Ανάμεσα στις πολλές στιγμές έντονης ανασφάλειας, που βίωσε κανείς στη ζωή του, ξεχωρίζουν κάποιες ιδιαίτερες καταστάσεις, στις οποίες κυριάρχησε ένα συνταρακτικό αίσθημα απειλής. Ο φόβος που συνόδευε τις συγκεκριμένες καταστάσεις στιγμάτισε βαθειά τον άνθρωπο που το βίωσε, γιατί βιώθηκε σε ακραίο κι απειλητικό βαθμό και κυρίως σε πολύ πρώιμες φάσεις της ανάπτυξης του ως παιδιού, τότε που το «εγώ», ως υπό διαμόρφωση δομή της προσωπικότητας, δεν είχε ακόμη ολοκληρωτικά εξελιχθεί και συνεπώς το άτομο δεν είχε τη δυνατότητα να επεξεργασθεί το συγκεκριμένο γεγονός λογικά.
Η μνήμη αυτού του φόβου απουσιάζει, γιατί όταν βιώθηκε δεν υπήρχε ακόμη ο φορέας αυτής της λειτουργίας, δηλαδή το «εγώ». Το βίωμα όμως υπάρχει. Από τότε, ο φόβος γυρεύει επίμονα και με όποιο τίμημα, να "κρυφτεί" από τη συνείδηση, ώστε να μη διαρρήξει ανεπανόρθωτα τη συνοχή της ψυχικής λειτουργικότητας του ατόμου. Κατά την μετέπειτα εξέλιξη του, αυτός ο φόβος συχνά μεταμφιέζεται σε γενικευμένο άγχος, σε εμμονή, καταναγκαστική σκέψη και συμπεριφορά, ή σε φοβία, δηλαδή, στην παράλογη αποστροφή ή παρερμηνεία ενός κατά τα άλλα ελάχιστα απειλητικού αντικειμένου ή κατάστασης. Έτσι, η αόρατη κι ασυνείδητη υπαρξιακή απειλή προβάλει ως αντικειμενική και τελικώς το πρόβλημα βιώνεται ως κάτι το απτό από τον άνθρωπο που υποφέρει, έχοντας ως αιτία ένα πρακτικά ακίνδυνο φοβικό αντικείμενο, ενώ, την ίδια στιγμή, ο πυρήνας και η ουσία της αληθινά ψυχοτραυματικής κατάστασης, που επιφέρει όλη αυτήν την αγωνία, διαλανθάνει της προσοχής του ανθρώπου που το υπόκειται. Σε αυτήν την περίπτωση, το σύμπτωμα παίρνει κυρίαρχες διαστάσεις, ενώ η βαθιά πληγή υπεκφεύγει της συνειδητότητας του ανθρώπου που υποφέρει.
Δείτε σχετικά περισσότερα στον παρακάτω σύνδεσμο (κάνοντας "κλικ"):
ΦΟΒΟΣ, Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΜΑΣ ΕΧΘΡΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου