ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ, ΠΟΥ Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΚΛΟΝΙΖΕΤΑΙ, ΑΣ ΠΑΨΟΥΜΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ, ΟΠΩΣ ΣΥΝΗΘΙΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΣ ΚΟΙΤΑΞΟΥΜΕ ΜΕ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΜΑΤΙΑ ΓΥΡΩ ΜΑΣ...
Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ που ξέβρασε η θάλασσα είναι δικό μας έργο - εμείς
είμαστε οι γραμματείς και φαρισαίοι, εμείς και οι Ρωμαίοι- και είναι η
κάθε μέρα που ένας γονιός αρπάζει το παιδί του για να το σώσει από τη
φρίκη του πολέμου και ξεριζώνεται σε άλλη γη και άλλη πατρίδα. Όποιος
δεν έχει ζήσει την προσφυγιά δεν μπορεί να κατανοήσει τον πόνο, την
πίκρα, τον καημό, τη νοσταλγία, την αγωνία, το φόβο, την αβεβαιότητα,
την πείνα, το ψυχικό μαρτύριο, το θολωμένο μυαλό και την καρδιά
του ξεριζωμένου. Μόνο ένα πείραμα θα μας κάνει να το κατανοήσουμε. Να
πάρουμε το παιδί μας και να ταξιδέψουμε πρόσφυγες σε μια άλλη πατρίδα.
Να βρεθούμε σε ένα τόπο που θα μας κοιτάζουν με μισό μάτι. Εκεί που οι
άνθρωποι θα μας βλέπουν και θα απομακρύνονται από δίπλα μας, εκεί που θα
αντιλαμβανόμαστε ότι το βλέμμα τους είναι γεμάτο περιφρόνηση και αηδία
για την κατάντια μας. Λες και εμείς το θελήσαμε να ζήσουμε παρίες σε
ένα κόσμο που υπερηφανεύεται ότι εξερευνά άλλους πλανήτες. Αλήθεια
έχουμε σκεφτεί ποτέ πως θα αισθανθούμε να βλέπουμε το παιδί μας
πεινασμένο, παγωμένο, κλαμένο, φοβισμένο, άρρωστο, ντροπιασμένο,
περιφρονημένο, αμίλητο, χωρίς να μπορεί να εκφράσει κάτι που ζητά και να
το καταλάβουν. Χωρίς να μπορεί να ακούσει κάτι και να το καταλάβει.
Αλήθεια έχουμε σκεφτεί ποτέ πως θα αισθανθούμε να μας μεταχειρίζονται
σαν αριθμούς, σακιά στοιβαγμένα σε μια υγρή και σκοτεινή αποθήκη. Έχουμε
σκεφτεί ποτέ πως θα αισθανθούμε αν κάποιος από εμάς που στη χώρα μας
ήμασταν άρχοντες με καλή κοινωνική θέση, σπουδαγμένοι, με όλα όσα
προσφέρει η αστική κοινωνία, ξαφνικά βρεθούμε σε μια τέτοια κατάσταση.
Έχουμε σκεφτεί ποτέ την εναλλαγή και την πάλη των συναισθημάτων που θα
γίνεται μέσα μας. Θα περνάμε από το συναίσθημα της αυτοκαταστροφής σε
εκείνο του μίσους μετά θα πέφτουμε στην θλίψη και στην απραξία για να
επιστρέψουμε στην αντίδραση στην εχθρότητα και στο φθόνο. Έχουμε σκεφτεί
ποτέ, πως είναι να βλέπεις το σπλάχνο σου να σε κοιτάει στα μάτια, όχι
για ένα παιχνίδι αλλά για ένα κομμάτι ψωμί και να διαπιστώνεις ότι αυτό
που θέλει δεν τολμά να στο ζητήσει γιατί ξέρει ότι δεν το έχεις. Έχει
δει ποτέ κανένας γονιός το βλέμμα του παιδιού του να τον κοιτά σαν θεό
που από αυτόν εξαρτάται η ζωή του. Για αυτό σας λέω ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
είναι η κάθε μέρα που περνάει ένας πρόσφυγας πάνω στο δικό του σταυρό.
Και κρατάνε χρόνια τα δικά του μαρτύρια και η δική του σταύρωση χωρίς να
είναι και βέβαιη η ΑΝΑΣΤΑΣΗ. Η «ζωή εν τάφω» είναι 365 μέρες το χρόνο
ας πάψουμε να τη θυμόμαστε μόνο μία.
(Τάσος Σιδερίδης)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου