Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2014

ΑΣ ΑΝΟΙΞΟΥΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΑΣ...



ΑΣ ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΘΟΥΜΕ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΕΜΠΝΕΟΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΔΙΑΝΟΗΤΗ Δ. ΛΙΑΝΤΙΝΗ. ΚΑΠΟΙΕΣ ΡΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΘΑ ΜΑΣ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ...


Ενώ νομίζουμε ότι αγωνιζόμαστε για τη ζωή, στην πραγματικότητα κατασκευάζουμε το μεγάλο μας θάνατο. (Λιαντίνης-1984)


Γιατί τι είναι ο άνθρωπος χωρίς τα πάθη; Χωρίς τα πάθη του ο άνθρωπος είναι δρομέας κουτσοπόδης και δισκοβόλος κουλός. Είναι Κικέρωνας με κομμένη γλώσσα, ναυτικός χωρίς τη θάλασσα, ένας επιβήτορας ευνουχισμένος. Τα πάθη μας ξεσηκώνουν το μεγαλουργό βούρλισμα της δημιουργίας. Και κάνουν την κούκλα γυναίκα, και το γεφύρι πέρασμα, και τον καλόγερο Παπαφλέσσα. Τα πάθη μοιάζουν με το θάνατο, που ‘ναι το δώρο της ζωής και το μυστικό της. Αλλίμονο αν φύγει ο θάνατος από μέσα μας. Ξέρετε γιατί δεν πεθαίνουν τα πτώματα; Γιατί ο θάνατος έφυγε από μέσα τους. ("Πολυχρόνιο, Στοά και Ρώμη")


Βλέπω ότι ο homo insipiens, ο άνθρωπος βλάκας, είναι ο κραταιός, ενώ ο homo sapiens είναι ο ανίσχυρος. Και ότι ο πρώτος οδηγεί το δεύτερο σε ομαδικό θάνατο τάφου. Και πάνω στην ταφόπλακα διαβάζουμε κιόλας το επίγραμμα της βλακείας, που σκάλισε ο γοερός ποιητής: "Δω μια φορά ήταν άνθρωπος, κι εκεί ‘ταν ένας τόπος".»
("Γκέμμα")



Έλληνες θα ειπεί όσο ζεις, να δοξάζεις με τους γείτονες τον ήλιο και τον άνθρωπο. Και να παλεύεις με τους συντρόφους τη γη και τη θάλασσα. Και σαν πεθάνεις, να μαζεύουνται οι φίλοι γύρω από τη μνήμη σου, να πίνουνε παλιό κρασί, και να σε τραγουδάνε. 
("Γκέμμα")


Η πηγή της ζωής που ζούμε είναι ο θάνατος που φέρνουμε μέσα μας, Αλίμονο σε κείνον που ο θάνατος θα φύγει από μέσα του. Ένα πτώμα όσο και να αγωνίζεσαι να το κάμεις να πεθάνει, δεν θα τα καταφέρεις. Γιατί ο θάνατος έχει φύγει από μέσα του. Έχει πεθάνει... Ο θάνατος λοιπόν είναι η λήξη, αλλά είναι και ο τελικός στόχος, ο έσχατος και ο συγκεντρωτικός σκοπός της ζωής μου. Όλα όσα κάνω εκεί αποβλέπουν και εκεί κατατείνουν. Η φορά της ζωής μου με φέρνει να πραγματώσω, να φτάσω, να κατορθώσω, να συντελέσω, να δικαιώσω, να αποκαταστήσω την εκκρεμή στιγμή του θανάτου μου... Είναι και ο θάνατος πράγμα φυσικό. Όπως το μήλο στη μηλιά, το κυανού της θάλασσας, η αυγή που προβαίνει, ο ίσκιος του όρους. Το να κουβεντιάζεις το θάνατο δεν οδηγεί στον πεσσιμισμό και στην άρνηση. Ούτε στην παραίτηση από τη ζωή, και στο μοιρολόι της φώκιας. Αντίθετα ετούτος ο τρόπος στόχασης είναι ο μόνος τίτλος που πιστοποιεί πως ο άνθρωπος κατάκτησε την πνευματική του αρτίωση. Σε μαθαίνει να βλέπεις τα πράγματα και τη ζωή με την πιο εκλεκτή ένταση, και με ένα βλέμμα διαρκώς παρθενικό. Γιατί κάθε φορά τα βλέπεις και τα ζεις για τελευταία φορά.
("Τα Ελληνικά")



Όποιος πιστεύει στο θεό, έχει μέσα του ένα νεκρό θεό. Όποιος δεν πιστεύει στο θεό, έχει μέσα του ένα νεκρό άνθρωπο. Όποιος πιστεύει αλλά και δεν πιστεύει στο θεό, έχει μέσα του ζωντανό το νόμο της φύσης. Απλά, καταληπτά, και στα μέτρα του ανθρώπου ζει το θαύμα του κόσμου... Για το δίκαιο άνθρωπο ο θεός, το υπέρτατο ον, θα μένει ανάμεσα στο ναι και στο όχι. Θα δηλώνει το σημείο της αιώνιας αναζήτησης, και της αιώνιας απορίας. Θα είναι το ον, τό ἀεὶ ζητούμενον καί ἀεὶ ἀπορούμενον, που γράφει ο Αριστοτέλης στα “Μετά τά Φυσικά” του.
("Γκέμμα")


Ο περήφανος και ο τίμιος άνθρωπος θα ζητήσει την εσχατιά της αλήθειας, παρότι υποψιάζεται ότι το φως της θα τυφλώσει τη χωματένια του όραση. Όταν ο Οιδίποδας θα τιναχτεί σαν βέλος, και θα μάθει το έσχατο τι και το έσχατο πώς της ύπαρξης του, χωρίς να διστάξει στιγμή θα αρπάξει τα χέρια του και θα βγάλει τα μάτια του. Οι έλληνες, τίμιοι και περήφανοι, δεν καταδέχτηκαν να ζήσουν στην άγνοια. Πολύ περισσότερο την άγνοια τους δεν την έκαμαν απατηλό σημείο σωτηρίας και ρεζίλεμα.
("Τα Ελληνικά")


 
Να υπάρχεις Ελληνικός δηλώνει τέσσερες τρόπους συμπεριφοράς. Ότι δέχεσαι την αλήθεια που έρχεται μέσα από τη φύση· όχι την αλήθεια που φτιάχνει το μυαλό των ανθρώπων. Ότι ζεις σύμφωνα με την ηθική της γνώσης· όχι με την ηθική της δεισιδαιμονίας και των προλήψεων. Ότι αποθεώνεις την εμορφιά· γιατί η εμορφιά είναι δυνατή σαν το νου σου και φθαρτή σαν τη σάρκα σου. Και κυρίως αυτό: ότι αγαπάς τον άνθρωπο. Πως αλλιώς! Ο άνθρωπος είναι το πιο τραγικό πλάσμα μέσα στο σύμπαν.
("Τα Ελληνικά")



Όλη η φάμπουλα της νέκυιας, η φήμη δηλαδή, η ιστορία, ο μύθος, η κωμωδία, η τραγωδία, είναι μια ποιητική κατασκευή, που πήγασε από την ανάγκη μας να δώσουμε μια αισθητική διέξοδο στον πόνο που νιώθουμε μπροστά στο αδυσώπητο φαινόμενο του θανάτου. Ο φόβος και ο πόνος μπροστά στο θάνατο είναι η αιτία που έπλασε ο άνθρωπος τον κάτω κόσμο και τον Άδη. Και πάντα μέσα στη σφαίρα της ποίησης. Στη σφαίρα της θρησκείας όμως η αιτία αυτής της επινόησης, πέρα από τα φόβο και τον πόνο, εκπορεύτηκε κυρίαρχα από το χυδαίο στοιχείο της ανθρώπινης φύσης. Και τέτοιο ονομάζω την ημιμάθεια, τον εγωισμό, και την ανανδρία. Όλα τούτα περιεντυμένα με μια πανούργα υποκρισία, που έδωκε το στίγμα και το χρίσμα της ψευτιάς μέσα στο παγκόσμιο καθεστώς και στις ανθρώπινες κοινωνίες. Όμως το γεγονός του θανάτου είναι για τον καθένα από μας το ατομικό όριο του απόλυτου. Είναι ο βαθμός μείον 273 όχι στην κλίμακα της θερμότητας, αλλά στην κλίμακα του ανθρωπολογικού Μηδέν. Από τη στιγμή που θα πεθάνω περιέρχομαι αστραπιαία στην ίδια κατάσταση, που βρίσκεται εκείνος που δεν εγεννήθηκε ποτές... Αφού δεν υπάρχει ο κάτω κόσμος, κι αφού κανείς δεν επάτησε τον Άδη, ποιο μεράκι έσπρωξε τους ποιητές να πλάσουνε τις νέκυιες; Θα σου το ειπώ. Το ταξίδι που κάμανε οι πέντε μεγιστάνες της ποίησης, το κάμανε ζωντανοί. Και στον απάνω κόσμο. Αυτός ήταν ο τρόπος να μελετήσουν τον ιδικό τους θάνατο σε όλη τη διάρκεια της ζωής τους. Νέκυια σημαίνει να ζήσεις ζωντανός σε όλη τη ζωή σου τη γνώση και τη λύπη του θανάτου σου εδώ στον απάνω κόσμο. Νέκυια σημαίνει να στοχαστείς και να ζήσεις τη ζωή σου όχι μισή αλλά ολόκληρη. Με την απλή, δηλαδή, και τη βέβαιη γνώση ότι ενώ υπάρχεις ταυτόχρονα δεν υπάρχεις. Ότι ενώ ζεις αυτό που είσαι, δηλαδή το ζωντανός του σήμερα, ταυτόχρονα ζεις κι αυτό που δεν είσαι, δηλαδή το νεκρός του αύριο. Η ζωή σου στην ουσία της είναι η δυνατότητα και η δικαιοδοσία της φαντασίας σου. Όχι άλλο. Νέκυια σημαίνει ότι τα «ἐνεργείᾳ» σου, δηλαδή αυτό που είσαι τώρα που ζεις, τρέφεται και αυξαίνεται από το «δυνάμει» σου, δηλαδή από αυτό που θα γίνεις, όταν δε θα ζεις. Στην αντίθετη περίπτωση αφαιρείς από το προσωρινό του ζωντανού το μόνιμο του πεθαμένου. Ποιος είσαι στο κατακάρδι και στη βάση σου όμως, εάν διαλέξεις το ελάχιστο που έχεις απορρίξει από μέσα του το πλείστο; Νέκυια σημαίνει ότι κερνάς στο ποτήρι σου το γλεύκος της ύπαρξης και το γλεύκος της ανυπαρξίας σου, και πίνεις ύστερα στη σωστή αναλογία το κρασί της ζωής. Ήσυχα, και χωρίς αυταπάτες.
("Γκέμμα")



Ξέρεις πόση απόσταση υπάρχει ανάμεσα σ’ εκείνον που τιμά τη φυσική γνώση πως όταν πεθάνει θα χαθεί, όπως χάνεται το φύλλο του δέντρου, που λέει ο Όμηρος, και ανάμεσα σ’ εκείνον που τον έμαθαν να πιστεύει πως όταν πεθάνει, θα μεταναστέψει σε κάποια υπερουράνια Αμερική; Υπάρχει τόση απόσταση, όση απόσταση υπάρχει ανάμεσα στο χαλίκι και στο διαμάντι των Ρομανόφ. Υπάρχει τόση διαφορά ουσίας και ποιότητας, όση διαφορά υπάρχει ανάμεσα σ ̓ έναν κανίβαλο μάγο της φυλής των Παπούας και στο Ντίρακ που ανακάλυψε την αντιύλη. Στο πρόβλημα του θανάτου, που για τον άνθρωπο είναι το πρόβλημα των προβλημάτων, και για τη φιλοσοφία ο μόνος δρόμος που οδηγεί στη γνήσια έρευνα και στην αληθινή γνώση για τη φύση και τη μοίρα του ανθρώπου**, όπως ισχυρίζεται ο Πλάτων, οι Έλληνες δεν καταδέχτηκαν να κοροϊδέψουν τον εαυτό τους. Αρνηθήκανε να αυτοεξευτελιστούν. Και αφού δεν τον κορόιδεψαν εδώ, στον κίνδυνο και στον αγώνα τον έσχατο, είναι αυτονόητο πως δεν τον κορόιδευαν και σε τίποτα άλλο. Κυνήγησαν τον πάνθηρα δηλαδή, και θα κιότευαν μπροστά στους ψύλλους;
("Τα Ελληνικά")



Να σέβεσαι ένα δέντρο περισσότερο από ένα βιβλίο. Ακόμη και όταν το τελευταίο είναι οι Ωδές του Κάλβου. Κι αν δεις ένα μικρό μυρμήγκι να τραβάει στη δουλειά του, είναι χρήσιμο να συλλογιστείς ότι το έργο που κάνει δεν είναι μικρότερο από μια σπουδαία αγόρευση του μεγάλου Βενιζέλου στη Βουλή.
("Homo Educandus")


Κάθε φορά που ερωτεύουνται δύο άνθρωποι, γεννιέται το σύμπαν. Ή, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που ερωτεύουνται δύο άνθρωποι γεννιέται ένας αστέρας με όλους τους πρωτοπλανήτες του. Και κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος, πεθαίνει το σύμπαν. Ή, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος στη γη, στον ουρανό εκρήγνυται ένας αστέρας supernova. Έτσι, από την άποψη της ουσίας ο έρωτας και ο θάνατος δεν είναι απλώς στοιχεία υποβάθρου. Δεν είναι δύο απλές καταθέσεις της ενόργανης ζωής. Πιο πλατιά, και πιο μακρυά, και πιο βαθιά, ο έρωτας και ο θάνατος είναι δύο πανεπίσκοποι νόμοι ανάμεσα στους οποίους ξεδιπλώνεται η διαλεκτική του σύμπαντος. Το δραστικό προτσές δηλαδή ολόκληρης της ανόργανης και της ενόργανης ύλης. Είναι το Α και το Ω του σύμπαντος κόσμου και του σύμπαντος θεού. Είναι το είναι και το μηδέν του όντος. Τα δύο μισά και αδελφά συστατικά του. Έξω από τον έρωτα και το θάνατο πρωταρχικό δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Αλλά ούτε είναι και νοητό να υπάρχει. Τα ενενήντα δύο στοιχεία της ύλης εγίνανε, για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο. Και οι τέσσερες θεμελιώδεις δυνάμεις της φύσης, ηλεκτρομαγνητική ασθενής ισχυρή βαρυτική, λειτουργούν για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο. Όλα τα όντα, τα φαινόμενα, και οι δράσεις του κόσμου είναι εκφράσεις, σαρκώσεις, μερικότητες, συντελεσμοί, εντελέχειες του έρωτα και του θανάτου. Γι' αυτό ο έρωτας και ο θάνατος είναι αδελφοί και ομοιότητες, είναι συμπληρώματα, και οι δύο όψεις του ίδιου προσώπου. Είναι ο έμορφος Ενδυμίων, ας πούμε. Που άλλοτε ξύπνιος ακκουμπάει το κεφάλι του τρυφερά στα στήθη της Σελήνης και την κοιτάει στα μάτια. Και άλλοτε κοιμάται τον ύπνο του νεκρού κάτω από το απέραντα αμίλητο βλέμμα της. Με τρεις μόνο καταδηλώσεις, αλλά επιφανείς και ελληνικές, θα θυμίσω ότι ο έρωτας και ο θάνατος είναι το ίδιο πράγμα.
Πρώτο το φραγμένο 15 του Ηράκλειτου. "Ἄδης καί Διόνυσος ἓν καί ωυτό."
Δεύτερος ο στίχος του Σολωμού. "Μόλις ειν’ έτσι δυνατός ο έρωτας κι ο χάρος."
Τρίτος ο λαμπερός δημοτικός μας δεκαπεντασύλλαβος. "Τι έρωτας, τι θάνατος, δεν έχεις να διαλέξεις".»
("Γκέμμα")



Η καθοριστική επίδραση του θανάτου στη δομή της ανθρώπινης πράξης φανερώνει τη σπουδαιότητα, που έχει το πρόβλημα σε σχέση με τη ζωή. Τη γνησιότητα ή μη της ζωής προσδιορίζει η παράλληλη συνοδεία της μνήμης ή της λήθης του θανάτου. Αγρυπνία θανάτου σημαίνει κατάσταση εξόδου από τον ύπνο της ζωής. Ό,τι φαίνεται σαν υπόθεση των πεθαμένων αποτελεί το ανεπιτέλεστο χρέος των ζωντανών. Η μέριμνα θανάτου καταργεί την ακηδία της ζωής, στο βαθμό που η αμεριμνησία θανάτου οικονομεί και κατασκευάζει την κηδεία της. Ο ολοφυρμός των ζωντανών μπροστά σ’ ένα νεκρό εκφράζει την οδυνηρή τους γνώση για την απουσία της ζωής από το πτώμα, στο βαθμό που εκφράζει την οδυνηρή του άγνοια για την παρουσία θανάτου στον ίδιο τον εαυτό τους. Η αναγνώριση ή η αγνόηση του θανάτου καταντά να συμπίπτει αντίστοιχα με την αναγνώριση ή την αγνόηση της ζωής. Το παράλογο συμπέρασμα, ότι ο θάνατος είναι της ζωής η ζωή, φαίνεται αναπότρεπτο.
("Έξυπνον ενύπνιον")



Οι θρησκείες είναι η ομαδική παράκρουση των λαών να πιστεύουν και να καταθέτουν στο θεμέλιο της ζωής τους υλικά πνεύματος που δεν έχουν καμία σχέση με τη φύση και την αλήθεια. Όχι πως αποκλείεται η ιδέα του υπέρτατου όντος, που σχεδίασε, εκίνησε, και οικονομεί το σύμπαν και την πορεία του. Αυτός που θα 'λεγε κάτι τέτοιο είναι τόσο απλοϊκός όσο και ο αντίπαλός του. Ακόμη και η τυχαιότητα αν είναι ο δημιουργός του σύμπαντος, δεν παύει να 'χει όλα τα διάσημα και τις περγαμηνές ενός συμπαντικού θεού. Εκείνο όμως που αποκλείεται είναι το δεδομένο πως αυτό το υπέρτατο όν έχει κάποια σχέση με τις θρησκείες. Αντίθετα, οι θρησκείες είναι οι τρόποι συμπεριφοράς του ανθρώπου, που παραποιούν το υπέρτατο ον, το στρεβλώνουν, το εκφυλίζουν, το αρνούνται. Κυρίως όμως το καπηλεύουνται, και το ρευστοποιούν σε δεκάρες. Βασικά οι θρησκείες είναι εμπορεία φοινικικά στις Λαύρες και στις Στοές του σώματος των ανθρώπων, όταν το υγιές μυαλό γίνεται άρρωστη ψυχή. Βούδας, Γιαχβέ, Μωάμεθ, Λούθηρος, Λάο- τσε, πάπας έχουν τόση σχέση με την ευκλείδεια γεωμετρία ή με τη θεωρία της Μεγάλης Σύνθλιψης, όση σχέση έχει ο ήλιος του Αούστερλιτς με την Καλλιστώ του Δία. Είτε τη βλέπουμε σαν ερωμένη θεού, είτε τη βλέπουμε σα δορυφόρο πλανήτη. Ο τέταρτος κίνδυνος είναι και ο πρώτος. Γιατί είναι ασύγκριτα πιο απειλητικός από τους άλλους τρεις (δημογραφικός, οικολογικός, πυρηνικός). Και αυτό με την έννοια ότι οι θρησκείες έχουν καταθέσει τη θεμέλια πέτρα, που πάνω της χτίζεται η ζωή του ανθρώπου σαν δύναμη μαζική και από κάποιο σημείο και πέρα ανεξέλεγκτη. Ο κίνδυνος της θρησκείας, δηλαδή, είναι το εκτροφείο και των τριών άλλων κινδύνων. Του δημογραφικού, του οικολογικού και του πυρηνικού. Γιατί η θρησκεία με την κυρίαρχη δράση της στην ιστορία έκαμε, ώστε σήμερα σάπισε η αντίληψη και η γνώμη του ανθρώπου για τη ζωή. Αν καταλάβουμε σε τι βαθιά επίπεδα δουλεύει, θα μας κυριέψει ο πανικός τρόμος. Είναι τυχαίο νομίζεις πως το πρώτο πράγμα που βλέπει το νήπιο με τρόμο είναι ο ιερέας, όταν πάνω από το κεφαλάκι του αγωνίζεται να το πνίξει στην κολυμπήθρα της βάφτισης; Ή είναι τυχαίο πως το τελευταίο πράμα που κατευοδώνει τον άνθρωπο στη λησμονιά, μάταιο κουφάρι πια και τεντωμένο, είναι η φτυαριά το χώμα που φτυαρίζει απάνω του ο ιερέας; Όχι, δεν είναι καθόλου τυχαίο. Λαβαίνουμε, λοιπόν, πραγματική την υπόθεση ότι η θρησκευτική πέτρα που πάνω της χτίζεται το Α και το Ω της ζωής των ανθρώπων σαν μάζας δεν είναι στερεή. Ότι δεν είναι καν πέτρα. Τότε στο οικοδόμημα του πολιτισμού βλέπω εκείνο το ξενοδοχείο στο Λουτράκι, το χωρίς οπλισμό και στατική πληρότητα, που ο σεισμός που φέρανε οι Αλκυονίδες Πέτρες στα 1981 το κατάχωσε στη γης. Apollo Hotel το λέγανε θαρρώ.
("Τα Ελληνικά")



Λέμε, για παράδειγμα, Κάννες ίσον ο ανόητος ύπατος Τερέντιος Ουάρρων. Στάλινγκραντ ίσον ο τραγικός στρατάρχης φον Πάουλους και ο Γκαίρινγκ που τον πήρε στο λαιμό του. Για προσπάθησε όμως να ιδείς έναν-έναν τους πενήντα χιλιάδες ρωμαίους λεγεωνάριους και ιππείς που έπεσαν στις Κάννες, ή τους ενενήντα χιλιάδες στρατιώτες που πάγωσαν στο Στάλινγκραντ; Και που ο καθένας τους σαν ύπαρξη βαραίνει όσο ο Ουάρρων και ο φον Πάουλους! Και κατά προέκταση, για προσπάθησε να αντικρύσεις όλους τους ανθρώπους της γης που έχουν πεθάνει από την εποχή των τελευταίων παγετώνων μέχρι σήμερα; Και βέβαια που θα παγώσει το αίμα σου, σαν του Δάντη. Όταν, λοιπόν, κάτω από την πίεση της μέριμνας ζούμε σε αυτή την οντολογική λήθη, είμαστε στην ουσία πεθαμένοι και ανύπαρκτοι. Όπως ουσιαστικά είμαστε ανύπαρκτοι ο κάθε έλληνας για τους κατοίκους της Γουατεμάλας. Και για να το ειπώ αντίστροφα. Σε ρωτώ, αναγνώστη μου, ποιόνε ξεύρεις από τα είκοσι εκατομμύρια της Πόλης του Μεξικού; Ποιόνε ξεύρεις από τη χώρα του Πακιστάν με τα εκατόν δέκα εκατομμύριά της; Κ α ν έ ν α ν. Έξω από τις πέντε δέκα εκατοντάδες ανθρώπους που γνωρίζουμε και μας γνωρίζουν, ο καθένας από μας για τους άλλους κι ο καθένας από τους άλλους για μας είναι ο κανένας. Και ταχιά θα λείψουν κι αυτές οι πέντε δέκα εκατοντάδες. Λίγο ακόμη και θα τα ξεχάσεις όλα. Λίγο ακόμη και θα σε ξεχάσουν όλα, που έλεγε ο Μάρκος Αυρήλιος.
Ο Μαρτίνος Χάιντεγγερ, ο δάσκαλος του Σάρτρ, ο πιο γνήσιος από τους πέντε φιλοσόφους της Φιλοσοφίας της Υπαρξης, είναι ο κατεξοχήν φιλόσοφος που είδε τους ανθρώπους στη σχέση τους με τη μέριμνα. Και με βάση τη σχέση του κάθε ανθρώπου με τη μέριμνα, τους διαιρεί σε δύο κατηγορίες. Η μια κατηγορία είναι οι Πλείστοι. Είναι αυτοί που τους έχει απορροφήσει η μέριμνα. Την κατηγορία αυτή ο Χάιντεγγερ την ονομάζει «Ο δημώδης υποστασιακός τύπος», ή το Man. Η λέξη man στη γερμανική γλώσσα είναι αόριστη αντωνυμία και σημαίνει τις, κάποιος. Η δεύτερη κατηγορία είναι οι Ελάχιστοι. Ποσοστό ένας στους μύριους ή ένας στις εκατό μυριάδες. Είναι εκείνοι που ο καημός και το μεράκι τους για τον άνθρωπο και τη μοίρα του τους απορροφά σε τέτοιο βαθμό, ώστε αντιστρέφοντας το σχήμα ζουν έξω από τη μέριμνα και την οντολογική λήθη. Ζουν, δηλαδή, μέσα στην αλήθεια της ύπαρξης. Ετούτοι, οι δεύτεροι, ζουν και τους δέρνει μια τρέλα ιερή. Βασανίζουνται, υποφέρνουν, αγωνιούν. Βοούν μόνοι τους στην ερημία, στα άγρια μεσάνυχτα, στις απόγκρεμνες σπηλιές του «τι είναι;» και στις κώχες του «τι πρέπει;» Είναι η φυσική σχιζοφρένεια της μεγαλοφυίας. Οι περισσότεροι μένουν έξω από την ευδοκίμηση και την πρόοδο, όπως την εννοεί ο πολύς κόσμος. Άλλοι τρελαίνουνται, άλλοι αυτοκτονούν, άλλοι κόβουν το αυτί τους σαν το Βαν Γκογκ, που πέθανε στα τριάντα εφτά του από «πυρετό ύπαρξης». Αυτή τη δεύτερη κατηγορία ο Χάιντεγγερ την ονομάζει «Η με αυθεντικό τρόπο εννοούμενη ύπαρξη», ή η Existenz. Η πρώτη κατηγορία, το man που σημαίνει κάποιος, σημαίνει και κανείς. Λέμε λ.χ. την πρόταση: ημπορεί να ειπεί κάποιος ότι η ζωή είναι έμορφη. Αλλά την ίδια πρόταση τη λέμε κι έτσι: ημπορεί να ειπεί κανείς ότι η ζωή είναι έμορφη. Επομένως το man, το κάποιος του Χάιντεγγερ, είναι και το κ α ν έ ν α ς. Αυτή είναι η έννοια ότι ζούμε στην οντολογική λήθη, ότι ζούμε αλλά δεν υπάρχουμε. Ότι είμαστε ο κ α ν έ ν α ς. Φιλοσοφικά, τη θεώρηση της ζωής μας από τη σκοπιά του ένας ή του κανένας, του τις ή του οὖτις, μας την έδωκε με τρόπο ακραία αδρό και λακωνίζοντα ο Πίνδαρος στον όγδοο Πυθιόνικο. Εκεί, αυτός ο πρίγκιπας ανάμεσα στους εννέα επιφανείς έλληνες λυρικούς, σε μια στιγμή του υψηλή λέει, ἐπάμεροι: τί δέ τις; τί δ' οὔ τις; σκιᾶς ὄναρ ἄνθρωπος. Δηλαδή: είμαστε της στιγμής· τι είναι, τι δεν είναι κανείς; ο άνθρωπος είναι ίσκιος ονείρου.
("Γκέμμα"
)



Κάθε φορά που θα πετύχουμε το στόχο που έχουμε, αμέσως έχει εμφανισθεί στον ορίζοντα καινούργιος. Η ζωή μας είναι μια παραπομπή σε συνεχώς εμφανιζόμενους στόχους, κατά το ακόλουθο σχήμα. Πρώτο επίπεδο. Να τελειώσω το Λύκειο• να πετύχω στις πανελλήνιες• να λάβω το πτυχίο• να βρω δουλειά• να παντρευτώ• να γεννήσω ένα ή δύο παιδιά• να χτίσω σπίτι• ν’ αγοράσω αυτοκίνητο• να κάνω διακοπές στη Σιθωνία. Δεύτερο επίπεδο. Να χτίσω και εξοχικό• να βελτιώσω τους τροχούς μου από τη Φάου-Βε στη Μπι-Εμ-Τάμπλιγιου• να κάνω διακοπές στην Καζαμπλάνκα• να γραφτώ και στους μασόνους. Τρίτο επίπεδο. Ν' αποχτήσω κοινωνική επιφάνεια• να δημοσιογραφήσω στον κίτρινο τύπο• να ιδούν ο κόσμος τη μουσούδα μου και στο τελεβίζιο, να θαγμάξουν• να διασκεδάσω στο καμπαρέ του Παρισιού «Λατινικός Παράδεισος». Τέταρτο επίπεδο. Εδώ οι γεύσεις είναι ντελικάτες, οι επιδόσεις ανώτερες, και η τεχνολογία προηγμένη. Να διχτυωθώ σε διασυνδέσεις διεθνείς• να γίνω μέλος της Ακαδημίας των αθάνατων κρανίων, της ζωντανής κοκαλίστρας αλλιώς• νά ‘χω οδηγό στη λιμουζίνα μου• νά ‘χω και τη φρουρά μου από γορίλλες και χωροφυλάκους• να δοκιμάσω και τη λεγόμενη «δημιουργική μοιχεία», μέσω ειδικών πολυτελών γραφείων. Τον περίφημο Schöpferischen Ehebruch, που λένε οι γερμανοί. Μ' ένα λόγο, οι συνεχώς εμφανιζόμενοι νέοι στόχοι κάνουν τη ζωή μας κάπως όμοια με την Ανάβαση των Μυρίων από τις Σάρδεις στα Κούναξα, και από τα Κούναξα στο «θάλαττα θάλαττα» του Ξενοφώντα. Κάθε στόχος στην πορεία μας είναι κι ένας σταθμός. Και η απόσταση ανάμεσα στους σταθμούς μετριέται με παρασάγγες. Τριάντα στάδια ο καθένας. Ήγουν χιλιόμετρα πέντε κόμμα τέσσερα. Έρχεται, λοιπόν, μια ωραία πρωία στις δυσμές του βίου μας, κι έχουμε θέσει ακόμη ένα σκοπό. Όμως ο σκοπός αυτός βρίσκεται στην αντίπερα όχθη. Γκρεμιζόμαστε απότομα μέσα στον άπατο χάνδακα του θανάτου μας, κι έχουμε καρφωμένα τα μάτια μας αντίκρα. Τι τύφλωση! Πεθαίνουμε, δηλαδή, χωρίς να καταλάβουμε ότι πεθάναμε. Όπως ακριβώς εζήσαμε, χωρίς να υπάρξουμε. (Ζει το ζώο, υπάρχει ο άνθρωπος). Μ' ερωτάς πώς έζησα χωρίς να υπάρξω; Μα είναι απλό. Γιατί στην προσπάθεια και στον αγώνα μου να πετύχω όλους τους στόχους που συνεχώς έθετα, ήμουν τόσο απορροφημένος από τη φροντίδα τους, ώστε δεν είχα μάτια για τίποτα βαθύτερο. Και αυτό είναι το νόημα των λόγων που είπε ο Κρόνος στη Μέριμνα: «Κι εσύ, Μέριμνα, θα τον κατέχεις και θα τον δυναστεύεις όσο ζει». Αλλά εδώ ακριβώς είναι το στίγμα και η στιγμή, που εμφανίζεται το σύμπτωμα του υποστασιακού μας καρκίνου. Κοιτάζει ο στοχαστής γιατρός την ακτινογραφία του πνευματικού μας θώρακα, και με μια μελαγχολική ηρεμία ψιθυρίζει σιγά: - Μωρέ μπράβο σου! Που το ‘κονόμησες ετούτο το παράσημο; Κι είσαι μόλις δεκαοχτώ χρονώ! Η παραβολή σημαίνει: Απορροφημένοι από τους στόχους και τη μέριμνα να τους πετύχουμε, λησμονούμε πως η ζωή μας είναι και κάτι άλλο. Κάτι περισσότερο από μια κίνηση μπίλιας σε λεία επιφάνεια. Και μη νομίζεις ότι, αν πας στην Επίδαυρο να ιδείς Αισχύλο, ή αν ακούς τα βράδια μουσική δωματίου, κυλάς έξω από αυτή τη λεία επιφάνεια.
Η μέριμνα δε μας αφήνει να σκεφθούμε πάνω σε κάποια ερωτήματα ουσίας και βάσης: Ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε, για πού τραβάμε; Γιατί πεθαίνουμε; Τι θα γίνουμε όταν πεθάνουμε; Ποιος όρισε τέτοια τη φύση και τη μοίρα της ζωή μας; Και τι λογής είναι αυτός που την όρισε τέτοια; Γιατί υπάρχει το φυσικό κακό και το ηθικό κακό; Το malum physicum και το malum morale, που λένε; Πώς ημπορούμε να βοηθήσουμε αποτελεσματικά τον άνθρωπο με βάση τη γνώση, και όχι με βάση την ψευτιά και το δόλο των παπάδων; Μήπως η ζωή μας γίνεται να γίνει αλλιώτικη; Και τι πρέπει να κάνουμε για να πετύχουμε αυτό το έργο της ανάγκης; Αυτά τα βαθύτερα προβλήματα τα βλέπουμε όλοι και τα βρίσκουμε απλά. Όπως βλέπουμε συνηθισμένη την κορυφή του Έβερεστ με μάτι τόσο αυτονόητο. Για δοκίμασε όμως, παλικαρά μου, να την ανεβείς! Και αυτό είναι το κακό. Η δυσκολία τους μας σπρώχνει να τα προσπερνάμε. Ή να τα λύνουμε με μια μονοκοντυλιά. Εννοώ ότι υιοθετούμε αμέσως και αβασάνιστα τις ακαταμέτρητα γελοίες παραστάσεις που φυτεύουν μέσα μας οι θρησκείες. Και ο δόλος τους βέβαια. Συμπέρασμα. Η αδιάκοπη μέριμνα να πραγματώσουμε τους στόχους που θέτουμε, σκεπάζει τη ζωή μας έτσι, ώστε όλα τα βαθύτερά της να βυθίζουνται στο σκότος. Μπαίνουμε σ' ένα είδος οντολογικής ομίχλης, που κρύβει το τοπίο της ύπαρξης μας. Και να ζεις μες στη λήθη σημαίνει ότι δε ζεις στην αλήθεια. Τι είναι η αλήθεια; Είναι εκείνο που βλέπεις και ζεις, όταν αναδυθείς από τη λήθη. Το α- είναι στερητικό. Η αλήθεια είναι το έξω από τη λήθη, που μέσα της μας βυθίζει συνέχεια η μέριμνα να πραγματώσουμε τους στόχους μας. Ζώντας μέσα στην οντολογική λήθη ζούμε σαν πεθαμένοι. Τούτη τη ζοφερή πραγματικότητα οι ποιητές την ιστόρησαν ανάγλυφα και ζαλιστικά. Θυμηθείτε τον Έλιοτ της Έρημης Χώρας. Κάθεται σ' ένα γιοφύρι του Τάμεση, παρατηρεί όλους αυτούς που τρέχουν στη δουλειά τους με τη φροντίδα της, και βλέπει νεκρούς να περπατάνε. Για την Αθήνα μας, λ.χ., με το ανάλογο μάτι θά ‘βλεπες στην οδό Πανεπιστημίου μέρα νύχτα στρατιές από κυλιόμενα φέρετρα.
("Γκέμμα")



Είναι μεγάλη ιστορία να πιαστώ να σε πείσω, ότι οι νεοέλληνες από τους αρχαίους έχουμε μόνο το τομάρι που κρέμεται στο τσιγκέλι του σφαγέα. Θέλει κότσια το πράμα. Θέλει καιρό και κόπο. Θέλει σκύψιμο μέσα μας, και σκάψιμο βαθύ. Και κυρίως αυτό: θέλει το μεγάλο πόνο. Θα σε καλέσω όμως σ’ έναν απλό περίπατο. Θα κάνουμε ένα πείραμα, που λένε οι φυσικοί. Για νά ‘χουμε αποτέλεσμα έμπεδο. Και η γνώση που θα κερδίσουμε νά ‘ναι σίγουρη. Θα επιχειρήσουμε μια στατιστική έρευνα. Θα διατρέξουμε τη χώρα απ’ άκρη σ’ άκρη. Από το χωριό Πυρσόγιαννη της Ηπείρου ως την επαρχία Βιάνου της Κρήτης. Από τη Νίψα και τις Σάππες της Θράκης ως το Παραλίμνι της Κύπρου, κι ως την άκρη το Ταίναρο. Θα ρωτήσουμε νεοέλληνες απ’ όλες τις τάξεις και όλα τα επίπεδα. Γυναίκες και άντρες, γερόντους και παιδιά, αγράμματους και επιστήμονες, φτωχούς και πλούσιους, ακοινώνητους και αριστοκράτες, πουτάνες και καλόγριες, ξωχάρηδες και αστούς, φιλέρημους και χαροκόπους. Για νά ‘ναι το δείγμα μας ευρύ και πλήρες, που λένε οι γραφειοκράτες. Όλα ετούτα τα αθώα και ανυποψίαστα πλήθη θα τα ρωτήσουμε δυό τρεις ερωτήσεις από το Ελληνικό, κι άλλες τόσες από το Εβραίικο. Στο Ελληνικό λοιπόν. Να μας ειπούν τι γνωρίζουν για την αρχαία Ελλάδα. Ζητούμε μια γνώση σοβαρή και υποψιασμένη. Όχι φολκλόρ και γραφικότητες. Γιατί γνώση της Ελλάδας είναι εκείνο που ξέρουμε να το ζούμε κιόλας. Όχι δηλαδή ο Ηρακλής μωρό έπνιξε τα φίδια• ότι ο Αρχιμήδης εχάραζε κύκλους στην άμμο• ούτε τᾶν ἢ ἐπί τᾶς, μέτρον ἂριστον, ο Μινώταυρος στην Κρήτη και το πιθάρι του Διογένη• ούτε αν ξέρουν πως η ψωλή του Δία εγίνηκε κεραυνός και χτύπησε τους σχιστούς λειμώνες της Ολυμπιάδας, για να γεννήσει στο Φίλιππο τον Αλέξανδρο. Τέτοια γνώση της κλασικής Ελλάδας θά ‘τανε τουρισμός στην Τυνησία. Η φουστανέλα και το κόκκινο φέσι στη Μελβούρνη και στην Πέμπτη Λεωφόρο κατά τις εθνικές γιορτές. Θα ζητήσουμε γνώση ουσίας. Να μας ειπούνε, δηλαδή, αν έχουνε ακουστά τα ονόματα Εμπεδοκλής, Αναξίμανδρος, Αριστόξενος ο Ταραντίνος, Διογένης Λαέρτιος, Αγελάδας, Λεύκιππος, Πυθαγόρας ο Ρηγίνος, Πυθέας, που στον καιρό μας αντίστοιχα σημαίνουν Αϊνστάιν, Δαρβίνος, Μπετόβεν, Έγελος, Μιχαήλ Άγγελος, Μαξ Πλανκ, Ροντέν, Κολόμβος. Να μας μιλήσουν για κάποιους όρους σειράς και βάσης, όπως «σφαίρος» στον Εμπεδοκλή, «κενό» στο Δημόκριτο, «εκπύρωση» στον Ηράκλειτο, «μηδέν» στον Παρμενίδη, «κατηγορία» στον Αριστοτέλη, «τόνος» στους Στωικούς. Να μας ειπούν οι κάθε λογής έλληνες επιστήμονες τι τους λέει η λέξη «ψυχρᾷ φλογί» στον Πίνδαρο, «μεταβάλλον ἀναπαύεται» στον Ηράκλειτο, «δακρυόεν γελάσασα» στον Όμηρο, «χαλεπῶς μετεχείρισαν» στο Θουκυδίδη. Να μας ειπούνε, πόσοι φιλόλογοι, έξω από τα σχολικά κολυβογράμματα, έχουν διαβάσει στο πρωτότυπο τρεις διαλόγους του Πλάτωνα, δύο Νεμεόνικους του Πινδάρου, την Ωδή στην αρετή του Αριστοτέλη, έναν Ομηρικό Ύμνο. (Και αυτό δεν είναι ραψωδία). Και για να μας πιάσει τεταρταίος και καλπάζουσα, να μας ειπεί ποιος γνωρίζει και διδάσκει από τους ειδικούς προφεσσόρους στα πανεπιστήμια ότι οι τρεις τραγικοί ποιητές μας στη βάση τους είναι φυσικοί επιστήμονες• ότι στη διάλεξή του για την αρετή ο Πλάτων έκαμε στους ακροατές του ένα μάθημα γεωμετρίας• ότι η Ακρόπολη των Αθηνών είναι δωρικό, και όχι ιωνικό καλλιτέχνημα• ότι η διδασκαλία τραγωδίας στο θέατρο ήταν κήρυγμα από άμβωνος• ότι η θρησκεία των ελλήνων ήταν αισθητική προσέγγιση των φυσικών φαινομένων. Δε νομίζω, αναγνώστη μου, ότι σε όλα αυτά τα επίπεδα η έρευνά μας θα δώσει ποσοστά γνώσης και κατοχής σε βάθος του κλασικού κόσμου από τους νεοέλληνες που να υπερβαίνουν τους δύο στους χίλιους. Τι φωνάζουμε τότε, και φουσκώνουμε, και χτυπάμε το κούτελο στο μάρμαρο ότι είμαστε έλληνες; Για το θεό δηλαδή. Παράκρουση και παραφροσύνη.
Από το Ελληνικό ερχόμαστε στο Εβραίικο. Ερωτάμε το ίδιο στατιστικό δείγμα, το ευρύ και το πλήρες, αν έχουν ακουστά τα ονόματα Μωυσής, Αβραάμ, Ησαΐας, Ηλίας με το άρμα, Νώε, Βαφτιστής, Εύα η πρωτόπλαστη, Ιώβ, ο Δανιήλ στο λάκκο, η Σάρα που γέννησε με εξωσωματική. Και όχι μόνο τα ονόματα, αλλά και τις πράξεις ή τις αξίες που εκφράζουν αυτά τα ονόματα. Υπάρχει γριά στην επικράτεια που να μην τους ξεύρει τούτους τους εβραίους; Δεν υπάρχει ούτε γριά, ούτε ορνιθοκλόπος στις Σποράδες, ούτε κλεφτογιδάς στην Κρήτη. Εδώ τα ποσοστά αντιστρέφουνται. Στους χίλιους νεοέλληνες τα ναι γίνουνται εννιακόσια τόσα, και τα όχι δύο. Και δεν ξεύρουν μόνο τα ονόματα, αλλά είναι έτοιμοι να σου κάνουν αναλύσεις στην ουνιβερσιτά και στην ακαντέμια για τις ηθικές και άλλες αξίες που εκφράζει το κάθε όνομα. Το ίδιο συμβαίνει και για φράσεις όπως «Προς Κολασσαεῖς», «Προς Κορινθίους», «Ἐκ τοῦ κατά Λουκᾶν». Εδώ μάλιστα μεγάλος αριθμός νεοελλήνων ξέρει απόξω ολόκληρα χωρία και περικοπές. Το ίδιο συμβαίνει, αν τους ειπείς για τόπους όπως Ιορδάνης, Γαλιλαία, Γεσθημανή (sic), Όρος Σινά, Καπερναούμ, Τιβεριάς. Αν όμως τους ειπείς για Βάσσες ή Φιγαλία, για Αργινούσες ή Πλημμύριον, για Περίπατο ή Κήπο (περιπατητικοί, επικούρειοι), σου απαντούν, όπως ο Μακρυγιάννης. Όταν είδε το Σκούρτη και τους άλλους ναυάρχους στα όρη να οδηγούν σε μάχη τους στρατιώτες του Νικηταρά με ναυτικά παραγγέλματα: - Τι όρτζα, πότζα, και γαμώ το καυλί του μας λέει ο κερατάς;
("Γκέμμα")
 




Λαβαίνουμε σαν αρχή του μίτου την υπόθεση ότι ο αιώνας του σύμπαντος αισθητοποιεί την κίνησή του απάνω στη διαδοχική ταλάντωση που ενεργεί το φαινόμενο του αφανισμού και της ξαναδημιουργίας. Τότε αναγκαία θα δεχθούμε ότι το σημείο που σχεδόν συναγγίζεται η ανθρώπινη ύπαρξη με έναν από τους βαθύτερους νόμους της φύσης είναι το ενικό γεγονός του έρωτα και του θανάτου.
(Νυφομανής)


Ο ίμερος (ερωτική λαχτάρα) και ο θάνατος αποτελούν την ενική δυαρχία, που περικοσμεί την ανθρώπινη ζωή, κατά τον τρόπο που η φιλότητα και το νείκος των προσωκρατικών ζωοποιεί το νόημα του κόσμου.  
(Έξυπνον ενύπνιον)

      

ΑΦΥΠΝΙΣΘΕΙΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ!



Υποχρέωσή μας να μην ξεχνάμε τα φρικώδη εγκλήματα που διαπράττωνται εις βάρος του ανθρωπίνου γένους στον σημερινό πολιτισμένο (δήθεν) κόσμο που ζούμε ...γιατί όπου νάναι θα τα δούμε στην πόρτα μας! Το "αγριώτερο ζώο" επί της γης ο "άνθρωπος" βρίσκεται στην φάση της τελικής αναμέτρησης με την ανθρωπότητα..! Η διέξοδος μία και μοναδική, πριν να είναι πολύ αργά... Εμείς, τα κύτταρά της, να επανασυνειδητοποιηθούμε, ως μέρη της ενιαίας ολότητας, γιά να δημιουργήσουμε την "κρίσιμη μάζα" που θα ξεκινήσει την αλυσσιδωτή αντίδραση για έναν "συντονισμό" σε μία άλλη κατεύθυνση...




Τα παραδείγματα πολλά, δείτε ένα... Παιδιά της Συρίας σήμερα...





Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2014

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΟΦΟΙ ΑΠΑΝΤΟΥΝ ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ ΖΩΗ...



ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΟΦΟΙ ΚΑΙ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ Δ. ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΟΥΝ ΝΑ ΔΩΣΟΥΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ ΖΩΗ...


Λέμε απλά: Υπάρχει ζωή μετά θάνατο. Αλλά πιά ζωή; Οι Έλληνες μας είπαν ότι ο άνθρωπος καθώς πεθαίνει εξαφανίζεται, χάνεται... Ο Όμηρος παραδείγματος χάριν, λέει στη Ραψωδία Ζ' της Ιλιάδας, σε μιά στιχομυθία ανάμεσα σε δύο ήρωες, στον Αντίλοχο το γιό του Νέστορα και τον Γλαύκο, έναν Τρώα, που συναντιούνται και βρίσκονται αδερφοποιτοί, τον περίφημο στίχο, "οίη περ φύλλων γενεή, τοίη δε και ανδρών", εμείς οι άνθρωποι δηλαδή είμαστε όμοιοι με τις γενιές των φύλλων. Βλέπεις ένα φύλλο στο δέντρο, μεγαλώνει, πρασινίζει, λάμπει, λαμποκοπάει, έρχεται το φθινόπωρο, μαραγκιάζει, συρρικνώνεται, μαραίνεται, πέφτει, το παίρνει η βροχή και η λάσπη, εξαφανίζεται. Τέτοιοι είμαστε εμείς, οι άνθρωποι. Σαν τις γενιές των φύλλων. Καμία παρηγοριά, φιλοσοφικά. Το ίδιο πράγμα θα μας πει ο Πίνδαρος στον περίφημο όγδοο Πυθιώνικο, που λέει εκείνους τους δύο φοβερούς στίχους: Επάμεροι, εφήμεροι δηλαδή, είμαστε... Τι δε τις; τι δ' ου τις; σκιάς όναρ άνθρωπος. Τι είμαστε; Τι δεν είμαστε; Είμαστε στο βαθμό που δεν είμαστε, αύριο δε θά 'μαστε. Σκιάς όναρ, όνειρο σκιάς είναι ο άνθρωπος, ούτε καν όνειρο, ούτε καν σκιά. Όνειρο σκιάς...
Υπάρχει ζωή όμως μετά θάνατο... Εκείνο που μένει όταν θα πεθάνουμε είναι η καλή μνήμη που αφήνουμε στους ανθρώπους. Είναι, δηλαδή, αυτό που λέμε διαφορετικά στη φιλοσοφία ενδοκοσμική αθανασία... Υπάρχουν άνθρωποι που πεθάνανε και τους ξέρουμε, τους μνημονεύουμε, τους μελετάμε, τους θαυμάζουμε... Ο Παστέρ, ο Φλέμινγκ, χιλιάδες άνθρωποι που προσέφεραν και ευεργέτησαν τον άνθρωπο. Από εδώ άλλωστε ξεκινάει η περίφημη εκείνη φράση του λαού μας που  λέει: τον πλούτον εμίσησαν πολλοί, την δόξαν ουδείς. Και αυτό σημαίνει τον βαθύτερο πόθο που έχει ο άνθρωπος να ζήσει αγαθή η μνήμη του όσο γίνεται... Λέμε Καραϊσκάκης και δακρύζουμε, λέμε Μάρκος Μπότσαρης και δακρύζουμε και αυτή είναι η μνήμη που μένει... Αυτό το παράδειγμα αρχετυπικά μας το δώσανε οι Έλληνες, με την περίφημη ραψωδία της Οδύσσειας, την Κ' , την Κυκλώπεια. Ας θυμηθούμε... Ο Οδυσσέας με τους συντρόφους του βρίσκεται στα στενά. Τον αρπάζει ένας κύκλωπας, τον εγκλωβίζει μέσα σε μιά σπηλιά και αρχίζει μετά εκεί το μεγάλο μακελειό. Τη μιά βραδιά τρώει δύο, την άλλη άλλους δύο, την άλλη άλλους δύο, κοιτάει και ο Οδυσσέας τρέμοντας ... Πού το βρήκαν αυτό το τέρας ; Οπότε τον βλέπει ο Κύκλωπας και του λέει : Εσύ μ' αρέσεις, θα σε φάω τελευταίο. Πώς σε λένε; Λέει ο Οδυσσέας: Ούτιν με κυκλήσκουσι Κύκλωψ. Το όνομά μου είναι κανείς, "ούτις". Όχι κάποιος, κανείς..! "Ούτιν με κυκλήσκουσι τοκίες οι δε εταίροι οι δε φίλοι άλλοι πάντες". Με φωνάζουνε κανένα. Δεν έχει όνομα. Είναι ανυπόστατος... Όταν περνάει τη φοβερή περιπέτεια όμως και επιβάλλεται και νικάει και διασώζεται, κυριαρχεί και εξοντώνει, με τον τρόπο που εξόντωσε τον Κύκλωπα και βγαίνει έξω με τα κριάρια και μπαίνει στο πλοίο, τον άτιμο, λέει, θα του μιλήσω. Ο Κύκλωπας είναι απάνω και σφαδάζει σαν τα χταπόδια, χτυπιέται τυφλός, φωνάζει, στους βράχους. Πάμε Βασιλιά να φύγουμε του λένε οι σύντροφοι, θα πετάξει κανένα βράχο, θα μας βουλιάξει. Όχι, δεν τον κρατάει κανείς τον Οδυσσέα. Και φωνάζει: Έε! Κύκλωψ, άτσαλε και χάχα! Αν σε ρωτήσουνε, ποιός σου έδωσε αυτή την άγρια τυφλωμάρα, ("αεικελίην αλαωτήν" στο πρωτότυπο), να πεις, ο Οδυσσέας, ο γιός του Λαέρτη, ο καστροκαταλήτης ("φάσθαι Οδυσσήα πτολιπόρθιον εξαλαώσαι")!
Ξεκινάει, λοιπόν, ο άνθρωπος σαν ο κανείς, ανυπόστατος, μπαίνει στην περιπέτεια αυτή τη φοβερή, που είναι η περιπέτεια της ζωής για τον καθένα, κι αφού τη νικάει και δημιουργεί, δείχνει ότι δημιουργεί, παίρνει όνομα, γίνεται επώνυμος... Αυτό που μένει, δηλαδή, μετά θάνατον είναι η καλή μας η μνήμη... Και γι'αυτό όλοι αγωνίζονται...

                                        (Από διάλεξη του Δ. Λιαντίνη για την "Φιλοσοφική Θεώρηση του Θανάτου")


Δείτε παρακάτω τα σχετικά βίντεο.





Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2014

ΕΛΛΑΣ-ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ: ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ!



ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ: Η ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ! Ή ΑΛΛΟΙΩΣ ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΑ, ΓΙΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ; ...ΠΑΝΤΩΣ ΟΧΙ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΝΤΑΙ ΤΙΣ ΤΥΧΕΣ ΜΑΣ..!


Το θέατρο του παραλόγου μπροστά στον χειμαζόμενο Ελληνικό λαό... Αποπροσανατολιστικός θόρυβος τεράστιος... Σκοπιμότητες επί σκοπιμοτήτων... Με τρόπο τόσο γελοίο, που μόνο η αίσθηση ότι έχουν να κάνουν με πρόβατα μπορεί να δικαιολογηθεί!
Τελευταία(;) πράξη του μονόπρακτου "ΓΕΛΟΙΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΠΡΟΣ ΑΝΕΓΚΕΦΑΛΟΥΣ ΙΘΑΓΕΝΕΙΣ":
Η "πέτρα του σκανδάλου" Γιώργος Σούκουρης, τον οποίο κατήγγειλε η βουλευτής των ΑΝΕΛ Σταυρούλα Ξουλίδου ότι την προσέγγισε με σκοπό τον χρηματισμό προκειμένου να ψηφίσει Πρόεδρο Δημοκρατίας, παραδέχθηκε σε δηλώσεις του στον ραδιοσταθμό Real ότι μιλούσε με την κ. Ξουλίδου στο facebook και είπε χαρακτηριστικά: «Είχα την ευκαιρία να γνωρίσω μέσω facebook την κ. Ξουλίδου. Το μόνο που της είπα είναι πως ό,τι και να κάνετε οι 180 θα βγούνε διότι το θέλει η Μέρκελ. Ποτέ δεν της είπα για χρηματισμό και για τα τρία εκατομμύρια που λέει... Αν είχα λεφτά από τη ΝΔ στην κ. Ξουλίδου θα τα έδινα; Εγώ δεν έχω μία στην τσέπη μου».


Δείτε παρακάτω το βίντεο με την εισαγωγή στο "έργο".


...Και "η πέτρα του σκανδάλου".


...Και ιδού το δήθεν συνταρακτικό ντοκουμέντο της συνομιλίας Σούκουρη-Ξουλίδου. Τη μέρα που γίνεται ο χαμός (Τρίτη βράδυ-Τεράρτη μεσάνυχτα) της στέλνει μήνυμα και της κοινοποιεί λινκ με ώρα 00.57 "Επιχείρησαν να χρηματίσουν βουλευτή των ΑΝΕΛ". Ο αφελής άνθρωπος χαίρεται γιατί προφανώς αυτά της είχε ξαναγράψει. Μόνο που δεν φαντάζεται ότι το πρόσωπο που θα καταγγελθεί λίγο αργότερα ότι επιχείρησε να δωροδοκήσει την Ξουλίδου είναι... ο ΙΔΙΟΣ.



Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2014

ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ "ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΑ"!




Είπε η βουλευτής των ΑΝΕΛ, κ. Ξουλιδου, ότι κάποιος που γνώρισε στο facebook της πρότεινε 2-3 εκατομμύρια για να την εξαγοράσει... Μετά τον μεγάλο θόρυβο που προκλήθηκε, ο πρόεδρός της αναγκάσθηκε να αποκαλύψει το όνομά του και είπε ότι είναι κάποιος Γιώργος Σούκουρης... Εύλογες ήσαν οι αντιδράσεις "ημών των υπηκόων" μετά απο όλα αυτά τα φαιδρά (αλλά και κωμικοτραγικά)... Δείτε μερικές από αυτές τις αντιδράσεις στο διαδίκτυο, που σατιρίζουν ("θυμόσοφος" λαός μη ξεχνάμε οι Έλληνες!), όπως άλλωστε τους αξίζει, τα συμβαίνοντα... Δείτε επίσης και το επίμαχο βίντεο-αφορμή με τις "αποκαλύψεις" της κ. Ξουλίδου.

 

 


 

 

 

 

 

Η ΑΛΛΗΓΟΡΙΑ ΤΗΣ ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΟΝ ΥΠΑΡΞΙΑΚΟ ΜΑΣ ΔΡΟΜΟ...



Η ΑΛΛΗΓΟΡΙΑ ΤΗΣ ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΟΝ ΥΠΑΡΞΙΑΚΟ ΜΑΣ ΔΡΟΜΟ... ΔΙΑ ΣΤΟΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟΥ Δ. ΛΙΑΝΤΙΝΗ...


«Όταν ο Οδυσσέας έφτασε στο νησί του κύκλωπα Πολύφημου, έμελλε να ζήσει μια περιπέτεια φρίκης που δεν είχε το όμοιο της. Καθότανε και κοίταζε ετούτον το θηριάνθρωπο, πού 'χε στη μέση το κούτελο ένα μάτι σα μαύρο φεγγάρι. Περιδιάβαζε την ατέλειωτη κατεβασιά της κεφαλής του, και τις ζαρωματιές της που κατέβαιναν σα ρέματα, και πάσχιζε να τηνε ξεχωρίσει από τους γύρω βράχους. Έκανε να κοιτάξει τα δέρματα των αυτιών του, και κατέβαζε τα μάτια σαν δαρμένο σκυλί. Κι όταν άνοιγε το στόμα του, όταν άνοιγε εκείνον τον καιάδα, χασμουρητά ρινόκερου και κροκόδειλου τον έκαναν να πισωπατά. Αλλά σαν είδε σε λίγο το γιγάντιο εκτόπισμα ν' αρπάζει τα συντρόφια του δύο δύο, να τα χτυπά στην πέτρα σαν κουτάβια, να συντρίβουνται και να καταρρέουν τα κόκαλα τους με το σαλαγητό σπιτιού που θρουβαλιάζεται συθέμελο. σαν είδε να ρουφάει από το σπασμένο κρανίο τα μυαλά τους, σα νά 'πινε το γάλα καρύδας, τότε... Ε' τότε ήταν που του λύθηκαν τα μέλη. Χέρια, πόδια, μυαλό, γλώσσα, νεύρα, τά 'χασε ούλα. Και τα δόντια του να χτυπάνε σα βουρλισμένα κρόταλα.
- Τωώρα... βατάρισε. Τώρα ούτε η Αθηνά δε με σώνει. Ζάρωσε απόμακρα, καθότανε, και περίμενε χωρίς να περιμένει.
Και το μάτι του Κύκλωπα να λουχτουκιά ανάμεσα στα τσίνορα από φύλλα φραγκοσυκιάς. Και το στόμα του, λαγκάδα σκοτεινή, να ξερνοβολά ογκανητά, ερευγμούς, ανθρώπινα κρέατα και κρασιά.
- Ποσειδώνα μου, η χάρη σου. Τι πήγες και γέννησες! τραύλισε. Με ποια δράκαινα έσμιξες και τό 'καμες ετούτο το αμπλάκημα; Ετούτο το κολοσσαίον πανικού;
Εκοίταζε πολλή ώρα, και συλλογιότανε πάλι.
- Κι ακούς εκεί; Να τονε λένε Πολύφημο! Εξακουστό, δηλαδή, και φημισμένο στο ντουνιά. Αυτό δεν είναι όνομα, μπόγια μου. Αυτό είναι ο ανθός των ονομάτων. Σαν όλους τους δοξασμένους ανθρώπους της εποχής μου. Που τους ακούει ο κόσμος στα ράδια και στις εφημερίδες. Το όνομα του είναι τίτλος και κατάθεση της φήμης και της δόξας.
Ετότες ήταν που βρήκε το δικό του όνομα. Από ψυχολογία φόβου και εναντίωσης τού 'ρθε η έμπνευση για το δικό του όνομα, που θά 'λεγε στον Κύκλωπα, εάν τον ερωτούσε. Αφού αυτός είναι το άπαντο της φήμης, εγώ θα είμαι το τίποτα. Εκεί τον εξεχώρισε ο Κύκλωπας ανάμεσα στο παραλοϊσμένο κοπάδι των συντρόφων του. Και τον ερώτησε.
- Και πώς σε λένε εσένα, λεβέντη μου; Που 'σαι και τσιρβελής.
Ο Οδυσσέας μάτιασε καρσί το χαλκωματένιο ταψί της μουσούδας του Κύκλωπα και αποκρίθηκε.
- Κανένα. Κανένα με φωνάζουνε, Κύκλωπα, η μάνα κι ο πατέρας μου, κι όλοι μου οι συντρόφοι.
Ούτις εμοί γ' όνομα. Ούτιν δέ με κικλήσκουσι
μήτηρ ηδέ πατήρ ήδ' άλλοι πάντες εταίροι.
Ο Κύκλωπας εγέλασε με τη σαγόνα, με τις πλάτες, και με την παραυτίδα του.
- Όνομα και τούτο. Ακούς Κανένας! Μα κι ο βλάκας στους βλάκες να ήσουνε, καημένε, κι ο βασιλιάς των ποντικών, θά 'χες ένα όνομα της προκοπής.
Ύστερα τα πράγματα επήρανε κατεβασιά ορυμαγδού. Ο Οδυσσέας έβλεπε και μέτραε. Μια βραδυά δύο συντρόφοι. Δύο βραδυές τέσσερες συντρόφοι. Τρεις βραδυές έξι συντρόφοι. Και τελευταίος εγώ, απόσωσε αχνός σαν την άχνα. Έτσι μου είπε. Σαν τους αμερικανούς τό ‘μοιασα, όταν σκαρώνανε «τον πόλεμο των άστρων», συλλογίστηκε πικρόχολα. Θα ιδούμε στο τελεβίζιο όλο τον πλανήτη να γίνεται παρανάλωμα του πυρός, θα ευφρανθεί η ψυχή μας θέαμα, θα φωνάξουμε: ωραία! κι ύστερα θα πεθάνουμε κι εμείς. Τελευταίοι και με εικόνα. Τότες ήρθε ο καιρός, για να μπει στο μυαλό του η Αθηνά. Ο καιρός, με την έννοια που το λέγανε οι έλληνες. Η κατάλληλη στιγμή, που αλλίμονό σου αν την αφήκεις και προσπεράσει. Γιατί βρέθηκε σ’ εκείνη την πίεση, που έπρεπε να συμπιεστεί το ασυμπίεστο. Να στιφτεί το μάρμαρο. Έτσι άρχισε ο μεγάλος αγώνας του Οδυσσέα. Ο μεγάλος αγώνας, ο Kampf, η μια από τις τέσσερες οριακές καταστάσεις του ανθρώπου, που λένε στη Φιλοσοφία της Ύπαρξης. Αλλά μήπως δεν το λέει κι ο Πλάτων; Ένθα δη πόνος τε και αγών έσχατος ψυχή πρόκειται.
Το μυαλό του εγίνηκε εκείνη η χιονοστιβάδα από τα δέκα χιλιάδες άρματα του Κόνιεφ και του Ζούκωφ, που εκατέβαιναν και ισοπέδωναν τα όρη. Κουβαλάει το δυνατό κρασί από τα ασκιά・ μεθάει κουνουπίδι τον Κύκλωπα. περιμένει να βουλιάξει στον υδράργυρο του ύπνου. ξύνει με το μπαλταδάκι κοφτερά τη μύτη του παλουκιού・ τι παλούκι, δηλαδή, αυτό ήταν ολόκληρο κατάρτι. και ύστερα το καίει στη φωτιά. Κι όταν ο Πολύφημος ξερνοβολά και ροχαλίζει, σα να κατρακυλάνε στη ροβόλα δέντρα ξερριζωμένα και χαλικωσιές, του το μπήγει στο μάτι μ' ένα ουααά! που το παλούκι έφτασε ως το μυαλό. Έτσι έκαμε τον κόκλη καίκο. Το μονόφθαλμο τυφλό. Άχνιζε και καιγότανε και τσιτσίριζε το ξύλο και η σάρκα. Και η γλήνα του ασπραδιού περέχυνε ολάκερη την προσκαμουσιά του ανθρωποφάγου.
Ακκούμπησε στην άκρη της σπηλιάς ξεπνοημένος.
- Ούτε για να κυριέψω την Τροία δεν ίδρωσα τόσο! απόσωσε.
Και σαν μέρωσε η μέρα και χάραξε η αυγή, γατζώνεται αυτός και το κάθε συντρόφι ένα κριάρι στην κοιλιά, και ξαναβγαίνουν στο φως από τη γούφα της φοβερής κλεισμάρας. Σα να ξαναβγήκαν από την κόλαση. Όπως θα ιστορήσει σε μια παρακατιανή ραψωδία, τη Νέκυια. Ο Κύκλωπας σκούζει, τινάζεται, βλαστημά, σπαρταράει. Χτυπιέται και παραγουλιάζεται απάνω στους βράχους, σαν ένα πελώριο χταπόδι, που μόνο ο πατέρας του με την τρίαινα θα δύνοταν να καμακώσει. Ο Οδυσσέας δύο λιθοπέτια μακρυά, καβάλα στο καράβι του, σα νά 'τανε καβάλα στην ευνή της Κίρκης, γυρίζει και κοιτάει στο νησί. Βλέπει το μόστρο να ασπαίρεται, και με τις οιμωγές και τις βλαστήμιες του να ξεγδέρνει στα τυφλά τους δεκαέξι αέρηδες. Βάζει τότε τις δύο απαλάμες στο στόμα χωνί, και του φωνάζει.
- Εεεέ, Πολύφημε. Άτσαλε και χάχα! Αν σε ρωτήσουνε ποτές, ποιος σου πούλησε την άγρια τυφλομάρα στο φεγγί σου, που ένα τό 'χες και κείνο όρτσα, να τους ειπείς ο Οδυσσέας. Ο γιος του Λαέρτη. Ο καστροκαταλύτης...
Κύκλωψ, αι κέν τίς σε καταθνητών ανθρώπων
οφθαλμού είρηται αεικελίην αλαωτύν
φάσθαι Οδυσσήα πτολιπόρθιον εξαλαώσαι.
Την περιπέτεια την άρχισε ο Κανένας και την ετελείωσε ο Οδυσσέας. Η ιστορία αυτή στο νησί του Κύκλωπα είναι η ζωή του καθένα μας. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ο κάθε άνθρωπος του μέλεται να ζήσει τη δική του Κυκλώπεια. Είτε στο ρόλο του Οδυσσέα, είτε στο ρόλο των συντρόφων. Όχι βέβαια του Κύκλωπα. Γιατί ο Κύκλωπας είναι ο λόγος της φύσης και ο ορισμός της μοίρας μας. Ξεκινάμε τη ζωή μας ανυπόστατοι, αδοκίμαστοι, ανύπαρκτοι, ανώνυμοι. Ξεκινάμε μέσα στην οντολογική λήθη, και μέσα στην αδιαφανή ομίχλη της μέριμνας. Αυτή μας παλεύει, να μη δέσουμε δεσμούς συναγωγούς φιλίας με τη βαθύτερη ουσία της ύπαρξης μας. Ο καθένας μας ξεκινά με το όνομα Κ α ν έ ν α ς.
Αν ξεφύγουμε ετούτη την πανίσχυρη βαρυτική δύναμη, που μας τη φόρτωσαν οι θεοί, ο Δίας η Μέριμνα η Γη, φενάκη και δόλωμα, για να μη νιώθουμε άκοπα και χάρισμα το πολύτιμο νόημα της ίδιας της ζωής μας・ αν φτάσουμε να πληρώσουμε το ακριβό λύτρο που αξιώνει η φύση και η ουσία της ανθρώπινης μοίρας μας・ αν αλλάξουμε το μουσικό μας τρόπο, πηδώντας από τον απλοϊκά υποστασιακό στον αυθεντικά υπαρκτικό άνθρωπο, από τη φλογέρα του βοσκού στο φλάουτο του Μότσαρτ (Zauberflote), από το Man στην Existenz, από το Ούτις στο Οδυσσέας・ αν γίνει να κινήσουμε λειτουργικά τη διαλεκτική μας σχέση με το πρόβλημα της ουσίας και του βάθους της ζωής μας・ αν περπατήσουμε το βραχύ μας βίο έξυπνοι και εγρήγοροι, και όχι κοιμισμένοι και νεκροί που σαλαγιούνται σαν πρόβατα στο Γιοφύρι της Λόντρας ή στην οδό Πανεπιστημίου, τότες έχουμε νικήσει το φοβερό Κύκλωπα και τη φυλακή της σπηλιάς του. Ελαξουργήσαμε την άμορφη και άσχημη πέτρα του Κανένας, και μέσα από το σκοτάδι της ανεβάσαμε στο φως τον άνθρωπο με όνομα. Ένα άγαλμα ορατό και ωραίο ωσάν το Δορυφόρο του Πολύκλειτου.
Ποιοι είναι οι σύντροφοι του Οδυσσέα; Είναι εκείνοι που ο καθένας τους είναι ένας Κανένας, και Κανένας θα μείνει. Μας είναι και θα μας μείνουν τόσο άφαντοι και άγνωστοι όσο και οι κάτοικοι του Λάγκος και της Μοζαμβίκης σήμερα, ή οι κάτοικοι της Σκυθίας και της Βαιτικής εχθές. Οι σύντροφοι του Οδυσσέα είναι κάποιοι «ομογενείς», κατά την πονεμένη έκφραση του Μυριβήλη, που έζησαν στο χωριό και στον καιρό του Σολωμού, του Καποδίστρια, του Βενιζέλου, του Καβάφη, και όποιου άλλου μεγάλου και τιμημένα επώνυμου. Είναι οι χιλιάδες και μυριάδες άνθρωποι που έζησαν και βουλιάξανε άγνωστοι και ανώνυμοι για μας στην άπειρη λήθη του σύμπαντος. Όμοια, όπως εβούλιαξε ο παπούς του παπού μου και η γιαγιά της γιαγιάς μου. Γνωρίζεις, τίμιε αναγνώστη, να μου ειπείς ποιο ήταν το όνομα της γιαγιάς της γιαγιάς σου; Την εσκέφθηκες ποτέ σου έστω και μία φορά; Που ημπορεί να ήταν έμορφη, σαν τη Μπαλατσινού! Πού το ξέρεις;
Ο Σολωμός όμως και ο Κολοκοτρώνης, ο Βενιζέλος ο Κάλβος, και οι άλλοι μεγάλοι και τίμιοι επώνυμοι είναι ο Κανένας που ενίκησε τον κύκλωπα της Μέριμνας, και καταστάθηκε να γίνει ο ένας με τ’ όνομα. Είναι οι άνθρωποι, που, ένας ένας στο πόστο του, εκάμανε τον αγώνα και ζήσανε την αγωνία, που έκαμε και έζησε στην αρχή της Κυκλώπειας ο Κανένας, για να γίνει στο τέλος ο Οδυσσέας. Δρόμος, ε!»

                                   (Από τη Γκέμμα του Δημήτρη Λιαντίνη, κεφάλαιο Κυκλώπεια, σελ. 96 - 101)



Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2014

ΟΠΩΣ ΤΟΤΕ, ΤΟ '21...



ΟΠΩΣ ΤΟΤΕ, ΤΟ '21, ΠΟΥ ΠΑΠΑΔΕΣ ΕΜΠΑΙΝΑΝ ΜΠΡΟΣΤΑ ΚΑΙ ΣΗΚΩΝΑΝ ΤΟ ΛΑΒΑΡΟ, ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΕΝΑΣ ΠΑΠΑΣ, Ο ΠΑΠΑΝΔΡΕΑΣ ΜΠΑΙΝΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΚΑΙ ΣΤΕΛΝΕΙ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ..!



Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,

μέσα σε πρωτοφανείς συνθήκες κρίσης για τον ελληνικό λαό, συνθήκες που προσομοιάζουν με αυτές της Κατοχής 1941-1944, με τη διαφορά ότι... σήμερα έχουμε κινητά και tablets, διασκεδάζοντας με αυτόν τον τρόπο την πείνα και την εξαθλίωση, γιορτάζουμε τα 41 χρόνια από το ματωμένο Νοέμβρη του 1973. Τότε, που μια χούφτα -στην αρχή φοιτητές- τα έβαλε με τη χούντα, τα τανκς, τους φασίστες, την εφτάχρονη τυραννία.
Σιγά-σιγά οι λίγοι που κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο έγιναν πολλοί, η εργατιά, οι μαθητές, οι αγρότες, όλοι μα όλοι στήριξαν τον αγώνα τους μέσα και έξω από το Πολυτεχνείο. Στήριξαν τον αγώνα τους για ''ΞΑΣΤΕΡΙΑ' και Δημοκρατία, για ανθρώπινη αξιοπρέπεια, για κοινωνική δικαιοσύνη.
Και σε αυτόν τον αγώνα οι Ανωγειανοί έδωσαν βροντερό ''παρών''. Με τον Νίκο Ξυλούρη ή Ψαρονίκο να τραγουδάει επικεφαλής των φοιτητών την ΞΑΣΤΕΡΙΑ και τους Ανωγειανούς φοιτητές κρεμασμένους στα κάγκελα, να φωνάζουν για Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία.
Αιτήματα που ειδικά σήμερα, την εποχή των μνημονίων και της σύγχρονης δουλείας βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των αγώνων.

Σήμερα, το ψωμί είναι ανύπαρκτο έως λιγοστό. Ο κόσμος κυριολεκτικά πεινάει. Παιδιά λιποθυμούν στα σχολεία από ασιτία. Οι άνεργοι είναι κοντά δύο εκατομμύρια. Οι αυτοκτονίες είναι καθημερινό φαινόμενο. Οι ξεσπιτωμένοι αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο. Οι άστεγοι είναι η ντροπή του σύγχρονου, λεγόμενου, νεοπολιτισμού. Είναι δυνατόν στη λεγόμενη Ευρώπη των λαών, τη λεγόμενη Ευρώπη της αλληλεγγύης, να υπάρχουν χιλιάδες άστεγοι; Τόσα κονδύλια σκορπάνε οι Βρυξέλλες σε άχρηστα πράγματα, γιατί δεν διαθέτουν ένα από αυτά να εξαφανίσουν την ντροπή που οι ίδιοι δημιούργησαν με τις λεγόμενες πολιτικές της διάσωσης και των προγραμμάτων;

Για ποιο ψωμί μιλάμε σήμερα, όταν οι μισθοί και οι συντάξεις έχουν κοπεί στο μισό, ενώ την ίδια ώρα ούτε λέξη για κούρεμα των δανείων που έχει πάρει ο κόσμος; Ψάχνουν μέσα από αλχημείες να βρουν λύσεις για τα ''κόκκινα'' δάνεια, στην ουσία όμως, καλούν τον κόσμο, είτε τώρα είτε μετά 30 χρόνια να τους πληρώσουν τα δανεικά. Μα είναι δυνατόν, τη στιγμή που οι τράπεζες έχουν πάρει τόσα δισεκατομμύρια, από το αίμα μας για να σωθούν, όπως λένε, να μην δέχονται να κουρέψουν τα δάνεια του κόσμου; Πώς θα πληρώσεις σήμερα ένα δάνειο, όταν ο μισθός έχει πέσει κατά 40%, η φορολογία έχει φτάσει στα ύψη και η τραπεζική δόση εξακολουθεί να είναι η ίδια; Αυτά δεν είναι λογικά πράγματα...

Για ποιο ψωμί μιλάμε σήμερα, όταν οι μανάδες αφήνουν τα παιδιά τους στα ιδρύματα να τα μεγαλώσουν; Αυτή η εποχή, η εποχή της εξαθλίωσης και της απόλυτης φτώχειας, αναβίωσε τους βρεφοσυλλέκτες μια άλλης εποχής. Τότε που οι μανάδες τα γεννούσαν και τα άφηναν στα ειδικά κουτιά, έξω από τα μαιευτήρια.
Για ποιο ψωμί μιλάμε, όταν το μεροκάματο έχει καταντήσει ξεροκόμματο, ζητιανιά, κι αν το βρεις κι αυτό είναι θαύμα...
Για ποιο ψωμί μιλάμε, όταν οι γύπες του ΔΝΤ και του Βερολίνου στέκονται από πάνω μας και δεν μας αφήνουν να πάρουμε ανάσα. Μόλις μας δουν να αναπνεύσουμε, μας βουτάνε ξανά το κεφάλι στο νερό... Ως πότε, όμως;
Για ποιο ψωμί μιλάμε όταν το Δ' Ράιχ έχει βάλει στόχο να στήσει νέα Αουσβιτς, νέα Νταχάου, νέα στρατόπεδα πεινασμένων, στο όνομα της γερμανικής οικονομικής ευημερίας.

Για ποια ελευθερία ή ελευθερίες μπορούμε να μιλάμε όταν μας έχουν δεμένους χειροπόδαρα; Το ισχυρό δίκτυο των δανειστών μπορεί και ελέγχει το σύνολο των ΜΜΕ για να περνάνε τις απόψεις τους, για το πόσο καλά είναι τα μνημόνια και πόσο πολλά προσφέρουν στον τόπο. Οι Γκεμπελίσκοι ήταν και είναι πάντα εδώ. Μας μιλάνε κάθε βράδυ από τα παράθυρα του σκότους και μας λένε ότι οι... Γερμανοί ξανάρθαν για το καλό μας.
Το καλό μας είναι να μας αφήσουν ήσυχους, να ξεκουμπιστούν και να σηκωθούν να φύγουν από εδώ τα νέα ES-ES, που καθημερινά σκοτώνουν κόσμο, λεηλατούν περιουσίες, φυλακίζουν κόσμο για τα λίγα που χρωστάει, ενώ την ίδια δεν ακουμπάνε τα μεγάλα ψάρια από τις διάφορες λίστες όπως ομολογούν οι ίδιοι οι οικονομικοί εισαγγελείς.
Για ποια ελευθερία μιλάμε από τη στιγμή που μόλις αποφασίσουν, είτε μαθητές είτε φοιτητές, είτε εργάτες είτε αγρότες να διαδηλώσουν για τη φτώχεια τους και τα αιτήματα τους, να τους περιμένουν με τα βαΐων και κλάδων οι δυνάμεις καταστολής;
Ζούμε, δυστυχώς, την εποχή της απόλυτης αυταρχικότητας. Η κοινωνία, κατά εντολή των ΔΝΤούδων είναι σιδηροδέσμια, είναι φυλακισμένη και θα πρέπει να σπάσει αυτά τα δεσμά και θα τα σπάσει μόνο αν ξεσηκωθεί, μόνο αν σηκωθεί από τον καναπέ, μόνο αν βγει δυναμικά στο δρόμο. Σήμερα και πάλι είναι επίκαιρη η φράση: «Ή με τις αλυσίδες ή με τα όπλα». Με τα όπλα της ψυχής, με τα όπλα του αγώνα, με τα όπλα που μπορεί και διαθέτει η εργατιά, η αγροτιά, οι μαθητές, οι φοιτητές για να σηκώσουμε τον ήλιο λίγο ψηλότερα...»
Και έρχομαι στο άλλο μεγάλο αίτημα του Νοέμβρη, την ΠΑΙΔΕΙΑ. Την ταλαίπωρη παιδεία… Χιλιάδες οι αγώνες, πολλοί οι νεκροί, κι όμως φτάσαμε σήμερα σε αυτό το κατάντημα. Η Παιδεία είναι ένα πουκάμισο, αδειανό… Παιδεία χωρίς δασκάλους, χωρίς καθηγητές, χωρίς μαθήματα… Παιδιά που χάνουν χρόνο περιμένοντας να έρθουν οι λύσεις, που δεν έρχονται… Φοιτητές με Πανεπιστήμια και ΤΕΙ που υπολειτουργούν.
Και για οικονομική ενίσχυση ούτε λόγος. Ίσα- ίσα κόβουν κι από πάνω κάθε μέρα που περνάει, εξαθλιώνοντας παιδιά, γονείς, καθηγητές και δασκάλους.
Πώς να διδάξει σωστά ένας εκπαιδευτικός όταν ο μισθός δεν το φτάνει να ζήσει ούτε για 15 μέρες;
Πως  να μάθει γράμματα ένα παιδί, όταν ο γονιός δεν έχει πλέον να πληρώσει τα προς τα ζην , πόσο μάλλον για φροντιστήρια;
Πώς να λειτουργήσει σωστά ένα σχολείο όταν δεν υπάρχουν τα βασικά;
Κι όλα αυτά είναι απόρροια των προγραμμάτων διάσωσης, των προγραμμάτων που έφεραν και μας φόρεσαν οι ξένοι και ντόπιοι καλοθελητές, με μερικούς από δαύτους μάλιστα να ζητάνε σήμερα και τα ρέστα… Λίγη ντροπή, λίγη τσίπα…Κανονικά θα έπρεπε να είχαν περάσει από ειδικό δικαστήριο, για να μην πω λαϊκό…
Ένα άλλο μέτωπο που καλείται να αντιπαλέψει σήμερα ο λαός είναι τα φίδια του φασισμού, που βρήκαν πρόσφορο από την οικονομική κρίση έδαφος και βγήκαν πάλι για σεργιάνι, για να σκορπίσουν το μίσος και το θάνατο.
Κι όσοι έχουν παρασυρθεί, και λένε ότι δεν ήξεραν με ποιους είχαν να κάνουν, τώρα πια ξέρουν και δεν υπάρχει καμία δικαιολογία.
Οι ντόπιοι φασίστες, συνεχιστές των Χιτών, των ταγματασφαλιτών, των γκεσπαμπιτών, των Απριλιανών, βρήκαν την ευκαιρία και έβγαλαν από το ντουλάπι τους τα σύμβολα του θανάτου, τις σβάστικες και όλα τα λάβαρα του Γ’ ΡΑΪΧ, που  έπνιξαν την Ευρώπη στο αίμα.
Τώρα δεν πρέπει να αφήσουμε όλους αυτούς τους αιμοδιψείς να κάνουν και πάλι τα ίδια. Ο λαός πρέπει να τους απομονώσει και να τους στείλει από και που ΄ρθαν. Όχι άλλος Φασισμός, όχι άλλο Ναζισμό, είτε ντόπιος, είτε ξένος.
Ο Νοέμβρης και το Πολυτεχνείο δείχνουν ξεκάθαρα το δρόμο. Μόνο με αγώνα, μόνο αν ματώσουμε θα δούμε άσπρη μέρα, θα δούμε να έρχεται η ΞΑΣΤΕΡΙΑ, θα βάλουμε τέλος στους σύγχρονους τυράννους, θα βάλουμε φραγμό στο νέο οικονομικό ΝΑΖΙΣΜΟ και Φασισμό.
Τιμή και Δόξα στους αγωνιστές του Πολυτεχνείου. Τιμή και δόξα στην αγωνιζόμενη νεολαία. Τιμή και Δόξα σε όσους αντιστάθηκαν στο Φασισμό. Τιμή και Δόξα σε όσους αντιστέκονται στις Χούντες.

ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΤΕ ΑΝ...



ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΤΕ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΑΝ ΕΜΕΙΣ...


Φανταστείτε να είχαμε εισβάλλει εμείς στην Γερμανία την ώρα που πολεμούσε νικηφόρα με δύο άλλα κράτη που της είχαν επιτεθεί, (όπως εμάς η Ιταλία-Αλβανία), να καίγαμε 1500 χωριά, να εκτελούσαμε για αντίποινα 50 Γερμανούς ακόμα και δωδεκάχρονους για κάθε Έλληνα, να καταστρέφαμε την οικονομία τους εκδίδοντας κατοχικές δραχμές και κλέβοντας χρυσό-νομίσματα και συναλλαγματικά αποθέματα ,να τους παίρναμε τα τρόφιμα και να πέθαιναν καμιά τρακοσαριά χιλιάδες Γερμανοί από ασιτία, να κατακλέβαμε τα μνημεία τους (αν είχαν) και φεύγοντας να καταστρέφαμε την υποδομή της χώρας. Επιπλέον να τους υποχρεώναμε να μας χαρίσουν το εξωτερικό χρέος, μη αποδεχόμενοι αγγλικό δίκαιο αλλά με ρήτρα ανάπτυξης, που σημαίνει θα αποπληρωθείς όταν έχω ανάκαμψη και όχι ύφεση. Δεν γίνονται αυτά είπατε; Έγιναν αλλά από την ανάποδη. Και η επανόρθωσή τους απαιτεί πατριωτισμό που θα εμπνεύσουν Έλληνες ηγέτες και όχι ξενόδουλοι όπως γίνεται εδώ και δεκαετίες στην Ελλάδα όπου φιλοτομαριστικά και διεφθαρμένα ανθρωπάκια παριστάνουν τους ηγέτες μας. Προς το παρόν εσείς που ψηφίσατε Μέρκελ δηλ. Τροϊκανούς αρκεστείτε να μην τυχόν και γρατζουνίσετε κατά λάθος κανένα κάρο Γερμανών και σας ξεσκίσουν στα δικαστήρια, δείτε Σουλεϊμάν και στριμωχτείτε σαν ραγιάδες στα πάρκινγκ των γερμανικών μαγαζιών φτύνοντας με κάθε αγορά γερμανικών προϊόντων τις ψυχές των θυμάτων τους που μπορεί να είναι και συγγενείς σας και οι οποίοι έδωσαν το αίμα τους για να τους ντροπιάζετε. 


Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2014

ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΟ ΔΕΙΧΝΟΥΝ, ΚΑΤΙ ΚΥΟΦΟΡΕΙΤΑΙ...



Απόλυτα χαρακτηριστικά είναι τα στοιχεία γιά το κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι στη χώρα μας, που προκύπτουν από το δελτίο τύπου της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής της 20-11-2014, με τίτλο "Έρευνα εισοδήματος και συνθηκών διαβίωσης των νοικοκυριών έτους 2013".


Μέσα από τα στοιχεία αυτά ενδεικτικά βλέπουμε ότι το 45% δηλώνει ότι δεν εμπιστεύεται καθόλου το πολιτικό σύστημα, με ένα μόλις 0,6% του πληθυσμού να δηλώνει ότι εμπιστεύεται πλήρως το πολιτικό σύστημα! Αυτό είναι και το συγκλονιστικώτερο, από πολιτική άποψη, εύρημα της δημοσκόπησης και σημαίνει πρακτικά ότι ούτε ένας Έλληνας δεν εμπιστεύεται πραγματικά το υπάρχον πολιτικό σύστημα, ενώ περίπου οι μισοί το απεχθάνονται..! Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι άλλοι δείκτες, όπως ότι μόλις το 1,4% του πληθυσμού είναι πλήρως ικανοποιημένο από την οικονομική του κατάσταση, μόλις το 8,6% του πληθυσμού είναι πλήρως ικανοποιημένο από την στέγασή του, μόλις το 5% είναι πλήρως ικανοποιημένο από την εργασία του και μόλις το 5,1% είναι πλήρως ικανοποιημένο από την ζωή του συνολικά.
Προφανώς όλα αυτά δεν μπορεί παρά να σημαίνουν ότι σχεδόν όλοι οι Έλληνες βιώνουν μια βαθειά κρίση, με έντονα τα στοιχεία της απογοήτευσης και της αμφισβήτησης του πολιτικού συστήματος, που φυσικά νομοτελειακά έχουν αρχίσει να τον οδηγούν στον δρόμο της αντίδρασης και της αναζήτησης ενός καλύτερου αύριο...

ΕΛΛΑΣ ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ ΥΠΑΝΘΡΩΠΩΝ..!



Ας δούμε την σκληρή πραγματικότητα: Η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε μία αποικιακού τύπου χώρα, που στο βωμό δόλιων συμφερόντων φτωχοποιεί μαζικά τον λαό της, χωρίς μάλιστα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα...


Μία νέα προκλητική παρέμβαση έκανε ο Βόλφγκανκ Σόιμπλε υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, ο οποίος προτείνει να δοθεί το δικαίωμα στην Κομισιόν να μπλοκάρει τους εθνικούς προϋπολογισμούς, εάν αυτοί παραβαίνουν τους ευρωπαϊκούς κανόνες. Συγκεκριμμένα σε συνέντευξή του στο περιοδικό Focus υποστήριξε ότι "ο επίτροπος Οικονομικών Υποθέσεων θα πρέπει να διαθέτει ένα δικαίωμα να ασκεί βέτο επί των εθνικών προϋπολογισμών οι οποίοι παραβιάζουν τα ευρωπαϊκά κριτήρια σταθερότητας". Με λίγα λόγια έχει έρθει η ώρα της πλήρους αποικιοποίησης της χώρας μας, της κατά τα άλλα "πλήρους και ισοτίμου μέλους" της ΕΕ, η οποία εξελίσσεται στην ουσία σε ένα "4ο Ράϊχ", χωρίς μάλιστα να πέσει ούτε μία τουφεκιά..!
Δεν πάει, όμως πολύς καιρός, μόλις τον περασμένο Σεπτέμβριο, που ο νέος Ευρωπαίος Επίτροπος Κατάϊνεν, απαντώντας σε ερώτηση ευρωβουλευτών, αναφορικά με την υποβάθμιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Ελλήνων, βάση του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ, μας είχε ήδη αποκαλύψει την οδυνηρή πραγματικότητα και τι ζοφερό μέλλον μας είχαν ετοιμάσει η ΕΕ και τα διεθνή κέντρα εξουσίας. Από την στιγμή, είπε, που η Ελλάδα υπέγραψε Μνημόνια, τότε τα όποια αποτελέσματα φέρουν αυτά τα συμβόλαια εναντίον των δικαιωμάτων των Ελλήνων, δεν εμπίπτουν στο Δίκαιο της Ε.Ε και των Ηνωμένων Εθνών(..!). Με απλά λόγια, με τα υπογεγραμμένα Μνημόνια οι Έλληνες πολίτες δεν έχουν κανένα δικαίωμα ζωής, αξιοπρέπειας, περιουσίας και κανένα δικαστήριο δεν πρόκειται να τους δικαιώσει. Έτσι αποκαλύπτεται τώρα, πού αποσκοπούν όλα αυτά τα μέτρα, που περνιούνται δήθεν ως φιλολαϊκή πολιτική, όπως το επίδομα ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος και γίνεται ξεκάθαρο, ότι η κυβέρνηση, υπογράφοντας το Μνημόνιο με τους δανειστές, αποδέχθηκε ότι οι Έλληνες από εκείνη την στιγμή και μετά είναι στο έλεος της μοίρας τους... Έτσι οι "εταίροι" μας, γνωρίζοντας ότι ο λαός μέσα σε τρία χρόνια από την υπογραφή του Μνημονίου θα είναι σε κατάσταση φτώχειας, είχαν βάλει ήδη μπροστά το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα. Επίσης γνωρίζοντας ότι οι Έλληνες δεν πρόκειται ποτέ να ξαναβρούν εργασία, έβαλαν μπροστά τα επιχορηγούμενα προγράμματα απασχόλησης, κοινωνικό μέρισμα και επιδόματα ενίσχυσης που δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να διαιωνίζουν το πρόβλημα των Ελλήνων, ενώ τεχνηέντως τους προβάλλεται ότι με αυτόν τον τρόπο αυτό επιλύεται και μάλιστα σύντομα.
Στην Ελλάδα με την μακραίωνη ιστορία ένδοξων αγώνων και ανεκτίμητης προσφοράς στην ανθρωπότητα, φαίνεται ότι ήρκεσαν λίγοι πουλημένοι πολιτικοί της μαζί με τους "συνεταίρους" τους - υποτιθέμενους "εταίρους" μας, γιά να ρίξουν μερικά εκατομμύρια Έλληνες στα τάρταρα χωρίς μάλιστα την κάλυψη από τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματά τους... Και το κωμικοτραγικό γεγονός είναι ότι κάποιοι Έλληνες ευρωβουλευτές ζητούν την απονομή δικαιοσύνης στους Έλληνες αδικοσκοτωμένους, θύματα του Γ' Ράϊχ, ενώ την ίδια στιγμή δεν έχουν δικαιώματα οι ζωντανοί δεινοπαθούντες Έλληνες..!

ΩΡΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ...




Έχει έρθει η ώρα, χωρίς περιθώρια αναβολής, που καλούμαστε να αλλάξουμε όλο αυτό το κατεστημένο που μας πνίγει. Και όλα πρέπει να ξεκινήσουν από την αυτογνωσία και την συνειδητοποίηση... Την συνειδητοποίηση ότι είμαστε κομμάτια ενός ευρύτερου συνόλου και πρέπει να λειτουργήσουμε ως μέρη μιάς ολότητας αλληλέγγυα... Αποβάλλοντας τους φόβους μας που μας δημιουργούν επίπλαστες ανάγκες και μας κρατούν δέσμιους μιας οδυνηρής πραγματικότητας, για να προσανατολισθούμε και πάλι σε αυτό που θα μας κάνει ελεύθερους και ευτυχισμένους...

 


Δείτε παρακάτω (κάνοντας κλικ) ένα σχετικό βίντεο με μία ενδιαφέρουσα συνέντευξη του καθ. Μ. Δανέζη.