ΜΙΑ ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΠΡΟΟΙΩΝΙΖΕΙ ΤΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ..;

44 χρόνια ακριβώς πριν, ένας νέος αυτοθυσιάζεται διαμαρτυρόμενος γιά την τότε τυραννία και 4 χρόνια μετά η τυραννία γκρεμίζεται από τον λαό... 2,5 χρόνια πριν, ένας υπερήλικας, αυτή τη φορά, αυτοθυσιάζεται διαμαρτυρόμενος και αυτός γιά την τωρινή τυραννία... Η ιστορία φαίνεται ότι κάνει κύκλους...

Στη Γένοβα στις 19 Σεπτέμβρη 1970, ο 22χρονος φοιτητής Κώστας Γεωργάκης διαμαρτυρήθηκε με την αυτοπυρπόλησή του για την δικτατορία στην Ελλάδα. Χαρακτηριστικό, της συμβολικής αυτής πράξης του, είναι το γράμμα που άφησε στον πατέρα του: "Αγαπημένε μου πατέρα, σε παρακαλώ συγχώρα με χωρίς να κλάψης. Ο γυιός σου δεν είναι ήρωας. Είναι ένας άνθρωπος σαν όλους τους ανθρώπους ίσως με περισσότερο φόβο. Φίλησε το χώμα της πατρίδας για μένα. Μετά από τρία χρόνια καταπίεσης, δεν μπορώ ν’ αντέξω άλλο. Δεν θέλω εσύ να αντιμετωπίσης κανένα κίνδυνο γι αυτή μου την πράξη, αλλά δεν μπορώ ούτε να σκεφθώ ούτε να ενεργήσω αν δεν είμαι ελεύθερος. Ζήτω η Δημοκρατία, Κάτω η Τυραννία. Η πατρίδα μας που γέννησε την ελευθερία θα εξαφανίση τους τυράννους. Συγχώρα με αν μπορείς, ο Κώστας σου".

Στις 4 Απριλίου 2012, ο 77χρονος συνταξιούχος φαρμακοποιός Δημήτρης Χριστούλας αυτοκτόνησε με έναν πυροβολισμό στο κεφάλι, στην πλατεία Συντάγματος στην Αθήνα, φωνάζοντας πριν τραβήξει την σκανδάλη "Αυτοκτονώ, για να μην αφήσω χρέη στο παιδί μου". Χαρακτηριστικό και σε αυτή την περίπτωση ήταν το σημείωμα που βρέθηκε στην τσέπη του, που έγραφε: "Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένισε κυριολεκτικά τη δυνατότητα επιβίωσής μου που στηριζόταν σε μία αξιοπρεπή σύνταξη που επί 35 χρόνια εγώ μόνον  (χωρίς ενίσχυση κράτους) πλήρωνα γι’ αυτή. Επειδή έχω μία ηλικία που δεν μου δίνει την ατομική δυνατότητα δυναμικής αντίδρασης (χωρίς βέβαια να αποκλείω αν ένας Ελληνας έπαιρνε το καλάσνικοφ, ο δεύτερος θα ήμουν εγώ) δεν βρίσκω άλλη λύση από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω στα σκουπίδια για την διατροφή μου. Πιστεύω, πως οι νέοι χωρίς μέλλον κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα και στην πλατεία Συντάγματος θα κρεμάσουν ανάποδα τους εθνικούς προδότες, όπως έκαναν το 1945 οι Ιταλοί στο Μουσολίνι (πιάτσα Λορέτο του Μιλάνου)".

Και επειδή μία από τις αιτίες των δεινών μας είναι και η κοντή μας μνήμη, ας θυμηθούμε τι δήλωνε και πόσο παράταιρα ακούγονται τα λόγια του σήμερα, ο αρχηγός τότε της αξιωματικής αντιπολίτευσης και σημερινός πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς: "Είμαι συγκλονισμένος. Δυστυχώς, δεν είναι ο πρώτος. Έχουμε ρεκόρ αυτοκτονιών. Αυτό εννοούσα όταν μιλούσα για την εθνική κατάθλιψη και την ανάγκη να βγούμε, μια ώρα αρχύτερα, από την κρίση. Θάνατος δεν είναι μόνο να πεθαίνει κανείς, αλλά και να ζει σε απόγνωση, χωρίς ελπίδα. Αυτό ακριβώς κάνει το χρέος μας πιο βαρύ και πιο επείγον! Να βγάλουμε τη χώρα από το τέλμα! Να βγάλουμε τους Έλληνες από την απελπισία!"
Το ουσιαστικό στίγμα όμως τότε, το έδιναν οι ξένοι παρατηρητές, που αποκωδικοποιούσαν το συμβάν και διέβλεπαν τι, το συγκεκριμένο περιστατικό, προοιώνιζε. Συγκεκριμένα δύο ημέρες μετά, το editorial του βρετανικού Guardian αναφερόταν στην αυτοχειρία του Δημήτρη Χριστούλα που "αφαίρεσε την ίδια του τη ζωή γιατί δεν μπορούσε να αντέξει την ταπείνωση σε προσωπικό επίπεδο και επειδή, όπως θα μπορούσε κανείς να συμπεράνει, ήθελε να μιλήσει για λογαριασμό όλων των Ελλήνων και πολλών Ευρωπαίων που υποφέρουν από μια απάνθρωπη λιτότητα". Το άρθρο αυτό είχε τίτλο "Μεγάλη Παρασκευή 2012: όταν περνάς τη γραμμή" και υπότιτλο : "ο ανασφαλής οικονομικός κόσμος επανήλθε, μισό αιώνα αφότου νομίζαμε ότι η επιστροφή του ήταν ανέφικτη". Στην εισαγωγή το editorial ξεκινούσε με ένα διήγημα του συγγραφέα Πιέτρο ντι Ντονάτο, εν έτει 1937, "Ο Χριστός στο Σκυρόδεμα", που έγινε μια από τις πιο πολυδιαβασμένες νουβέλες στις ΗΠΑ. Πρόκειται για την μεταφορά της ιστορίας του πατέρα του, Τζερεμάιο, που σκοτώθηκε το 1920, ενώ δούλευε ως οικοδόμος, παγιδευμένος στο σκυρόδεμα. Ο Τζερεμάιο, όπως κι άλλοι Αμερικανοί εργάτες είχαν ως μόνη επιλογή για να επιβιώσουν, να εργάζονται σε μια βιομηχανία με έλλειψη κανονισμών ασφαλείας, με μισθούς που μειωνόταν συνεχώς και με έλλειψη εργασιακής ασφάλειας. Στη νουβέλα, ο Τζερεμάιο στρέφει τα πυρά του εναντίον ενός κόσμου στον οποίο δυνάμεις όπως ο Ντι Ντονάτο δεν υπολογίζουν το ανθρώπινο κόστος και κυριαρχούν. Ο οικοδόμος πεθαίνει τη Μεγάλη Παρασκευή, κάτι που ο γιος του -και συγγραφέας της νουβέλας- θεώρησε σημειολογικό, καθώς έβλεπε τον πατέρα του να βαδίζει στα χνάρια του Ιησού. Η νουβέλα επηρέασε την κουλτούρα των ΗΠΑ και ο θάνατος του Τζερεμάιο ανήκει σε αυτούς που έχουν αλλάξει την ιστορία , σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό... Το 1963 ο μοναχός Τικ Κουάνκ Ντουκ αυτοπυρπολήθηκε σε μια γωνιά ενός δρόμου στη Σαιγκόν ως ένδειξη διαμαρτυρίας για το διωγμό των αδελφών του Βουδιστών από την κυβέρνηση του Νγκο Ντιν Ντίεμ στο Βιετνάμ, που έπεσε πέντε μήνες αργότερα. Σύμφωνα με αυτά που υποστήριζε το editorial, τέτοιου είδους αυτοκτονίες διαφέρουν από τις επιθέσεις αυτοκτονίας, με την έννοια της τζιχάντ και τον πόλεμο. Οι αυτοκτονίες αυτές στόχο έχουν να αλλάξουν τον τρόπο σκέψης κι όχι να επιφέρουν κι άλλους θανάτους. Σε αυτές, το στοιχείο της πολιτικής διαμαρτυρίας και της προσωπικής απελπισίας κυριαρχεί. Και το editorial κατέληγε (προφητικά;): "Οι κορυφαίες θυσίες θα έπρεπε να έχουν εκληφθεί ως προειδοποιήσεις σε αυτούς που βρίσκονται στην εξουσία ότι κινδυνεύουν να παραβιάσουν εκείνη τη γραμμή, πέρα από την οποία δεν θα μπορούν να διασφαλίσουν ούτε τη συναίνεση – πόσο μάλλον την υποστήριξη του λαού".

Οι παρατηρήσεις αυτές των ξένων, τότε, από ελάχιστους έγιναν αντιληπτές, όπως δεν έχουν γίνει αντιληπτά και άλλα ανάλογα δείγματα, κατά καιρούς, στα "καθ' ημάς"...
"Αν τουλάχιστον, μέσα στούς ανθρώπους
αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία...
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, μέ σεμνούς τρόπους,
θά διασκεδάζαμε όλοι στήν κηδεία."
Αυτά έγραψε ο Κώστας Καρυωτάκης στην "Πρέβεζα", εννοώντας τους κενούς και "ξύλινους" φορείς μιας εξουσίας, που όμως είναι καλά γαντζωμένοι στις καρέκλες τους και η αυτάρεσκη αναγνώριση βαραίνει πιο πολύ από την "αηδία" τους. Αντίθετα, μια ελεύθερη και αδέσμευτη από εξουσίες ψυχή μέσα στην τρέλα της δεν γνωρίζει τέτοιους περιορισμούς. Οι έξυπνοι εξουσιαστές δεν θέλουν θύματα, γιατί ξέρουν ότι αυτό που θα επακολουθήσει είναι έξω και πέρα από τον έλεγχο τους. Όπως συνέβει και πριν 44 χρόνια με την συμβολική αυτοχειρία του Έλληνα φοιτητή στην Ιταλία, έτσι και η απεγνωσμένη "έξοδος" του συνταξιούχου φαρμακοποιού στην Πλατεία Συντάγματος ήταν μια από εκείνες τις πράξεις που μπορεί να αλλάξουν τον ρου της Ιστορίας. Το ιδιόχειρο σημείωμα του ήταν ένα άκρως πολιτικό μανιφέστο, που ουσιαστικά καλούσε τον κόσμο να ξεσηκωθεί και να πράξει ότι και οι Ιταλοί στον Μουσολίνι, να κρεμάσουν δηλαδή τους υπεύθυνους της Ελληνικής τραγωδίας. Και όλοι ξέρουμε πως μια φωνή ενδεδυμένη με αίμα είναι ανίκητη και διαχρονική κι ας έχει απέναντι της όλους τους στρατούς του κόσμου. Προφανώς ακούστηκαν και θα ακουστούν πολλές ακόμη φωνές που θα προσπαθήσουν να κρατήσουν τα πράγματα στα όρια ενός πολιτικού ορθολογισμού αλλά πως να το πετύχουν όταν χρόνια τώρα βιώνουμε την πολιτική του παραλόγου; Εξ άλλου, αν και στον Δυτικό πολιτισμό και ιδιαίτερα στην Χριστιανική κουλτούρα, η αυτοκτονία θεωρείται γενικά μια ανήθικη πράξη, όταν παίρνει τον χαρακτήρα μιας θυσίας, τότε το πράγμα αλλάζει. Ιδιαίτερα στην Ελληνική παράδοση έχουμε πλείστα παραδείγματα αυτοχειρίας, που έχουν υμνηθεί ως πρότυπο αντίστασης κατά του εχθρού (Ζάλογγος, Αρκάδι κλπ). Ο σημερινός εχθρός σύμφωνα με τον αυτόχειρα αλλά και πολλούς συμπολίτες μας είναι "η κυβέρνηση των δοσίλογων", που της πρέπει μια τύχη ανάλογη του έργου της. Και πλέον φτάσαμε στην κρίσιμη στιγμή που μια σπίθα μπορεί να φέρει την ανατροπή. Το "έργο" αυτό άλλωστε το έχουμε ξαναδεί και η ιστορία, ως γνωστόν, επαναλαμβάνεται και διδάσκει ότι στις μεγάλες ανατροπές που λυτρώνουν τις κοινωνίες, πάντα κάποιες αυτοθυσίες ανοίγουν τον δρόμο...

Επειδή ενδεχομένως θα υπάρξουν κάποιοι, που θα πουν ότι ο φοιτητής στην Ιταλία, τότε, με την πράξη του εκείνη, διαμαρτυρόταν κατά της δικτατορίας, που είχε καταλύσει τα θεμελιώδη δικαιώματά μας, ενώ τώρα δεν έχουμε κάτι τέτοιο ...ας προστρέξουν στην πρόσφατη είδηση, όπου η Κομισιόν ομολογεί κυνικά, ότι στην Ελλάδα και στις χώρες του Μνημονίου δεν ισχύει ο Χάρτης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ και το Δίκαιο της ΕΕ! Αυτό προκύπτει σύμφωνα με απάντηση που έδωσε ο Επίτροπος Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων της ΕΕ, Γ. Κατάϊνεν, σε σχετική ερώτηση ευρωβουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ. Πιό συγκεκριμένα οι ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ στην ερώτησή τους, αφού μνημόνευαν έκθεση του ειδικού εισηγητή του ΟΗΕ, Cephas Lumina, αναφορικά με τα "μέτρα λιτότητας που λαμβάνει η ελληνική κυβέρνηση στο πλαίσιο του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής, που υποβαθμίζουν την προστασία θεμελιωδών δικαιωμάτων που προστατεύονται από Διεθνείς Συμβάσεις των ΗΕ, αλλά και από τον Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ", ζητούσαν από την Κομισιόν τη θέση της, καθώς επίσης,  και συγκεκριμένα μέτρα για την παύση της "παραβίασης των δικαιωμάτων στην Ελλάδα, στο πλαίσιο των υποχρεώσεών της από τον Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων" και στην απάντησή του ο αρμόδιος Επίτροπος, Γ. Κατάϊνεν, έκανε απόλυτα σαφές ότι στην Ελλάδα και στις χώρες του Μνημονίου, δεν χωρούν κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα, τονίζοντας ότι "Όσον αφορά…τα προγραμματικά έγγραφα (δηλαδή τα Μνημόνια), δεν πρόκειται για ενωσιακό δίκαιο, αλλά για μέσα που έχουν συμφωνηθεί μεταξύ της Ελλάδας και των δανειστών της" και ο "νοών νοείτω"...

Έχουν περάσει λοιπόν 44 χρόνια από τότε που ένας φοιτητής και 2,5 περίπου χρόνια από τότε που ένας συνταξιούχος φαρμακοποιός, έβαλαν τέλος στη ζωή τους, θέλοντας να προβούν σε μια κορυφαία, όσο η θυσία της ίδιας τους της ζωής, πολιτική πράξη και διαμαρτυρία. Οι εξελίξεις, όπως και τότε έτσι και τώρα, αργά ή γρήγορα, θα γίνουν ραγδαίες. Οι Έλληνες δεν θα αυτοκτονήσουν, αλλά θα προχωρήσουν μπροστά και θα ανατρέψουν τα δεδικασμένα σε βάρος τους. Τα Μνημόνια και ο δρόμος της αποικιοποίησης, δεν δίνουν καμία διέξοδο, καμία προοπτική. Μέτρα κι' άλλα μέτρα, πολλών δις, αποσταθεροποίησαν και συνεχίζουν να αποσταθεροποιούν και να ισοπεδώνουν την καθημερινότητα του Έλληνα, ενώ το σκηνικό της πολιτικής παραμένει προκλητικά ίδιο, με τους καταστροφείς να παριστάνουν τους διασώστες. Πολιτικοί, που δεν μπορούν να σταθούν στα πόδια τους, πόσο μάλλον απέναντι στις προκλήσεις των καιρών, συνεχίζουν να κυκλοφορούν την ματαιοδοξία τους στα κλειστά γραφεία και τα "μαυσωλεία" της, υπό καθεστώς αναστολής, "κατ' επίφασιν" Δημοκρατίας μας. Και το πέρασμα από την Κόλαση για την Ελλάδα, που χάνεται μέσα στην απαξία της ζώνης του ευρώ, συνεχίζεται...

Τι περιμένουμε; Μια συγκροτημένη ομάδα που θα περιγράψει την διέξοδο. Ο δρόμος του μέλλοντος δεν περνά από την κομματοκρατία και το πελατειακό κράτος της διαφθοράς και του χθές. Πρέπει να σταματήσει η κατρακύλα, με νέες, υγιείς δυνάμεις στην διαχείριση της χώρας, να ανακτηθεί το χαμένο έδαφος και να μπούμε με νέες βάσεις στην διαδικασία της ανασυγκρότησης και της παλινόρθωσης. Αυτό όμως γιά να γίνει, χρειάζεται αυτοί, που θα κατευθύνουν τις τύχες μας, να πάψουν να υπακούν, με κάθε κόστος, στα κελεύσματα των εξουσιαστών, που έχουν την βάση τους στις πρωτεύουσες της κεντρικής Ευρώπης και στα υπερώα των τραπεζών... Οι Έλληνες περιμένουν το μήνυμα της παλιγγενεσίας και πάλι. Ίσως ο 77χρονος φαρμακοποιός με την πράξη του να αποτελεί το πρελούδιο και να απομένει λίγος χρόνος μέχρι τον ξεσηκωμό. Κάποια στιγμή μπορεί όλα να ξεκινήσουν με έναν αστάθμητο παράγοντα, που εκείνη τη στιγμή θα φαντάζει ένα γεγονός  χωρίς ιδιαίτερη σημασία, που όμως κλιμακούμενο, όπως άλλωστε προβλέπει και η παντοδύναμη "θεωρία του χάους", θα οδηγήσει στην μεγάλη ανατροπή-ιστορικό σταθμό γιά την πάσχουσα κοινωνία μας... Και αυτό θα μπορούσε να είναι μια αυτοκτονία ή μια πράξη αντίστασης ενός αξιοπρεπούς Έλληνα, σε μια πλατεία της χώρας…