ΟΙ ΠΝΙΓΜΕΝΟΙ ΠΟΥ ΞΕΒΡΑΖΟΝΤΑΙ ΣΤΙΣ ΠΑΡΑΛΙΕΣ ΜΑΣ, ΑΣ ΜΑΣ ΑΦΥΠΝΙΣΟΥΝ..!

ΟΙ ΚΑΤΑΤΡΕΓΜΕΝΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΦΕΥΓΟΥΝ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΟΙ ΠΝΙΓΜΕΝΟΙ ΠΟΥ ΞΕΒΡΑΖΟΝΤΑΙ ΣΤΙΣ ΠΑΡΑΛΙΕΣ ΜΑΣ, ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΑΦΥΠΝΙΣΟΥΝ, ΑΝ ΑΝΑΛΟΓΙΣΘΟΥΜΕ ΛΙΓΟ ΤΗΝ ΘΕΣΗ ΤΟΥΣ...

Όταν μία χώρα έχει ένα μεγάλο οικονομικό αντικείμενο, τα παγκόσμια δεδομένα αποδεικνύουν, ότι τότε η χώρα αυτή στοχοποιείται από την παγκόσμια επικυριαρχία και ο λαός της, με "τον ένα ή τον άλλο τρόπο", στο τέλος οδηγείται στην καταστροφή. Η Ελλάδα, όπως όλα δείχνουν, έχει ένα τεράστιο οικονομικό αντικείμενο, γι’ αυτό και η γενοκτονία μας έχει ήδη ξεκινήσει, με τις χιλιάδες αυτοκτονίες να πρωτοστατούν τα μαύρα χρόνια της οικονομικής κρίσης που μαστίζει την κοινωνία μας, ενώ η χώρα μας υποδουλώνεται με γοργούς ρυθμούς, παραδομένη, ως λάφυρο, στα ανελέητα χέρια της παγκόσμιας ολιγαρχίας, που απομυζά τον πλούτο όλης της ανθρωπότητας… Πριν αρχίσουμε κι' εμείς να μετράμε κατατρεγμένους και εξαθλιωμένους Έλληνες πρόσφυγες σε κάποιες άλλες χώρες, σαν τα ξεβρασμένα πτώματα των πνιγμένων προσφύγων στις δικές μας παραλίες, έχει έρθει η κρίσιμη ώρα που πρέπει να αφυπνισθούμε και να αντισταθούμε συνειδητά σε όποιους και ότι μας επιβουλεύεται. Στην συνειδητοποίησή μας αυτή, θα βοηθούσε να καθίσουμε λίγο και να αναλογισθούμε την θέση των ταλαιπωρημένων αυτών ανθρώπων, που αναζητούν και στην πατρίδα μας την «Γη της Επαγγελίας τους». Επειδή όμως η δικιά μας γενιά  δεν έχει ζήσει την προσφυγιά και δεν μπορεί να κατανοήσει τον πόνο, την αγωνία, τον φόβο, την αβεβαιότητα, την πείνα, το ψυχικό μαρτύριο και το πληγωμένο συναίσθημα του ξεριζωμένου, θα ήταν πολύ χρήσιμο, για την συνειδητοποίησή μας, να βάζαμε για λίγο τους εαυτούς μας στη θέση τους, και να αναλογισθούμε, για παράδειγμα, πως θα ήταν να πάρουμε το παιδί μας και να ταξιδέψουμε πρόσφυγες σε μια άλλη πατρίδα. Να βρεθούμε σε έναν τόπο που θα μας κοιτάζουν με μισό μάτι, εκεί που οι άνθρωποι θα μας βλέπουν και θα απομακρύνονται από δίπλα μας, εκεί που θα αντιλαμβανόμαστε ότι το βλέμμα τους είναι γεμάτο περιφρόνηση και αηδία για την κατάντια μας, λες κι’ εμείς το θελήσαμε να ζήσουμε παρίες σε έναν κόσμο που υπερηφανεύεται ότι εξερευνά άλλους πλανήτες… Κι’ αν όλα αυτά δεν κατάφερναν να μας αφυπνίσουν, ώστε να αντιδράσουμε στην επερχόμενη καταστροφή μας, σίγουρα θα πρόσθεταν πολλά στην ανθρώπινη υπόστασή μας, που έχει αμβλυνθεί κατά πολύ, όλα αυτά τα χρόνια της ασυνειδησίας… Αλήθεια έχουμε σκεφθεί ποτέ πως θα αισθανθούμε να βλέπουμε το παιδί μας πεινασμένο, παγωμένο, φοβισμένο, άρρωστο, περιφρονημένο, αμίλητο και χωρίς να μπορεί να εκφράσει κάτι που ζητά και να το καταλάβουν; Αλήθεια έχουμε σκεφθεί ποτέ πως θα αισθανθούμε να μας μεταχειρίζονται σαν αριθμούς και σαν αντικείμενα στοιβαγμένα σε μια υγρή και σκοτεινή αποθήκη; Έχουμε σκεφθεί ποτέ πως θα αισθανθούμε αν κάποιος από εμάς, που στη χώρα μας ήμασταν άρχοντες με καλή κοινωνική θέση, σπουδαγμένοι, με όλα όσα προσφέρει η αστική κοινωνία, ξαφνικά βρεθούμε σε μια τέτοια κατάσταση; Έχουμε σκεφθεί ποτέ την εναλλαγή και την πάλη των συναισθημάτων, που θα γίνεται μέσα μας, καθώς θα περνάμε από το συναίσθημα της αυτοκαταστροφής σε εκείνο του μίσους και μετά θα πέφτουμε στην θλίψη και στην απραξία, για να επιστρέψουμε και πάλι στην αντίδραση στην εχθρότητα και στον φθόνο; Ας καθίσουμε να προβληματισθούμε λίγο με αυτές τις σκέψεις και αν δεν είναι ικανές να κινητοποιήσουν την αφύπνιση και την αντίδρασή μας, τουλάχιστον θα μας κάνουν κατά τι καλύτερους ανθρώπους… Και η ανθρωπιά προς τον συνάνθρωπό μας  θα μας χρειασθεί, όταν όλα αρχίσουν να καταρρέουν γύρω μας και η ύπαρξή μας αρχίσει να δοκιμάζεται…