Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΡΙΤΗ ΦΟΡΑ.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΡΙΤΗ ΦΟΡΑ ΚΑΙ Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΕΧΕΙ ΑΠΟΔΥΘΕΙ ΣΕ ΑΓΩΝΑ ΕΠΙΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ... ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΙΡΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΝΑ ΦΕΡΟΥΝ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ;

Τα τέλη του 18ου αιώνα το τεράστιο Γερμανικό Ράιχ είχε αναδειχθεί σε παγκόσμια υπερδύναμη και εκτεινόταν από τον Ρήνο μέχρι την Βαλτική θάλασσα, ενώ περιελάμβανε μεγάλο τμήμα της σημερινής Πολωνίας και τις ανατολικές γαλλικές επαρχίες της Αλσατίας και της Λωραίννης. Το Ράιχ εξελίχθηκε γρήγορα σε ισχυρή βιομηχανική οικονομία και όπως συμβαίνει διαχρονικά με κάθε υπερδύναμη, αποδύθηκε αμέσως σε προσπάθεια απόκτησης αποικιών (στην Αφρική και στην Ασία) και, το κυριότερο, πρόσβασης σε πηγές ενέργειας. Στο πλαίσιο αυτό η Γερμανία αποδύθηκε τότε σε  μία μεγάλη επιχείρηση διείσδυσης στα οθωμανικά κέντρα εξουσίας, έχοντας ως στόχο τη βασική πετρελαιοφόρα περιοχή, που ήταν η αραβική Εγγύς Ανατολή και έτσι ξεκίνησε την κατασκευή της σιδηροδρομικής γραμμής Βερολίνου-Βαγδάτης, που θα συνέδεε το Ράιχ με το πετρέλαιο. Το 1914 ο σιδηρόδρομος είχε ήδη φτάσει στο Ικόνιο, σε απόσταση αναπνοής από τα πετρέλαια της Μοσσούλης, αλλά τότε ακριβώς εξερράγη ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, που είχε ως συνέπεια την παρεμπόδιση του γερμανικού Ράιχ να αποκτήσει πετρελαιοπηγές και να διεκδικήσει την παγκόσμια ηγεμονία.
Παρόμοιο σκηνικό επαναλήφθηκε κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν οι δύο μεγάλες γερμανικές στρατιές που προωθούντο προς την Εγγύς Ανατολή συνετρίβησαν από τους Συμμάχους, η μία στο Στάλινγκραντ και η άλλη στο Ελ-Αλαμέιν.
Το 1989 οι δύο Γερμανίες ενοποιήθηκαν και γεννήθηκε ή γιά να ακριβολογούμε αναγεννήθηκε για τρίτη φορά ο Γερμανικός γίγαντας και έτσι η ενωμένη πλέον Γερμανία ήρθε να διεκδικήσει και πάλι, γιά τρίτη φορά, την παγκόσμια ηγεμονία, πράγμα που έχει βάλει ήδη σε εφαρμογή, αφού, με οικονομικά μέσα αυτή τη φορά και όχι με στρατιωτικά, επιχειρεί την καθυπόταξη της Ευρώπης μέσω του χρέους των μικρών (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία), των μεσαίων (Ισπανία, Ιταλία) και των μεγάλων (Γαλλία) κρατών. Όμως και πάλι, όπως και τις δύο προηγούμενες φορές, το τελικό ζητούμενο είναι η ενέργεια και με δεδομένο ότι οι πετρελαιοπηγές της Εγγύς Ανατολής φθίνουν, ο νέος στόχος είναι τα τεράστια κοιτάσματα φυσικού αερίου και πετρελαίου στην Ανατολική Μεσόγειο, που είναι άλλωστε, όπως όλα δείχνουν, η επόμενη μεγάλη ενεργειακή αποθήκη του πλανήτη.
Η Γερμανία, μη έχοντας άμεση πρόσβαση στα κοιτάσματα, χρειάζεται έναν αδύναμο και ελεγχόμενο "εταίρο", μέσω του οποίου θα καταφέρει να κυριαρχίσει στο ενεργειακό παιχνίδι. Το  μεγαλύτερο μέρος των κοιτασμάτων αυτών το κατέχει η Ελλάδα και έτσι η χώρα μας στοχοποιείται γιά να παίξει αυτόν τον συγκεκριμένο ρόλο. Γιά την επίτευξη αυτού του στόχου δύο είναι τα οχήματα, το διεφθαρμένο ελληνικό πολιτικό σύστημα, που άλλωστε έχει ήδη μπεί από καιρό στην αναγκαία "προεργασία" με μηχανισμούς τύπου Ζήμενς και έτσι είναι εύκολα ελέγξιμο και η "τεχνητή", δηλαδή δημιουργημένη επί σκοπόν, όπως όλα δείχνουν, κρίση χρέους. Οι δανειακές συμβάσεις είναι το τελικό εργαλείο, όπως φαίνεται, αφού στο τελευταίο Μνημόνιο υπάρχει σαφής πρόβλεψη ενυποθήκευσης του ορυκτού πλούτου της χώρας, ως εγγύηση των δανειστών.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται, δυστυχώς γιά εμάς, γιά τρίτη φορά. Υπάρχει ελπίδα, όπως έγινε την προηγούμενη φορά, οι φαινομενικά "ελάχιστοι" Έλληνες να αποδειχθούν τελικά "μεγάλοι" γιά την ιστορία και να φέρουν την αναπάντεχη ανατροπή;