ΚΑΘΩΣ ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΚΗΡΥΚΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΣΩΡΙΑΖΟΝΤΑΙ ΓΥΡΩ ΜΑΣ, ΟΙ ΠΛΗΓΕΣ ΚΙ' Ο ΠΟΝΟΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΤΡΕΙΩΜΕΝΟ ΘΗΡΙΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΞΥΠΝΑΕΙ...
Ο τραγικός χορός του δράματος των Ελλήνων άρχισε με την αυτοκτονία του
72χρονου μπροστά από το κοινοβούλιο, όταν μόλις είχε αρχίσει να
φουντώνει η κρίση και να σκοτεινιάζει ο ουρανός πάνω από την Ελλάδα...
Τότε είχε κάνει αίσθηση, γιατί ήταν μία απόλυτα συνειδητοποιημένη πράξη
με σκοπό να αφυπνίσει εμάς τους υπόλοιπους... Και ήταν ο πρώτος νεκρός,
το πρώτο θύμα αυτού του ακήρυκτου πολέμου. Από τότε οι (αυτόχειρες)
νεκροί αυξάνονταν με γεωμετρική πρόοδο και έγιναν χιλιάδες... Και όσο
αυξάνονταν όλο και λιγότερο μας έκαναν αίσθηση, απασχολημένοι κι' εμείς
από τα μικρά ή μεγάλα προβλήματα του δικού μας μικρόκοσμου... Γίνονταν
κι' αυτοί αριθμοί ανούσιοι, όπως κι' οι άλλοι αριθμοί-δείκτες, του
φαύλου κύκλου που είχαμε μπει...
Ώσπου χθες κάπου, σ' ένα άσημο "μέσο" επαρχιακό, πήρε το μάτι μου μιά
είδηση, σαν αυτές που συνηθίζουμε να ξεπερνάμε τώρα πια με ευκολία...
...Ένας 58χρονος "απολυμένος" έπεσε στο κενό από το κάστρο στη Μυτιλήνη... Και μετά το μάτι μου έπεσε στο σημειωματάκι που άφησε...
...Αποφασίζει, λέει, "την εκουσία ολοκλήρωση του βιολογικού του
κύκλου"... Και απευθύνεται σ' εμάς... Γίνεται εμείς... Και κάτι η γλώσσα
που χρησιμοποιεί και δίχνει συνειδητοποιημένο Έλληνα, κάτι τα νοήματα
που εκφράζει... γίνεται εγώ... Νοιώθω ότι είμαι εγώ... Και πονάω βαθειά
και αδυσώπητα...
Μετά, το μάτι μου "πέφτει" σε μιά άλλη πρόσφατη είδηση...
...46χρονος πατέρας, μέχρι τώρα καλός επιχειρηματίας και οικογενειάρχης, που βρέθηκε πρόσφατα σε οικονομικό αδιέξοδο, έκλεψε ένα κουτί μαρκαδόρους, για να είναι εντάξει με τη λίστα που του έδωσε το παιδί του για το σχολείο... Και ήταν σαν να ήμουν και πάλι εγώ... Μέχρι που μου ερχόταν να βάλω τα κλάματα, όπως ο 46χρονος όταν τον έπιασαν...
Τότε άρχισα να νοιώθω μέσα μου ένα κύμα να με συνεπαίρνει... Μια
πρωτόγνωρη δύναμη να ξυπνάει... Δεν ήμουν πια ο χθεσινός ψυχρός
παρατηρητής, ήμουν ένας από αυτούς που υποφέρουν... Και πονούσα το ίδιο
μ' αυτούς... Και ο πόνος αυτός γινόταν ένα τεράστιο δίκτυ που μας
ένωνε... Ένωνε όλους εμάς... Και απλωνόταν και γινόταν κύμα που
πάφλαζε... Μιά θάλασσα λύτρωσης...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου