκών (αρνητικών) ηλεκτρονίων και η ένωση τους με αρσενικά (θετικά) σωματίδια δημιουργεί τα άτομα και από τους συνδυασμούς τους εκδηλώνονται διάφορες μορφές ενέργειας, όπως ο ηλεκτρισμός, ο μαγνητισμός, η θερμότητα και το φως.
6. Η Αρχή του Ρυθμού. Αυτή ορίζει, ότι όλα διατρέχουν κύκλους, έρχονται και φεύγουν, εξελίσσονται και εκφυλίζονται και κατά μία έννοια ταλαντώνονται μία προς την μία και μία προς την άλλη μεριά. Όλα γεννιούνται, μεγαλώνουν, ωριμάζουν, πεθαίνουν και ξαναγεννιούνται. Έτσι όλα ρέουν, όλα λειτουργούν με έναν ρυθμό έντονης εκδήλωσης και απόσυρσης, όπως η δημιουργία και η καταστροφή των κόσμων, η ακμή και η πτώση των πολιτισμών και η εναλλαγή των εποχών, της μέρας και της νύχτας, του ύπνου και του ξύπνιου, ακόμη και της εισπνοής και εκπνοής που μας κρατούν στη ζωή.
7. Η Αρχή της Αιτίας και του Αποτελέσματος. Σύμφωνα με αυτή, κάθε αιτία έχει το αποτέλεσμά της και κάθε αποτέλεσμα έχει την αιτία του. Η Αρχή αυτή υποδηλώνει ότι στην πραγματικότητα το τυχαίο δεν υφίσταται, αλλά πάντα υπάρχει μια αιτία που δεν έχουμε συνειδητοποιήσει και ότι δεν υπάρχει τίποτα που να ενεργεί μέσα στο Σύμπαν και να είναι ανεξάρτητο από τους νόμους και την τάξη που το διατηρούν σε ισορροπία και αταλάντευτη ενότητα. Επίσης η Αρχή αυτή αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό του γνωστού σε όλους «νόμου του Κάρμα» και έχει αναγνωρισθεί ως κυρίαρχη μέσα από την σύγχρονη επιστημονική θεώρηση της λεγόμενης «θεωρίας του Χάους», όπου απαντάται ως «το φαινόμενο της πεταλούδας» (το πέταγμα μιας πεταλούδας στο Τόκιο, σταδιακά πολλαπλασιαζόμενο, υποκείμενο σε ένα είδος αυτομεγενθυνόμενου παλμού, μπορεί να προκαλέσει τυφώνα στη Νέα Υόρκη).