Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Μία νέα επιστημονική θεωρία της Κβαντομηχανικής επιβεβαιώνει παλαιότερες θεωρίες, φιλοσοφικές αναφορές και αρχαίες διδασκαλίες, σύμφωνα με την οποία η πραγματικότητα είναι προϊόν της συνείδησής μας και ο θάνατος δεν είναι το τέλος όπως συνηθίζουμε να πιστεύουμε, αλλά μία συνέχεια άπειρων πιθανοτήτων και μία ατέρμον διαδικασία διαρκούς «είναι». Η καινούργια αυτή προσέγγιση στον μεγαλύτερο φόβο του ανθρώπου, αυτόν του θανάτου, λέγεται Βιοκεντρισμός, και προέρχεται τόσο από τον χώρο της Κβαντικής Φυσικής και της Θεωρίας των Παράλληλων Συμπάντων, όσο και από τον ίδιο τον Αϊνστάιν, έχει δε προταθεί το 2007 από τον Αμερικανό επιστήμονα Dr. Robert Lanza.

Όπως υπονοεί και η λέξη Βιοκεντρισμός, η ζωή και η βιολογία είναι κομβικής σημασίας στην ύπαρξη, την πραγματικότητα και το Σύμπαν και το πιθανότερο είναι ότι μάλλον η ζωή δημιουργεί το Σύμπαν. Επίσης, ο ο ίδιος ο Lanza υποστηρίζει ότι η υπεροχή της συνείδησης είναι χαρακτηριστική στο έργο του Ντεκάρτ, του Καντ, του Λάιμπνιτς, του Μπέρκλεϋ, του Σοπενχάουερ και του Μπερξόν και ίδιος βλέπει αυτήν την τοποθέτηση ως υποστήριξη του κεντρικού ισχυρισμού ότι αυτό που ονομάζουμε χώρος και χρόνος είναι μορφές της αντίληψης της αίσθησης των ζώων, και όχι εξωτερικά φυσικά αντικείμενα.

Ο Lanza υποστηρίζει ότι ο Βιοκεντρισμός προσφέρει μια άλλη ματιά σε πολλά μεγάλα παζλ της επιστήμης, συμπεριλαμβανομένης της Αρχής της Αβεβαιότητας του Heisenberg, του πειράματος της διπλής σχισμής καθώς και της λεπτής ρύθμισης των δυνάμεων, των σταθερών, όπως και των νόμων που διαμορφώνουν το Σύμπαν που αντιλαμβανόμαστε. Σύμφωνα με ένα άρθρο στο περιοδικό Discover με βάση το βιβλίο του Lanza, ο Βιοκεντρισμός προσφέρει ένα πιο ελπιδοφόρο τρόπο για να συγκεντρωθεί μαζί όλη η Φυσική, καθώς οι επιστήμονες προσπαθούν να το κάνουν αυτό μετά από τις ανεπιτυχείς προσπάθειες για τις ενοποιημένες θεωρίες πεδίου του Einstein πριν από 80 χρόνια. Έτσι, η θεωρία του Lanza για τον Βιοκεντρισμό έχει τις παρακάτω επτά αρχές:

1. Αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως πραγματικότητα είναι μία διαδικασία που περιλαμβάνει τη συνείδησή μας. Μία «εξωτερική» πραγματικότητα, αν υπήρχε, θα έπρεπε εξ ορισμού να υπήρχε στον χώρο. Αλλά αυτό δεν έχει νόημα, επειδή ο χώρος και ο χρόνος δεν είναι απόλυτες πραγματικότητες, αλλά τα εργαλεία του ανθρώπινου νου και των ζώων.
2. Οι εξωτερικές και εσωτερικές αντιλήψεις μας είναι άρρηκτα συνυφασμένες και είναι αλήθεια ότι πρόκειται για διαφορετικές πλευρές του ίδιου νομίσματος, ενώ δεν μπορούν να διαχωριστούν το ένα από το άλλο.
3. Η συμπεριφορά των υποατομικών σωματιδίων, στην πραγματικότητα όλα τα σωματίδια και τα αντικείμενα, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την παρουσία ενός παρατηρητή. Χωρίς την παρουσία ενός παρατηρητή με συνείδηση, αυτά στην καλύτερη περίπτωση υπάρχουν σε μια απροσδιόριστη κατάσταση, ως κύματα πιθανότητας.
4. Χωρίς συνείδηση, η "ύλη" κατοικεί σε μια ακαθόριστη κατάσταση των πιθανοτήτων. Κάθε σύμπαν που θα μπορούσε να είχε προηγηθεί της συνείδησης θα ​​υπήρχε μόνο σε μια πιθανή κατάσταση.
5. Η δομή του Σύμπαντος είναι δυνατόν να εξηγηθεί μόνο μέσα από τον Βιοκεντρισμό. Το Σύμπαν είναι συντονισμένο με ακρίβεια για την ύπαρξη της ζωής, που αποκτά το νόημα της καθώς η ζωή δημιουργεί το Σύμπαν. Το «Σύμπαν» είναι απλά η πλήρης χωρο-χρονική λογική του εγώ.
6. Ο χρόνος δεν έχει πραγματική ύπαρξη έξω από την αντίληψη του ζώου . Είναι η διαδικασία με την οποία αντιλαμβανόμαστε τις αλλαγές στο Σύμπαν.
7. Ο χώρος, όπως και ο χρόνος, δεν είναι ένα αντικείμενο ή ένα πράγμα. Ο χώρος είναι μια άλλη μορφή της κατανόησης της ζωικής μας κατανόησης και δεν έχει μία ανεξάρτητη πραγματικότητα. Μεταφέρουμε τον χώρο και τον χρόνο γύρω μας, σαν το καβούκι, όπως κάνουν οι χελώνες ή τα κοχύλια. Έτσι, δεν υπάρχει μία απόλυτη αυτο-υπάρχουσα μήτρα στην οποία συμβαίνουν τα φυσικά γεγονότα ανεξάρτητα από τη ζωή.

Σύμφωνα με ένα από τα θεμελιώδη αξιώματα της επιστήμης (Αρχή Λαβουαζιέ)  καμίας μορφής ενέργεια δεν χάνεται, δεν δημιουργείται και δεν καταστρέφεται, αλλά απλά υπάρχει. Ξεκινώντας από αυτό, και με δεδομένο ότι ο εγκέφαλος είναι μια τεράστια γεννήτρια ενέργειας, οι επιστήμονες πιθανολογούν ότι ο εγκέφαλος, όταν σταματήσει λόγω θανάτου να λειτουργεί, είναι πιθανόν να μεταβιβάζεται σε ένα παράλληλο Σύμπαν. Για τους μελετητές, η Θεωρία των Παράλληλων Συμπάντων, είναι μία πραγματικότητα πολύ πιο αντικειμενική από αυτό που θεωρούμε πραγματικότητα δεδομένου ότι έννοιες όπως ο χώρος και ο χρόνος, θεμελιώδεις όσον αφορά την προσέγγιση μας απέναντι στην πραγματικότητα, δεν υφίστανται όπως τις αντιλαμβανόμαστε. Οτιδήποτε ο εγκέφαλος επεξεργάζεται και χρησιμοποιεί σαν πληροφορία, είναι απλά ένα εργαλείο κατανόησης ενός συγκεκριμένου χωροχρόνου, δηλαδή, μίας συγκεκριμένης πραγματικότητας, γεγονός που αποδεικνύεται, άλλωστε, από την ανικανότητα του εγκεφάλου να κατανοήσει την ύπαρξη του συμπαντικού απείρου, αφού ο προγραμματισμός του κάνει αντιληπτά και κατανοητά μόνο τα πεπερασμένα σύνολα. Σε ένα Σύμπαν χωρίς χώρο και χρόνο (με τις έννοιες που εμείς τους δίνουμε), όπως στην ουσία έχει αποδειχτεί ότι είναι το Σύμπαν, η έννοια του θανάτου, δηλαδή του τέλους, πολύ απλά δεν υφίσταται λέει ο Robert Lanza και υποστηρίζει ότι η εμπειρία του θανάτου, όπως τον βιώνουμε με τον συγκεκριμένης λειτουργίας εγκέφαλό μας, δεν ανταποκρίνεται σε μία αντικειμενική πραγματικότητα. Άλλωστε και ο ίδιος ο Αϊνστάιν είχε παραδεχτεί με αφορμή τον θάνατο ενός φίλου του: «Ο φίλος μου έφυγε από αυτόν τον κόσμο, αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα, γιατί άνθρωποι σαν κι εμάς γνωρίζουμε ότι ο διαχωρισμός ανάμεσα στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, είναι απλά και μόνο μία πεισματάρικη ψευδαίσθηση». Σύμφωνα με μελέτη των σχετικών επιστημόνων, η αθανασία δεν είναι μια διαρκής ύπαρξη σε έναν κόσμο δίχως τέλος γιατί πολύ απλά σαν έννοια, κατοικεί έξω από την έννοια του χρόνου όπως τον ξέρουμε και σε έναν κόσμο έξω από την αντιληπτική μας ικανότητα, κι από ότι θεωρούμε πραγματικό και μη. Όσο δεδομένη είναι η περιορισμένη μας ικανότητα στον προσδιορισμό της πραγματικότητας άλλο τόσο είναι και η ικανότητά μας στον προσδιορισμό της μη πραγματικότητας. Αυτής που δεν περιορίζεται από τον χώρο, τον χρόνο και τους νόμους του Σύμπαντος, αλλά επεκτείνεται σε ολόκληρη τη δημιουργία και τις παράλληλες, καθώς και άπειρες, όπως και ο χωροχρόνος, μορφές της.

Δείτε σχετικά:

ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΑΣ