ΜΙΑ ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΕΝΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΚΑΤΑΞΙΩΜΕΝΟΥ ΕΛΛΗΝΑ, ΔΙΝΕΙ ΤΟ ΜΕΤΡΟ ΤΗΣ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗΣ ΚΑΙ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΑΝΑΓΛΥΦΑ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΙΝΟΥ ΕΛΛΗΝΑ.
ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΝ ΟΙ ΑΡΙΘΜΟΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ
ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ
Κύριοι,εσείς που διαχειρίζεσθε τις τύχες αυτού του τόπου,
δεν έτυχε να είμαι γόνος πλουσίων και αριστοκρατών και δε μεγάλωσα στη χλιδή και στις ανέσεις.Δεν είμαι βουτυροαναθρεμένος και σοκολατόπαιδο.Εζησα μέσα στην ανέχεια και στη στέρηση,όπως οι περισσότεροι της γενιάς μου.
Οι γονείς μου ήταν φτωχοί και ο μεν πατέρας μου ολιγογράμματος ,η δε μητέρα μου τελείως αγράμματη .Και οι δύο ήταν ορφανοί και από την ηλικια των έξη ετών ακολουθούσαν και βοηθούσαν τους γονείς τους στις γεωργικέςκαι κτηνοτροφικές εργασίες ,όπως όλα τα αγροτόπαιδα εκείνων των χρόνων.
Όταν αποφάσισαν να κάνουν δική τους οικογένεια και ήλθαν σε γάμου κοινωνία,έκτισαν ένα σπιτάκι με πλίνθους και μάλιστα χωρίς ασβέστη,ένα και μοναδικό δωμάτιο και δίπλα ένα στάβλο για τα ζώα και για τα σανά και με ένα ξινάρι,ένα δρεπάνι ,ένα αλέτρι και ένα γαϊδουράκι και με σεμπριά αλλους συγχωριανούς άρχισαν να ξελογγώνουν και ξεκουτσουρίζουν ,να οργώνουν και να καλλιεργούν τα λιγοστά χωραφάκια τους για να ζήσουν και να μας μεγαλώσουν και να φυτεύουν δένδρα για να μας αφήσουν κάτι.
Έκαναν την νύχτα ημέρα και οι μανάδες μας,έγκυες και με την κοιλιά μέχρι το στόμα,ακολουθούσαν στα χωράφια και το βράδυ,κατάκοπες και φορτωμένες με μια ζαλιά ξύλα για τη φωτιά ,γύριζαν στο σπίτι όπου τις περίμενε ο Γολγοθάς των οικιακών έργασιών.Η δική μου μάνα,από το χωράφι έφυγε και πήγε με τα πόδια στην Καλαμάτα για να με γεννήσει και λίγο καιρό μετά τη γέννηση μου με κουβαλούσε μέσα στη νάκα στα χωράφια που δούλευε ακολουθώντας τον πατέρα μου,όπως έκαναν όλες οι γυναίκες της υπαίθρου.
Ακόμη και τώρα ηχούν στα αυτιά μου οι προτροπές της «να μάθουμε γράμματα να ζήσουμε σαν άνθρωποι και να μη ζήσουμε τη δική τους ζωή».Και δεν παρακούσαμε την συμβουλή της και επιλέξαμε και σταδιοδρομήσαμε σε άλλους επαγγελματικούς χώρους και δε μείναμε στο χωριό μας να γίνουμε «κατ’επάγγελμα αγρότες».Ακόμη μας έδωσαν ευχή και κατάρα να διατηρήσουμε όσα πενιχρά περιουσιακά στοιχεία με τόσους κόπους και στερήσεις απέκτησαν και μας άφησαν για να τρώνε τα παιδιά μας λίγο λάδι από του παππού και της γιαγιάς τους τους κόπους και να υπάρχει το φτωχικό εκείνο σπιτάκι για να συνδέει τα παιδιά μας με τις ρίζες τους.
Δε θα μπορούσαν ποτέ να φαντασθούν ότι θα ερχόταν η στιγμή που θα φθάναμε στο έσχατο σημείο της κατάπτωσης και της κατάντιας,όλα αυτά που με κόπους και πολλές στερήσεις κατάφεραν να αποκτήσουν,κάποιοι ανάλγητοι διαχειριζόμενοι τις τύχες αυτού του τόπου, να τα παίρνουν από τα παιδιά τους.
Ναι,κύριοι,μας τα παίρνετε αφού ακόμη και σε λόγγους βάζετε φόρους.Κανένας δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτά τα βάρη και στρώνετε το χαλί να τα αρπάξουν τζάμπα είτε «οι κατ’επάγγελμα αγρότες» είτε οι ντόπιοι και ξένοι λεφτάδες των οποίων τα συμφέροντα προστετεύετε.Ξέρετε κύριοι ότι τα παιδιά μας δεν δέχονται να τους παραχωρήσουμε κανένα περιουσιακό στοιχείο γιατί δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις τόσες υποχρεώσεις που επιβάλατε;
Έτσι είναι κύριοι.Μας καταντήσατε να καταριόμαστε το ότι κληρονομήσαμε κάποια ξεροχώραφα και τώρα δεν ξέρουμε τι να τα κάνουμε.Μας κατεδαφίσατε τις καριέρες μας που με ιδρώτα,κόπουςκαι προσπάθειες και χωρίς βοήθεια δημιουργήσαμε,μας επιβάλατε τόσους,παντοειδείς και εξοντωτικούς φόρους(παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις σας),μας ισοπεδώσατε και μας γονατίσατε.Μας ταπεινώσατε και μας καταντήσατε ζήτουλες.
Εξακολουθείτε να ζείτε στη χλιδή και στις ανέσεις σας.Δεν έχετε κάνει φτωχοί και ζείτε εκτός πραγματικότητας.Γιατί να σας πιστεύουμε και γιατί να σας εμπιστευόμαστε;
ΓΙΑΤΙ;ΓΙΑΤΙ;ΓΙΑΤΙ;………………………………
ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ
Κύριοι,εσείς που διαχειρίζεσθε τις τύχες αυτού του τόπου,
δεν έτυχε να είμαι γόνος πλουσίων και αριστοκρατών και δε μεγάλωσα στη χλιδή και στις ανέσεις.Δεν είμαι βουτυροαναθρεμένος και σοκολατόπαιδο.Εζησα μέσα στην ανέχεια και στη στέρηση,όπως οι περισσότεροι της γενιάς μου.
Οι γονείς μου ήταν φτωχοί και ο μεν πατέρας μου ολιγογράμματος ,η δε μητέρα μου τελείως αγράμματη .Και οι δύο ήταν ορφανοί και από την ηλικια των έξη ετών ακολουθούσαν και βοηθούσαν τους γονείς τους στις γεωργικέςκαι κτηνοτροφικές εργασίες ,όπως όλα τα αγροτόπαιδα εκείνων των χρόνων.
Όταν αποφάσισαν να κάνουν δική τους οικογένεια και ήλθαν σε γάμου κοινωνία,έκτισαν ένα σπιτάκι με πλίνθους και μάλιστα χωρίς ασβέστη,ένα και μοναδικό δωμάτιο και δίπλα ένα στάβλο για τα ζώα και για τα σανά και με ένα ξινάρι,ένα δρεπάνι ,ένα αλέτρι και ένα γαϊδουράκι και με σεμπριά αλλους συγχωριανούς άρχισαν να ξελογγώνουν και ξεκουτσουρίζουν ,να οργώνουν και να καλλιεργούν τα λιγοστά χωραφάκια τους για να ζήσουν και να μας μεγαλώσουν και να φυτεύουν δένδρα για να μας αφήσουν κάτι.
Έκαναν την νύχτα ημέρα και οι μανάδες μας,έγκυες και με την κοιλιά μέχρι το στόμα,ακολουθούσαν στα χωράφια και το βράδυ,κατάκοπες και φορτωμένες με μια ζαλιά ξύλα για τη φωτιά ,γύριζαν στο σπίτι όπου τις περίμενε ο Γολγοθάς των οικιακών έργασιών.Η δική μου μάνα,από το χωράφι έφυγε και πήγε με τα πόδια στην Καλαμάτα για να με γεννήσει και λίγο καιρό μετά τη γέννηση μου με κουβαλούσε μέσα στη νάκα στα χωράφια που δούλευε ακολουθώντας τον πατέρα μου,όπως έκαναν όλες οι γυναίκες της υπαίθρου.
Ακόμη και τώρα ηχούν στα αυτιά μου οι προτροπές της «να μάθουμε γράμματα να ζήσουμε σαν άνθρωποι και να μη ζήσουμε τη δική τους ζωή».Και δεν παρακούσαμε την συμβουλή της και επιλέξαμε και σταδιοδρομήσαμε σε άλλους επαγγελματικούς χώρους και δε μείναμε στο χωριό μας να γίνουμε «κατ’επάγγελμα αγρότες».Ακόμη μας έδωσαν ευχή και κατάρα να διατηρήσουμε όσα πενιχρά περιουσιακά στοιχεία με τόσους κόπους και στερήσεις απέκτησαν και μας άφησαν για να τρώνε τα παιδιά μας λίγο λάδι από του παππού και της γιαγιάς τους τους κόπους και να υπάρχει το φτωχικό εκείνο σπιτάκι για να συνδέει τα παιδιά μας με τις ρίζες τους.
Δε θα μπορούσαν ποτέ να φαντασθούν ότι θα ερχόταν η στιγμή που θα φθάναμε στο έσχατο σημείο της κατάπτωσης και της κατάντιας,όλα αυτά που με κόπους και πολλές στερήσεις κατάφεραν να αποκτήσουν,κάποιοι ανάλγητοι διαχειριζόμενοι τις τύχες αυτού του τόπου, να τα παίρνουν από τα παιδιά τους.
Ναι,κύριοι,μας τα παίρνετε αφού ακόμη και σε λόγγους βάζετε φόρους.Κανένας δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτά τα βάρη και στρώνετε το χαλί να τα αρπάξουν τζάμπα είτε «οι κατ’επάγγελμα αγρότες» είτε οι ντόπιοι και ξένοι λεφτάδες των οποίων τα συμφέροντα προστετεύετε.Ξέρετε κύριοι ότι τα παιδιά μας δεν δέχονται να τους παραχωρήσουμε κανένα περιουσιακό στοιχείο γιατί δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις τόσες υποχρεώσεις που επιβάλατε;
Έτσι είναι κύριοι.Μας καταντήσατε να καταριόμαστε το ότι κληρονομήσαμε κάποια ξεροχώραφα και τώρα δεν ξέρουμε τι να τα κάνουμε.Μας κατεδαφίσατε τις καριέρες μας που με ιδρώτα,κόπουςκαι προσπάθειες και χωρίς βοήθεια δημιουργήσαμε,μας επιβάλατε τόσους,παντοειδείς και εξοντωτικούς φόρους(παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις σας),μας ισοπεδώσατε και μας γονατίσατε.Μας ταπεινώσατε και μας καταντήσατε ζήτουλες.
Εξακολουθείτε να ζείτε στη χλιδή και στις ανέσεις σας.Δεν έχετε κάνει φτωχοί και ζείτε εκτός πραγματικότητας.Γιατί να σας πιστεύουμε και γιατί να σας εμπιστευόμαστε;
ΓΙΑΤΙ;ΓΙΑΤΙ;ΓΙΑΤΙ;………………………………
Απόστρατος Ανώτατος Αξιωματικός
της Αστυνομίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου