Ο ΦΑΣΙΣΤΑΣ ΜΕΤΑΞΑΣ ΕΙΠΕ ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ, Ο ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΜΑΣ ΠΑΡΕΔΩΣΕ ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ!
Γιά να πορευθούμε είναι απαραίτητο να διαθέτουμε αυτογνωσία και αντλώντας από την ιστορία μας να τοποθετούμε τα γεγονότα στη σωστή τους διάσταση και να επαναπροσδιοριζόμαστε κάθε εποχή. Στο πλαίσιο αυτό ας δούμε λίγο προς τα πίσω και ας κάνουμε συγκρίσεις, εξάγοντας τα αναγκαία συμπεράσματα.
Το 1936 η Ελλάδα αρνήθηκε να συνεχίσει να πληρώνει το δάνειο που είχε συνάψει με τη βελγική τράπεζα Societe Commerciale de Belgique. Τότε η κυβέρνηση του Βελγίου προσέφυγε στο Διαρκές Δικαστήριο του Διεθνούς Δικαίου της Κοινωνίας των Εθνών, κατηγορώντας την Ελλάδα ότι αθετεί τις διεθνείς της υποχρεώσεις. Η φασιστική, λοιπόν, κυβέρνηση εκείνης της εποχής υπέβαλε σχετικό υπόμνημα στο δικαστήριο, όπου, ανάμεσα στα άλλα, προέβαλε και τους παρακάτω ισχυρισμούς, οι οποίοι και έγιναν τελικώς αποδεκτοί:
«Η Κυβέρνηση της Ελλάδος, ανήσυχη για τα ζωτικά συμφέροντα του Ελληνικού λαού και για την διοίκηση, την οικονομική ζωή, την κατάσταση της υγείας και την εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια της χώρας, δεν θα μπορούσε να προβεί σε άλλη επιλογή. Όποια κυβέρνηση κι αν ήταν στη θέση της θα έκανε το ίδιο» («Yearbook of the International Law Commission*. 1980, v.l, σελ. 25).
Η υπόθεση τράβηξε σε μάκρος και το 1938, η τότε ελληνική κυβέρνηση, η κυβέρνηση του Ιωάννη Μεταξά, υπέβαλε νέο υπόμνημα, όπου τόνιζε τα παρακάτω αυτονόητα μεν γι' αυτήν, μία φασιστική σε ιδεολογία, αλλά πατριωτική κυβέρνηση (η ίδια που είπε το ιστορικό ΟΧΙ) και δεν τολμούν να αρθρώσουν οι υποτιθέμενες δημοκρατικές σημερινές, που αναδεικνύονται τελείως απάτριδες:
«Ενίοτε μπορεί να υπάρξει μια έκτακτη κατάσταση «η οποία κάνει αδύνατο για τις Κυβερνήσεις να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους προς τους δανειστές και προς τον λαό τους: οι πόροι της χώρας είναι ανεπαρκείς για να εκπληρώσουν και τις δυο υποχρεώσεις ταυτόχρονα. Είναι αδύνατο να πληρωθεί το χρέος και την ίδια ώρα να παρασχεθεί στον λαό η κατάλληλη διοίκηση και οι εγγυημένες συνθήκες για την ηθική, κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη.Το οδυνηρό πρόβλημα προκύπτει όταν πρέπει να επιλέξει κανείς ανάμεσα στα δυο καθήκοντα.Το ένα πρέπει να υποχωρήσει έναντι του άλλου. Ποιο πρέπει να είναι αυτό;…Η θεωρία αναγνωρίζει σ’ αυτό το ζήτημα ότι το καθήκον μιας Κυβέρνησης να εξασφαλίζει την εύρυθμη λειτουργία των βασικών δημόσιων υπηρεσιών υπερτερεί έναντι της πληρωμής των χρεών της. Κανένα Κράτος δεν απαιτείται να εκπληρώσει, μερικά ή συνολικά, τις χρηματικές του υποχρεώσεις αν αυτό θέτει σε κίνδυνο τη λειτουργία των δημόσιων υπηρεσιών του και έχει σαν αποτέλεσμα την αποδιοργάνωση της διοίκησης της χώρας. Στην περίπτωση όπου η πληρωμή του χρέους του θέτει σε κίνδυνο την οικονομική ζωή ή τη διοίκηση, η Κυβέρνηση είναι, κατά τους συγγραφείς, υποχρεωμένη να διακόψει, ή ακόμη και να μειώσει την εξυπηρέτηση του χρέους» (στο ίδιο).
Το Διεθνές Δικαστήριο αποδέχτηκε το σκεπτικό της ελληνικής φασιστικής κυβέρνησης, δικαίωσε την Ελλάδα και είναι αυτό το νομικό προηγούμενο που χρησιμοποίησαν πολλές χώρες ανάμεσα σε αυτές και η Αργεντινή του αειμνήστου προέδρου Νέστορ Κίχνερ, ο οποίος το 2003 επέλεξε, έναντι της εξαθλίωσης του λαού του, να διαγράψει μονομερώς το μεγαλύτερο μέρος του δημόσιου χρέους.
Δυστυχώς αυτό το αυτονόητο που έπραξε και κατάφερε να επιβάλλει η κυβέρνηση του Μεταξά, για να διαφυλάξει τη τιμή και τη ζωή των Ελλήνων, μοιάζει αδιανόητο γιά τους σημερινούς κυβερνώντες... Προτιμούν την παράδοση της χώρας στις αδηφάγες ορέξεις των δανειστών της και των διεθνών τοκογλύφων και την εγκατάλειψη του Ελληνικού λαού στο απόλυτο κοινωνικό και οικονομικό αδιέξοδο, την εξαθλίωση και εν τέλει την καταστροφή του... Kαι το κυριώτερο θέλουν να μας τυφλώνουν πίσω από ψευδεπίγραφες επιγραφές, όπως "δημοκρατία", γιά να μην βλέπουμε τα άνομα ιδιοτελή και προδοτικά σχέδιά τους, που εκποιούν τη πατρίδα μας.
«Η Κυβέρνηση της Ελλάδος, ανήσυχη για τα ζωτικά συμφέροντα του Ελληνικού λαού και για την διοίκηση, την οικονομική ζωή, την κατάσταση της υγείας και την εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια της χώρας, δεν θα μπορούσε να προβεί σε άλλη επιλογή. Όποια κυβέρνηση κι αν ήταν στη θέση της θα έκανε το ίδιο» («Yearbook of the International Law Commission*. 1980, v.l, σελ. 25).
Η υπόθεση τράβηξε σε μάκρος και το 1938, η τότε ελληνική κυβέρνηση, η κυβέρνηση του Ιωάννη Μεταξά, υπέβαλε νέο υπόμνημα, όπου τόνιζε τα παρακάτω αυτονόητα μεν γι' αυτήν, μία φασιστική σε ιδεολογία, αλλά πατριωτική κυβέρνηση (η ίδια που είπε το ιστορικό ΟΧΙ) και δεν τολμούν να αρθρώσουν οι υποτιθέμενες δημοκρατικές σημερινές, που αναδεικνύονται τελείως απάτριδες:
«Ενίοτε μπορεί να υπάρξει μια έκτακτη κατάσταση «η οποία κάνει αδύνατο για τις Κυβερνήσεις να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους προς τους δανειστές και προς τον λαό τους: οι πόροι της χώρας είναι ανεπαρκείς για να εκπληρώσουν και τις δυο υποχρεώσεις ταυτόχρονα. Είναι αδύνατο να πληρωθεί το χρέος και την ίδια ώρα να παρασχεθεί στον λαό η κατάλληλη διοίκηση και οι εγγυημένες συνθήκες για την ηθική, κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη.Το οδυνηρό πρόβλημα προκύπτει όταν πρέπει να επιλέξει κανείς ανάμεσα στα δυο καθήκοντα.Το ένα πρέπει να υποχωρήσει έναντι του άλλου. Ποιο πρέπει να είναι αυτό;…Η θεωρία αναγνωρίζει σ’ αυτό το ζήτημα ότι το καθήκον μιας Κυβέρνησης να εξασφαλίζει την εύρυθμη λειτουργία των βασικών δημόσιων υπηρεσιών υπερτερεί έναντι της πληρωμής των χρεών της. Κανένα Κράτος δεν απαιτείται να εκπληρώσει, μερικά ή συνολικά, τις χρηματικές του υποχρεώσεις αν αυτό θέτει σε κίνδυνο τη λειτουργία των δημόσιων υπηρεσιών του και έχει σαν αποτέλεσμα την αποδιοργάνωση της διοίκησης της χώρας. Στην περίπτωση όπου η πληρωμή του χρέους του θέτει σε κίνδυνο την οικονομική ζωή ή τη διοίκηση, η Κυβέρνηση είναι, κατά τους συγγραφείς, υποχρεωμένη να διακόψει, ή ακόμη και να μειώσει την εξυπηρέτηση του χρέους» (στο ίδιο).
Το Διεθνές Δικαστήριο αποδέχτηκε το σκεπτικό της ελληνικής φασιστικής κυβέρνησης, δικαίωσε την Ελλάδα και είναι αυτό το νομικό προηγούμενο που χρησιμοποίησαν πολλές χώρες ανάμεσα σε αυτές και η Αργεντινή του αειμνήστου προέδρου Νέστορ Κίχνερ, ο οποίος το 2003 επέλεξε, έναντι της εξαθλίωσης του λαού του, να διαγράψει μονομερώς το μεγαλύτερο μέρος του δημόσιου χρέους.
Δυστυχώς αυτό το αυτονόητο που έπραξε και κατάφερε να επιβάλλει η κυβέρνηση του Μεταξά, για να διαφυλάξει τη τιμή και τη ζωή των Ελλήνων, μοιάζει αδιανόητο γιά τους σημερινούς κυβερνώντες... Προτιμούν την παράδοση της χώρας στις αδηφάγες ορέξεις των δανειστών της και των διεθνών τοκογλύφων και την εγκατάλειψη του Ελληνικού λαού στο απόλυτο κοινωνικό και οικονομικό αδιέξοδο, την εξαθλίωση και εν τέλει την καταστροφή του... Kαι το κυριώτερο θέλουν να μας τυφλώνουν πίσω από ψευδεπίγραφες επιγραφές, όπως "δημοκρατία", γιά να μην βλέπουμε τα άνομα ιδιοτελή και προδοτικά σχέδιά τους, που εκποιούν τη πατρίδα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου