Η ΦΕΤΙΝΗ ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΕΝΑΣ ΑΠΛΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΚΑΙ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΧΙΛΑΔΕΣ ΑΛΛΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ.
Σήμερα τα παιδάκια δε βγήκαν στους δρόμους να τιτιβίσουν με τις φωνούλες
τους τα κάλαντα ή μπορεί και να βγήκαν πολύ λίγα που δεν φτάσανε μέχρι
τη γειτονιά μου στο κέντρο της πόλης! Το κουδούνι μου δεν χτύπησε, τα
αυτιά μου δεν άκουσαν την ερώτηση «να τα πούμε;», τα χείλη μου δεν
πρόφεραν την απάντηση «Να τα πείτε. Πέστε τα!», το χέρι μου δεν έψαξε
στην τσέπη να βρει το περίσσευμα που από χτες είχε γίνει «ψιλά» για τις
ανάγκες της σημερινής μέρας… Έτσι για το έθιμο. Το ίδιο δεν περίμενα και γω στα μικράτα μου;
Θλίψη… Κατήφεια…. Απόγνωση… Τρία συναισθήματα που τα συναντάς σε κάθε βήμα στους δρόμους στις φετινές «γιορταστικές» ημέρες. Και τα εισπράττεις πολύ πιο έντονα αφού το όλο σκηνικό στη «μικρή μας πόλη» των 42 χιλιάδων κατοίκων δεν θυμίζει σε τίποτα αυτό των προηγούμενων χρόνων, ούτε καν και του περυσινού!... Παντού μαγαζιά κλειστά. Ο δρόμος μου, στο κέντρο της πόλης, ερήμωσε, τα σπίτια χωρίς λαμπιόνια και φώτα αναμμένα…
Τα χαμόγελα έχουν χαθεί από τα περισσότερα πρόσωπα. Το φετινό γκρίζο τοπίο το γέννησαν τα καταρρακωμένα συναισθήματα. Των ανθρώπων που έχουν να ζεστάνουν το σπίτι τους δυό χρόνια, που βλέπουν να ανεβαίνουν οι τιμές στα ράφια, δεν έχουν άλλα λεφτά για τα χαράτσια, οι «νόμιμοι» φόροι έγιναν βραχνάς που τους πνίγει, το πανάκριβο ρεύμα δεν έχουν να το πληρώσουν, το «κεραμίδι πάνω από το κεφάλι» κινδυνεύει πια με πλειστηριασμό, τα παιδιά δεν πηγαίνουν πια φροντιστήριο, ούτε αγγλικά, κολύμβηση, χορό… Ο αγιοβασίλης δεν έρχεται… Για κανέναν… Μόνο η ανεργία έρχεται για όσους δεν έχει έρθει ήδη… Ο κατάλογος αυτών που αυτοκτόνησαν μακραίνει…
Απόγνωση. Και αδράνεια εν μέσω της δυστυχίας μέσα στην οικονομική κατάσταση στην οποία μας οδήγησαν ΑΥΤΟΙ και οι ΙΔΙΟΙ τώρα καμώνονται πως θα μας ξανασώσουν! Η απόγνωση «κόβει τα πόδια» και έτσι κυριαρχεί η αδράνεια. Η πεμπτουσία του Δόγματος του Σοκ που εφαρμόστηκε με τη μεγαλύτερη βαρβαρότητα στην Ελλάδα! Συνεχή οικονομικά χτυπήματα στο λαό που πριν συνειδητοποιήσει το ένα δέχεται το επόμενο!
Τι απομένει αδέρφια;
Η εξέγερσή μας!
Το καταλάβατε ή όχι ακόμη; Κι αν όχι ακόμη, πότε;
Δεν σας εύχομαι χρόνια πολλά, ούτε από εσάς το ζητώ. Η μοναδική ευχή που σας κάνω είναι να αντέξετε και να κάνουμε όλοι μαζί ΠΡΑΞΗ ΤΟ ΘΥΜΟ μας. Για να τους διώξουμε και να ζήσουμε καλύτερες μέρες, όσες μας απομένουν βιολογικά, χωρίς τόσα άγχη και δυσκολίες ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ.
Αλλιώς θα μας «στείλουν»…
Θλίψη… Κατήφεια…. Απόγνωση… Τρία συναισθήματα που τα συναντάς σε κάθε βήμα στους δρόμους στις φετινές «γιορταστικές» ημέρες. Και τα εισπράττεις πολύ πιο έντονα αφού το όλο σκηνικό στη «μικρή μας πόλη» των 42 χιλιάδων κατοίκων δεν θυμίζει σε τίποτα αυτό των προηγούμενων χρόνων, ούτε καν και του περυσινού!... Παντού μαγαζιά κλειστά. Ο δρόμος μου, στο κέντρο της πόλης, ερήμωσε, τα σπίτια χωρίς λαμπιόνια και φώτα αναμμένα…
Τα χαμόγελα έχουν χαθεί από τα περισσότερα πρόσωπα. Το φετινό γκρίζο τοπίο το γέννησαν τα καταρρακωμένα συναισθήματα. Των ανθρώπων που έχουν να ζεστάνουν το σπίτι τους δυό χρόνια, που βλέπουν να ανεβαίνουν οι τιμές στα ράφια, δεν έχουν άλλα λεφτά για τα χαράτσια, οι «νόμιμοι» φόροι έγιναν βραχνάς που τους πνίγει, το πανάκριβο ρεύμα δεν έχουν να το πληρώσουν, το «κεραμίδι πάνω από το κεφάλι» κινδυνεύει πια με πλειστηριασμό, τα παιδιά δεν πηγαίνουν πια φροντιστήριο, ούτε αγγλικά, κολύμβηση, χορό… Ο αγιοβασίλης δεν έρχεται… Για κανέναν… Μόνο η ανεργία έρχεται για όσους δεν έχει έρθει ήδη… Ο κατάλογος αυτών που αυτοκτόνησαν μακραίνει…
Απόγνωση. Και αδράνεια εν μέσω της δυστυχίας μέσα στην οικονομική κατάσταση στην οποία μας οδήγησαν ΑΥΤΟΙ και οι ΙΔΙΟΙ τώρα καμώνονται πως θα μας ξανασώσουν! Η απόγνωση «κόβει τα πόδια» και έτσι κυριαρχεί η αδράνεια. Η πεμπτουσία του Δόγματος του Σοκ που εφαρμόστηκε με τη μεγαλύτερη βαρβαρότητα στην Ελλάδα! Συνεχή οικονομικά χτυπήματα στο λαό που πριν συνειδητοποιήσει το ένα δέχεται το επόμενο!
Τι απομένει αδέρφια;
Η εξέγερσή μας!
Το καταλάβατε ή όχι ακόμη; Κι αν όχι ακόμη, πότε;
Δεν σας εύχομαι χρόνια πολλά, ούτε από εσάς το ζητώ. Η μοναδική ευχή που σας κάνω είναι να αντέξετε και να κάνουμε όλοι μαζί ΠΡΑΞΗ ΤΟ ΘΥΜΟ μας. Για να τους διώξουμε και να ζήσουμε καλύτερες μέρες, όσες μας απομένουν βιολογικά, χωρίς τόσα άγχη και δυσκολίες ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ.
Αλλιώς θα μας «στείλουν»…
Τρίπολη, βράδυ της 24ης Δεκεμβρίου 2013
Νίκος Θεοδωράκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου